Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 67/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa P. K.
przeciwko Gminie W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 grudnia 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 września 2012 r.
uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację ( pkt 1
) i orzekającej o kosztach postępowania apelacyjnego ( pkt 2 ) i w
tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi
rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego; odrzuca
skargę kasacyjną w pozostałej części.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w W., po rozpoznaniu sprawy z powództwa P. K. przeciwko
Gminie W. o zapłatę, wyrokiem z dnia 9 maja 2012 r. zasądził od pozwanej na
rzecz powoda kwotę 213 793,96 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia
2010 r., a w pozostałej części oddalił powództwo.
Ustalił, że powód od 2005 roku prowadzi „Delikatesy J.” przy A. […] w W. W
skład asortymentu sklepu wchodziły – na podstawie zezwolenia Prezydenta Miasta
W. z dnia 30 grudnia 2005 r., wydanego na okres od 31 grudnia 2005 r. do 30
grudnia 2007 r. – napoje zawierające do 4,5 % alkoholu oraz piwo, przeznaczone
do spożycia poza miejscem sprzedaży. W dniu 27 listopada 2007 r. powód wystąpił
z wnioskiem o wydanie kolejnego zezwolenia. Postanowieniem z dnia 12 grudnia
2007 r. Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych zaopiniowała wniosek
pozytywnie, stwierdzając, że lokalizacja sklepu „Delikatesy J.” jest zgodna z
uchwałą Rady Miejskiej z dnia 18 września 2003 r., określającą zasady
usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych oraz liczbę
punktów ich sprzedaży. Opinię pozytywną wydała też Straż Miejska, natomiast
negatywną Rada Osiedla G., która w uchwale z dnia 6 grudnia 2007 r. wskazała na
niezgodność usytuowania sklepu „Delikatesy J.” z przepisami prawa miejscowego.
Decyzją z dnia 17 stycznia 2008 r. Prezydent Miasta W. odmówił wydania
zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych do 4,5 % zawartości alkoholu oraz
piwa, stwierdzając, że uwzględnienie wniosku byłoby naruszeniem uchwały Rady
Miejskiej z dnia 18 września 2003 r.
Powód wniósł odwołanie, lecz Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W.
decyzją z dnia 4 marca 2008 r. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy, a skargę
powoda na tę decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z dnia 13
listopada 2008 r. Na skutek skargi kasacyjnej powoda, Naczelny Sąd
Administracyjny wyrokiem z dnia 25 listopada 2009 r. uchylił zaskarżony wyrok,
decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 marca 2008 r. i
decyzję Prezydenta W. z dnia 17 stycznia 2008 r., stwierdzając w uzasadnieniu, że
pozytywna opinia komisji rozwiązywania problemów alkoholowych o zgodności
lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy wiąże organ administracyjny
orzekający o wydaniu zezwolenia na sprzedaż alkoholu.
3
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, w dniu 9 lutego 2010 r. Prezydent W.
wydał zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych do 4,5 % zawartości alkoholu
oraz piwa, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, w sklepie
„Delikatesy J.” przy A. […] na okres od 9 lutego 2010 r. do 8 lutego 2012 r.
W 2006 roku Prezydent Miasta W. wydał zezwolenie na sprzedaż napojów
alkoholowych do 4,5 % zawartości alkoholu oraz piwa, przeznaczonych do
spożycia poza miejscem sprzedaży, prowadzącemu lokal „B. S.” przy A.[…], a w
2010 roku prowadzącemu sklep ogólnospożywczy „E.” również przy A.[…].
W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 8 lutego 2010 powód był pozbawiony
możliwości sprzedaży w swoim sklepie napojów alkoholowych o zawartości 4,5 %
alkoholu oraz piwa, w związku z czym utracił wielu klientów, kondycja sklepu
znacznie się pogorszyła i drastycznie zmalały zyski ze sprzedaży całego
asortymentu, natomiast bliźniaczy sklep odnotował w tym czasie wzrost sprzedaży.
Pismem z dnia 27 lipca 2010 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty
259 726,47 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej decyzją z dnia 17 stycznia
2008 r., odmawiającą wydania zezwolenia.
Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji biernej pozwanej Gminy, Sąd
Okręgowy podkreślił, że, zgodnie z art. 16 ust. 2 Konstytucji, samorząd terytorialny
uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej i przysługującą mu część zadań
publicznych wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie
z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (jedn. tekst: Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.
– dalej: „u.w.t.p.a.”), wydawanie zezwoleń na prowadzenie sprzedaży napojów
alkoholowych należy do kompetencji organów samorządu terytorialnego.
Roszczenie powoda pozostaje tym samym w związku z wykonywaniem władzy
publicznej przez jednostkę samorządu terytorialnego. Przyjęcie, że
odpowiedzialność za szkodę ma ponosić organ wyższej instancji byłoby sprzeczne
z art. 417 § 1 k.c. i oznaczałoby, że jednostka samorządu terytorialnego wykonując
zadania własne z zakresu władzy publicznej nie ponosi za nie odpowiedzialności.
Poza tym odpowiedzialność za wydanie niezgodnej z prawem decyzji
administracyjnej nie jest uzależniona od wydania decyzji ostatecznej, natomiast
negatywne skutki decyzji z dnia 17 stycznia 2008 r. powstały już z chwilą jej
4
wydania, a nie dopiero z chwilą utrzymania w mocy przez organ drugiej instancji.
Konkludując Sąd Okręgowy uznał podniesiony zarzut braku legitymacji biernej za
nieuzasadniony.
Niezgodność z prawem decyzji z dnia 17 stycznia 2008 r. została, zdaniem
Sądu Okręgowego, stwierdzona „…we właściwym postępowaniu…”, o którym
mowa w art. 4171
§ 2 k.c., a prejudykatem jest wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego uchylający tę decyzję. Dokonując wykładni art. 4171
§ 1 k.c., art.
156 – 159 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania
administracyjnego (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; obecnie:
Dz. U. z 2013 r., poz. 267 – dalej: „k.p.a.”) i art. 287 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jedn. tekst: Dz. U.
z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej: „Pr.p.s.a.”), Sąd Okręgowy doszedł do wniosku,
że dochodzenie odszkodowania na podstawie art. 4171
§ 2 k.c. nie jest uzależnione
od dalszych losów postępowania administracyjnego po wyeliminowaniu wadliwej
decyzji, gdyż przepis ten nie wymaga dodatkowej przesłanki w postaci umorzenia
postępowania, o której mowa w art. 287 pkt 1 Pr.p.s.a.
Decyzja Prezydenta W. z dnia 17 stycznia 2008 r. została – zdaniem Sądu –
wydana z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ pozytywna opinia komisji
rozwiązywania problemów alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprzedaży
z uchwałami rady gminy miała charakter wiążący, a poza tym w tym samym czasie
Prezydent W. wydał analogiczne zezwolenia osobom prowadzącym działalność
również przy A.[…]. Powód natomiast w związku z wydaniem decyzji niezgodnej z
prawem utracił korzyści w kwocie 213 793,96 zł.
Apelację pozwanej od tego wyroku Sąd Apelacyjny oddalił wyrokiem z dnia
10 września 2012 r., aprobując ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i – co
do zasady – również ich ocenę prawną. Podkreślił, że w świetle art. 4171
§ 2 k.c. do
uwzględnienia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej niezgodną z prawem
decyzją administracyjną nie jest konieczne ustalenie, że została ona wydana z
rażącym naruszeniem prawa, wystarczy, że jest niezgodna prawem.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego pozwana, powołując
się na podstawę określoną w art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c., wniosła o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy
5
temu Sądowi do ponownego rozpoznania ewentualnie o orzeczenie co do istoty
sprawy przez oddalenie powództwa. Wskazała na naruszenie art. 4171
§ 2
w związku z art. 417 § 1 k.c. przez przyjęcie, że odpowiedzialność za szkodę
wyrządzoną wydaniem w dniu 4 marca 2008 r. ostatecznej decyzji przez
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. ponosi pozwana Gmina, a nie organ,
który wykonując władzę z mocy prawa, wydał decyzję, tj. Skarb Państwa –
Samorządowe Kolegium Odwoławcze.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia art. 4171
§ 2 w związku z art.
