IV CNP 68/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 68/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi uczestników postępowania
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 21 czerwca 2013 r.,
w sprawie z wniosku B. P. i M. P.
przy uczestnictwie A. W. i L. P.
o uregulowanie kontaktów z małoletnimi dziećmi W. P. i L. P.,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 grudnia 2013 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od skarżących na rzecz wnioskodawców kwotę
120,- (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Skarżący, rodzice małoletnich dwóch córek, domagali się stwierdzenia, na
podstawie art. 4241
§ 1 k.p.k., a w szczególności § 2 tego przepisu, niezgodności
z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia
21 czerwca 2013 r., którym została oddalona ich apelacja i od wyroku Sądu
Rejonowego w M. ustalającego kontakty dzieci z dziadkami ojczystymi.
W skardze zarzucili naruszenie art. 38 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
oraz art. 1136
§ 1 k.r.o. na skutek ich błędnej wykładni oraz niezastosowanie art. 58
§ 2 k.c. i wskazali, że skutkiem naruszenia wyżej wymienionych przepisów prawa
jest niezgodność zaskarżonego wyroku z tymi przepisami.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pomijając oczywiste niedokładności w określeniu przepisu określającego
przesłanki dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem, skarżący
nie zawarli żadnego wywodu prawnego wyjaśniającego, dlaczego w postępowaniu
o ustalenie kontaktów z dzieckiem wnieśli skargę na podstawie „art. 4241
§ 1, a w
szczególności § 2 k.p.c." Sąd rozstrzyga o tych kontaktach w postępowaniu
nieprocesowym (art. 5821
k.p.c.), przesłanki określające dopuszczalność skargi
należy oceniać zatem w świetle uregulowania zawartego w art. 5192
§ 1 i 2 k.p.c.
W postępowaniu nieprocesowym można żądać stwierdzenia niezgodności
z prawem prawomocnego postanowienia co do istoty sprawy sądu drugiej instancji
kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie została stronie
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego postanowienia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (§ 1), albo
w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela, można też żądać stwierdzenia niezgodności z prawem
takiego postanowienia, jeżeli strona nie skorzystała z przysługujących jej
środków prawnych chyba, że jest możliwa zmiana lub uchylenie postanowienia
w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych. Skarżący nie zawarli
w skardze żadnego wywodu uzasadniającego powyższe przesłanki, ani
w kontekście art. 4241
k.p.c., ani w kontekście art. 519 k.p.c. poza wskazaniem,
3
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków nie było
i nie jest możliwe. Zarówno w § 1, jak i w § 2 artykułu 5192
k.p.c. dopuszczalność
wniesienia skargi została wyłączona w wypadku, gdy jest możliwa jego zmiana lub
uchylenie w drodze przysługujących stronie środków prawnych. Przez taką
zmianę lub uchylenie rozumieć należy nie tylko możliwość jego zaskarżenia
w drodze zwyczajnego lub nadzwyczajnego środka odwoławczego, ale również
zmianę przewidzianą przez przepisy szczególne w razie zaistnienia określonych
okoliczności. Możliwość zmiany orzeczenia jest środkiem prawnym wyłączającym
dopuszczalność skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia. Podstawę orzeczenia o kontaktach dziadków z małoletnimi wnukami
stanowią artykuły 113 - 1135
k.r.o., stosowane odpowiednio poprzez artykuł 1136
k.r.o. Zgodnie zaś z art. 1135
k.r.o. sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie
w sprawach kontaktów, jeżeli wymaga tego dobro dziecka. W odniesieniu zatem do
prawomocnego postanowienia rozstrzygającego o kontaktach z dzieckiem
możliwość zmiany lub uchylenia tego postanowienia na podstawie art. 1136
k.r.o.
wyłącza dopuszczalność skargi o stwierdzenie jego niezgodności z prawem.
