III KO 77/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-01-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 77/13
POSTANOWIENIE
Dnia 12 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Barbara Skoczkowska
w sprawie P. S.
skazanego z art. 148 § 1 k.k. z 1969 r.,
po rozpoznaniu wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowań
zakończonych prawomocnymi wyrokami Sądu Apelacyjnego:
1) z dnia 11 stycznia 2001 r, sygn. akt … 225/00, zmieniającego w części wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt … 22/00;
2) z dnia 10 października 2011 r., sygn. akt … 83/01, zmieniającego w części wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 29 grudnia 2000 r., sygn. akt … 25/00,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić wniosek;
2) zwolnić skazanego od zapłaty kosztów sądowych
postępowania w przedmiocie wznowienia postępowania.
UZASADNIENIE
Obrońca P. S. wniósł wniosek o wznowienie postępowań zakończonych
prawomocnymi wyrokami Sądu Apelacyjnego:
1) z dnia 11 stycznia 2001 r., sygn. akt … 225/00 zmieniającego w części
wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 czerwca 2000 r., (sygn. akt …
22/00) oraz
2) z dnia 10 października 2001 r., sygn. akt … 83/01, zmieniającego w części
wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 29 grudnia 2000 r., (sygn. akt … 25/00)
2
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W.,
podnosząc zaistnienie w sprawie przesłanki wznowieniowej z art. 540 § 3 k.p.k.
W odpowiedzi na powyższy wniosek, Prokurator Prokuratury Generalnej
wniósł o oddalenie tego wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazać należy, że wniosek
obrońcy skazanego nie jest oparty na żadnej z przewidzianych w art. 540 k.p.k. lub
540a k.p.k. podstaw uzasadniających wznowienie postępowania. Wskazana przez
obrońcę skazanego okoliczność z art. 540 § 3 k.p.k. nie zaistniała w niniejszej
sprawie. Nie zostało bowiem wskazane we wniosku (ani też nie jest też znane z
urzędu Sądowi Najwyższemu) żadne rozstrzygnięcie organu międzynarodowego,
które obligowałoby do wznowienia dwóch objętych wnioskiem postępowań
przeciwko skazanemu P. S.
Argumentacja zawarta we wniosku nie opiera się na wskazaniu zaistnienia
zdarzeń zawartych w katalogu przesłanek wznowieniowych, lecz dotyczy kwestii
naruszenia prawa materialnego, tj. art. 4 § 1 k.k. Oparta jest ona bowiem na
stwierdzeniu, że w sprawach tych zastosowano wobec oskarżonego obowiązującą
w chwili orzekania ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553 – dalej k.k.), zamiast obowiązującej w czasie popełnienia czynów ustawy z
dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 13, poz. 94 ze zm. – dalej
d.k.k.). W ocenie wnioskującego przepisy d.k.k. były dla oskarżonego
względniejsze, gdyż przewidywały możliwość orzeczenia zamiast kary śmierci (na
którą obowiązywało ustawowe moratorium – art. 5 dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie
Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i
górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym; Dz. U. Nr 95, poz. 475) kary
25 lat pozbawienia wolności. Wobec tego, zastosowanie w przypadku P. S.
Kodeksu karnego z 1997 r., który prócz kary 25 lat pozbawienia wolności
przewiduje również karę dożywotniego pozbawienia wolności, co zdaniem obrońcy
skazanego stanowi naruszenie art. 4 § 1 k.k.
W istocie obrońca skazanego zarzuca, że doszło do naruszenia prawa
materialnego w postępowaniach objętych wnioskiem o ich wznowienie. Zarzut taki,
3
o ile nie ma charaketru uchybienia określonego w art. 439 § 1 k.p.k., nie stanowi
jednak samoistnej podstawy do wznowienia postępowania
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Barbara Skoczkowska
w sprawie P. S.
skazanego z art. 148 § 1 k.k. z 1969 r.,
po rozpoznaniu wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowań
zakończonych prawomocnymi wyrokami Sądu Apelacyjnego:
1) z dnia 11 stycznia 2001 r, sygn. akt … 225/00, zmieniającego w części wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 czerwca 2000 r., sygn. akt … 22/00;
2) z dnia 10 października 2011 r., sygn. akt … 83/01, zmieniającego w części wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 29 grudnia 2000 r., sygn. akt … 25/00,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić wniosek;
2) zwolnić skazanego od zapłaty kosztów sądowych
postępowania w przedmiocie wznowienia postępowania.
UZASADNIENIE
Obrońca P. S. wniósł wniosek o wznowienie postępowań zakończonych
prawomocnymi wyrokami Sądu Apelacyjnego:
1) z dnia 11 stycznia 2001 r., sygn. akt … 225/00 zmieniającego w części
wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 30 czerwca 2000 r., (sygn. akt …
22/00) oraz
2) z dnia 10 października 2001 r., sygn. akt … 83/01, zmieniającego w części
wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 29 grudnia 2000 r., (sygn. akt … 25/00)
2
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W.,
podnosząc zaistnienie w sprawie przesłanki wznowieniowej z art. 540 § 3 k.p.k.
W odpowiedzi na powyższy wniosek, Prokurator Prokuratury Generalnej
wniósł o oddalenie tego wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazać należy, że wniosek
obrońcy skazanego nie jest oparty na żadnej z przewidzianych w art. 540 k.p.k. lub
540a k.p.k. podstaw uzasadniających wznowienie postępowania. Wskazana przez
obrońcę skazanego okoliczność z art. 540 § 3 k.p.k. nie zaistniała w niniejszej
sprawie. Nie zostało bowiem wskazane we wniosku (ani też nie jest też znane z
urzędu Sądowi Najwyższemu) żadne rozstrzygnięcie organu międzynarodowego,
które obligowałoby do wznowienia dwóch objętych wnioskiem postępowań
przeciwko skazanemu P. S.
Argumentacja zawarta we wniosku nie opiera się na wskazaniu zaistnienia
zdarzeń zawartych w katalogu przesłanek wznowieniowych, lecz dotyczy kwestii
naruszenia prawa materialnego, tj. art. 4 § 1 k.k. Oparta jest ona bowiem na
stwierdzeniu, że w sprawach tych zastosowano wobec oskarżonego obowiązującą
w chwili orzekania ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553 – dalej k.k.), zamiast obowiązującej w czasie popełnienia czynów ustawy z
dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 13, poz. 94 ze zm. – dalej
d.k.k.). W ocenie wnioskującego przepisy d.k.k. były dla oskarżonego
względniejsze, gdyż przewidywały możliwość orzeczenia zamiast kary śmierci (na
którą obowiązywało ustawowe moratorium – art. 5 dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie
Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i
górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym; Dz. U. Nr 95, poz. 475) kary
25 lat pozbawienia wolności. Wobec tego, zastosowanie w przypadku P. S.
Kodeksu karnego z 1997 r., który prócz kary 25 lat pozbawienia wolności
przewiduje również karę dożywotniego pozbawienia wolności, co zdaniem obrońcy
skazanego stanowi naruszenie art. 4 § 1 k.k.
W istocie obrońca skazanego zarzuca, że doszło do naruszenia prawa
materialnego w postępowaniach objętych wnioskiem o ich wznowienie. Zarzut taki,
3
o ile nie ma charaketru uchybienia określonego w art. 439 § 1 k.p.k., nie stanowi
jednak samoistnej podstawy do wznowienia postępowania
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.