417 § 1 k.c. dotyczy problematyki podmiotowego zakresu odpowiedzialności za
szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej. Stosownie do art. 417 § 1
k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie
przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub
jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba wykonująca tę władzę z mocy
prawa. Przepis ten – jak podkreśla się w doktrynie – nie tylko statuuje zasadę
odpowiedzialności za szkody wyrządzone przy realizacji czynności o charakterze
władczym, ale także określa wszystkie przesłanki tej odpowiedzialności oraz ustala
zakres podmiotowy stosunku obligacyjnego, który powstaje z mocy ustawy w chwili
wyrządzenia szkody przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy
wykonywaniu władzy publicznej. Artykuł 4171
k.c. dotyczy natomiast sytuacji
szczególnych, w których źródłem szkody są wskazane w nim zdarzenia, przepis ten
nie określa jednak wszystkich przesłanek odpowiedzialności. Z tej przyczyny przy
ustalaniu odpowiedzialności za szkody wyrządzone wydaniem prawomocnego
orzeczenia lub ostatecznej decyzji administracyjnej trzeba odwołać się do regulacji
zawartej w art. 417 § 1 k.c.
W art. 417 § 1 k.c. podmiotowy zakres odpowiedzialności odszkodowawczej
został określony funkcjonalnie, jest w nim bowiem mowa o szkodzie będącej
następstwem wykonywania władzy publicznej. Oznacza to, że odpowiedzialność tę
ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba
prawna, jeżeli wykonuje z mocy prawa władzę publiczną. Wykonywanie tej władzy
polega na realizacji kompetencji władczych określonych w Konstytucji oraz innych
przepisach prawa i z reguły łączy się z możliwością władczego kształtowania
6
sytuacji jednostki. W art. 417 § 1 k.c. przyjęto zasadę, że za szkodę wyrządzoną
przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiada ta osoba prawna, z którą związana
jest jednostka organizacyjna bez osobowości prawnej lub osoba fizyczna
wykonująca uprawnienia władzy publicznej. Konieczne jest więc ustalenie właściwej
statio fisci lub statio communis lub osoby fizycznej indywidualizującej osobę prawną,
której będzie można przypisać odpowiedzialność.
Zdarzeniem, z którym w art. 4171
§ 2 k.c. związany został obowiązek
naprawienia szkody jest wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji.
W grę może wchodzić odpowiedzialność każdego z podmiotów wskazanych w art.
417 § 1 k.c., czyli Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego lub innej
osoby prawnej. Konieczne jest więc ustalenie – na podstawie przepisów
ustrojowych – statusu prawnego organu, który wydał prawomocne orzeczenie lub
ostateczną decyzję.
Powód łączy odpowiedzialność pozwanej z wydaniem w dniu 17 stycznia
2008 r. przez Prezydenta Miasta W. decyzji odmawiającej zezwolenia na sprzedaż
napojów alkoholowych, utrzymanej w mocy decyzją Samorządowego Kolegium
Odwoławczego w W. z dnia 4 marca 2008 r. Zgodnie z art. 18 u.w.t.p.a., sprzedaż
napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem
sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez
wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na lokalizację
punktu sprzedaży. Jak wynika z art. 11a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o
samorządzie gminnym (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm. – dalej:
„u.s.g.”), wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest organem gminy. Gmina posiada
osobowość prawną, a do zakresu jej działania należą wszystkie sprawy publiczne o
znaczeniu lokalnym, jeżeli nie są zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.s.g., gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym
i na własną odpowiedzialność.
Bardziej skomplikowany jest status prawny samorządowych kolegiów
odwoławczych. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 kwietnia 1999 r., K 3/99,
wyjaśnił, że „...SKO nie mają statusu organów konstytucyjnych, jednak z norm
konstytucyjnych wynika pewne generalne ukierunkowanie regulacji ustawowej.
W art. 78 Konstytucja RP gwarantuje prawo zaskarżania do drugiej instancji
7
orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Organami odwoławczymi o
charakterze administracyjnym, i to wyposażonym nie tylko w uprawnienia
kasatoryjne, lecz także reformatoryjne, w myśl art. 1 ustawy z dnia 12 października
1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. Nr 122, poz. 593 ze zm.,
ostatnio: Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1124), są samorządowe kolegia odwoławcze.