W konsekwencji skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu bez badania, czy
spełnia przesłanki określone w art. 4245
w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 4248
§ 2 w zw.
z art. 13 § 2 k.p.c., o kosztach rozstrzygając z art. 520 § 3 i 108 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 391 § 1, 39821
i 42412
k.p.c. oraz § 5, § 11 pkt 3 i § 13 ust. 5 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi uczestników postępowania
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 21 czerwca 2013 r.,
w sprawie z wniosku B. P. i M. P.
przy uczestnictwie A. W. i L. P.
o uregulowanie kontaktów z małoletnimi dziećmi W. P. i L. P.,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 grudnia 2013 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od skarżących na rzecz wnioskodawców kwotę
120,- (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Skarżący, rodzice małoletnich dwóch córek, domagali się stwierdzenia, na
podstawie art. 4241
§ 1 k.p.k., a w szczególności § 2 tego przepisu, niezgodności
z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia
21 czerwca 2013 r., którym została oddalona ich apelacja i od wyroku Sądu
Rejonowego w M. ustalającego kontakty dzieci z dziadkami ojczystymi.
W skardze zarzucili naruszenie art. 38 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
oraz art. 1136
§ 1 k.r.o. na skutek ich błędnej wykładni oraz niezastosowanie art. 58
§ 2 k.c. i wskazali, że skutkiem naruszenia wyżej wymienionych przepisów prawa
jest niezgodność zaskarżonego wyroku z tymi przepisami.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pomijając oczywiste niedokładności w określeniu przepisu określającego
przesłanki dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem, skarżący
nie zawarli żadnego wywodu prawnego wyjaśniającego, dlaczego w postępowaniu
o ustalenie kontaktów z dzieckiem wnieśli skargę na podstawie „art. 4241
§ 1, a w
szczególności § 2 k.p.c." Sąd rozstrzyga o tych kontaktach w postępowaniu
nieprocesowym (art. 5821
k.p.c.), przesłanki określające dopuszczalność skargi
należy oceniać zatem w świetle uregulowania zawartego w art. 5192
§ 1 i 2 k.p.c.
W postępowaniu nieprocesowym można żądać stwierdzenia niezgodności
z prawem prawomocnego postanowienia co do istoty sprawy sądu drugiej instancji
kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie została stronie
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego postanowienia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (§ 1), albo
w wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela, można też żądać stwierdzenia niezgodności z prawem
takiego postanowienia, jeżeli strona nie skorzystała z przysługujących jej
środków prawnych chyba, że jest możliwa zmiana lub uchylenie postanowienia
w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych. Skarżący nie zawarli
w skardze żadnego wywodu uzasadniającego powyższe przesłanki, ani
w kontekście art. 4241
k.p.c., ani w kontekście art. 519 k.p.c. poza wskazaniem,
3
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków nie było
i nie jest możliwe. Zarówno w § 1, jak i w § 2 artykułu 5192
k.p.c. dopuszczalność
wniesienia skargi została wyłączona w wypadku, gdy jest możliwa jego zmiana lub
uchylenie w drodze przysługujących stronie środków prawnych. Przez taką
zmianę lub uchylenie rozumieć należy nie tylko możliwość jego zaskarżenia
w drodze zwyczajnego lub nadzwyczajnego środka odwoławczego, ale również
zmianę przewidzianą przez przepisy szczególne w razie zaistnienia określonych
okoliczności. Możliwość zmiany orzeczenia jest środkiem prawnym wyłączającym
dopuszczalność skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia. Podstawę orzeczenia o kontaktach dziadków z małoletnimi wnukami
stanowią artykuły 113 - 1135
k.r.o., stosowane odpowiednio poprzez artykuł 1136
k.r.o. Zgodnie zaś z art. 1135
k.r.o. sąd opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie
w sprawach kontaktów, jeżeli wymaga tego dobro dziecka. W odniesieniu zatem do
prawomocnego postanowienia rozstrzygającego o kontaktach z dzieckiem
możliwość zmiany lub uchylenia tego postanowienia na podstawie art. 1136
k.r.o.
wyłącza dopuszczalność skargi o stwierdzenie jego niezgodności z prawem.
W konsekwencji skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu bez badania, czy
spełnia przesłanki określone w art. 4245
w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 4248
§ 2 w zw.
z art. 13 § 2 k.p.c., o kosztach rozstrzygając z art. 520 § 3 i 108 § 1 k.p.c. w zw.
z art. 391 § 1, 39821
i 42412
k.p.c. oraz § 5, § 11 pkt 3 i § 13 ust. 5 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).
jw