Są one tym samym ustawowo dopuszczone do wykonywania kompetencji
z zakresu zadań własnych samorządu terytorialnego. Konstytucja RP realizuje
zasadę rozdziału administracji rządowej i samorządowej, wobec tego organem
odwoławczym od aktów wydawanych w sprawach indywidualnych z zakresu zadań
własnych przez organy jednostek samorządu terytorialnego nie może być organ
administracji rządowej, z drugiej strony wzgląd na rzetelność i obiektywizm
w rozpatrywaniu odwołań wymaga, aby organ odwoławczy był niezależny od
organu pierwszej instancji. W świetle powołanej ustawy z dnia 12 października
1994 r. SKO nie są organami administracji rządowej nie tylko z racji występowania
przymiotnika „samorządowe” w ich nazwie, lecz także przez to, że w wykonywaniu
swych zadań nie podlegają organom administracji rządowej, a członkowie SKO
w sprawowaniu funkcji orzeczniczych są związani wyłącznie przepisami
powszechnie obowiązującego prawa (art. 21 ust. 1). Orzecznictwo SKO nie jest
nawet poddane nadzorowi administracyjnemu z punktu widzenia legalności (art. 21
ust. 2 a contrario); kontrolę ich orzecznictwa sprawuje Naczelny Sąd
Administracyjny na zasadach i trybie określonym przepisami ustawy z dnia
11 stycznia 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368
ze zm.). SKO służą zatem zapewnieniu dwuinstancyjności postępowania
administracyjnego w ramach struktur samorządu terytorialnego, a ich działalność
jest niezależna od administracji rządowej…” (zob. OTK 1999, nr 4, poz. 73).
Jak wynika z art. 3 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych
kolegiach odwoławczych (jedn. tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm. –
dalej: „u.s.k.o.”), samorządowe kolegia odwoławcze są państwowymi jednostkami
budżetowymi. Status taki potwierdzają także regulacje zawarte w art. 8, art. 9 pkt 3
i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (jedn.
tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.). Z kolei z art. 1 ust. 1 u.s.k.o. i art. 18 pkt 1
k.p.a. wynika, że samorządowe kolegia odwoławcze są organami wyższego stopnia,
8
w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego,
w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej należących do
właściwości jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli przepisy szczególne nie
stanowią inaczej. Nadzór nad działalnością administracyjną kolegiów sprawuje
Prezes Rady Ministrów (art. 3a ust. 1 u.s.k.o.).
Uwzględniając przytoczone regulacje trzeba zgodzić się z poglądem
wyrażanym w doktrynie, że samorządowe kolegia odwoławcze są organami quasi
sądowymi, spełniają bowiem funkcje orzecznicze. Nie mogą one być uznane za
organy określonej jednostki samorządu terytorialnego jako osoby prawnej (art. 165
ust. 1 Konstytucji RP) i nie reprezentują też wspólnoty samorządowej, którą tworzy
z mocy prawa ogół mieszkańców jednostek zasadniczego podziału terytorialnego
(art. 16 ust. 1 Konstytucji RP). Są wyodrębnionymi strukturami organizacyjnymi,
które pod względem ustrojowym należy zaliczyć do państwowych jednostek
organizacyjnych. Takie ich usytuowanie prowadzi do wniosku, że w sprawie
o naprawienie szkody wyrządzonej decyzją wydaną przez samorządowe kolegium
odwoławcze, wymienione kolegium jest jednostką organizacyjną Skarbu Państwa
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., III CZP 45/09,
OSNC-ZD 2009, nr D, poz. 113).
W niniejszej sprawie trudność w ustaleniu podmiotu odpowiedzialnego za
szkodę wyrządzoną przez wydanie ostatecznej decyzji jest spowodowana tym, że
w pierwszej instancji decyzję wydał organ jednostki samorządu terytorialnego,
a w drugiej organ quasi sądowy będący jednostką organizacyjną Skarbu Państwa.
Trzeba jednak zauważyć, że w taki sposób ukształtowane zostało dwuinstancyjne
postępowanie administracyjne. Jak wynika z art. 104 k.p.a., organ administracji
publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, która rozstrzyga sprawę co do jej
istoty w całości lub w części albo w inny sposób kończy sprawę w danej instancji.
Zgodnie z art. 127 k.p.a., od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie
odwołanie tylko do jednej instancji, przy czym właściwy do rozpatrzenia odwołania
jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje
inny organ odwoławczy. Organami wyższego stopnia w stosunku do organów
jednostek samorządu terytorialnego są natomiast samorządowe kolegia
odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej (art. 18 pkt 1 k.p.a.).
9
Przyjmując odpowiedzialność pozwanej Gminy za szkodę wyrządzoną
ostateczną decyzją odmawiającą zezwolenia na prowadzenie sprzedaży napojów
alkoholowych, Sąd Apelacyjny podkreślił, że roszczenie powoda pozostaje
w związku z wykonywaniem władzy publicznej przez jednostkę samorządu
terytorialnego. Uszło uwagi Sądu Apelacyjnego, że ocena ta może dotyczyć jedynie
decyzji wydanej w pierwszej instancji, decyzja ta podlegała natomiast kontroli
instancyjnej, której dokonało samorządowe kolegium odwoławcze, czyli jednostka
organizacyjna Skarbu Państwa. Jak podkreślił Trybunał Konstytucyjny
w powołanym wyroku z dnia 28 kwietnia 1999 r., K 3/99, samorządowe kolegia
odwoławcze są organami odwoławczymi wyposażonym w uprawnienia zarówno
kasatoryjne, jak i reformatoryjne. Wynika to także z art. 138 § 1 k.p.a., według tego
przepisu bowiem organ odwoławczy wydaje decyzję, w której: 1) utrzymuje w mocy
zaskarżoną decyzję albo 2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części
i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję – umarza
postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części, albo 3) umarza
postępowanie odwoławcze. Samorządowe kolegium odwoławcze powinno więc
zbadać nie tylko to, czy decyzja organu pierwszej instancji została wydana
w postępowaniu przeprowadzonym zgodnie z przepisami postępowania
administracyjnego, lecz także ocenić jej prawidłowość z punktu widzenia
materialnego prawa administracyjnego. Odpowiedzialność odszkodowawcza
przewidziana w art. 4171
§ 2 k.c. wiąże się z decyzjami ostatecznymi, czyli
decyzjami, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji lub
wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 16 § 1 k.p.a.). Decyzja Prezydenta
Miasta W. z dnia 17 stycznia 2008 r. stała się ostateczna dopiero z chwilą wydania
w dniu 4 marca 2008 r. przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzji
utrzymującej w mocy zaskarżoną decyzję. W tej sytuacji pozwana Gmina nie może
ponosić odpowiedzialności za skutki decyzji wydanej w dniu 4 marca 2008 r. przez
jednostkę organizacyjną Skarbu Państwa.
W świetle art. 4171
§ 2 k.c. źródłem szkody może być wydanie zarówno
decyzji konstytutywnej, jak i deklaratoryjnej. Powszechnie przyjmuje się, że decyzja
o charakterze konstytutywnym tworzy, zmienia lub znosi stosunki
administracyjnoprawne i działa ex nunc, natomiast decyzja o charakterze
10
deklaratoryjnym stanowi jedynie potwierdzenie skutków prawnych wynikających
z ustawy i działa ex tunc. W niniejszej sprawie chodziło o wydanie zezwolenia na
prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych, czyli o wydanie decyzji
o charakterze konstytutywnym. Nie można w związku z tym podzielić poglądu
Sądu Apelacyjnego, że negatywne skutki decyzji z dnia 17 stycznia 2008 r.
powstały już z chwilą jej wydania. Powód mógłby bowiem rozpocząć sprzedaż
napojów alkoholowych dopiero z chwilą, w której decyzja zezwalająca na
prowadzenie sprzedaży stałaby się ostateczna.
Konkludując, trzeba stwierdzić, że podniesiony przez skarżącą zarzut
naruszenia art. 4171
§ 2 w związku z art. 417 § 1 k.c. jest uzasadniony. W tej
sytuacji konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku w części oddalającej
apelację (pkt 1) oraz orzekającej o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt 2)
i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania. W pozostałej
części, dotyczącej zawartego w zaskarżonym wyroku postanowienia oddalającego
zażalenie powoda na postanowienie Sądu pierwszej instancji o kosztach procesu,
skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu, jako niedopuszczalna.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 i art. 108 § 2
w związku z art. 39821
oraz art. 3986
§ 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.