Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 451/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2014 r.
sprawy M. K.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 275§ 1 k.k. w
zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i inne
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 czerwca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 27 lutego 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. R. –
Kancelaria Adwokacka - kwotę 738,00 zł (siedemset
trzydzieści osiem), w tym 23 % podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie kasacji z urzędu.
UZASADNIENIE
2
M. K. wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia 27 lutego 2013 r., został
skazany za czyny: z art. 286 § 1 k.k. w zb z art. 297 § 1 k.k. w zb z art. 275§ 1 k.k.
w zb z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz art. 18 § 2
k.k. w zw. z art. 235 k.k. w zb z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., na karę łączną
2 lat pozbawienia wolności. Wyrokiem tym rozstrzygnięto także w przedmiocie
kosztów sądowych.
Na skutek wywiedzionych od tego orzeczenia apelacji, w tym i przez obrońcę
tego skazanego, Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r., w stosunku
do M. K. utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
Kasacje od tego orzeczenia wywiódł obrońca skazanego adw. A.R.
zarzucając rażące naruszenie przepisów postepowania mające istotny wpływ na
treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.,
polegające na braku w uzasadnieniu Sądu II instancji szczegółowego odniesienia
się do zarzutów apelacji w zakresie odstąpienia przez Sąd Okręgowy od
szczegółowej analizy wyjaśnień C. K., odnoszących się do kwestii nakłaniania,
przez podsądnego, K. D. do składania fałszywych zeznań oraz nie ustosunkowanie
się do argumentów zawartych w apelacji dotyczących braku, po stronie M. K.,
zamiaru doprowadzenia GE M… Bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem,
co skutkowało zaakceptowaniem orzeczenia Sądu I instancji i w konsekwencji
doprowadziło do wydania rozstrzygnięcia z naruszeniem zasady bezstronności oraz
zasady swobodnej oceny dowodów.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II instancji oraz wystąpił z
wnioskiem o zasądzenie na jego rzecz nieopłaconych kosztów pomocy prawnej
udzielonej skazanemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym dlatego
podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k.
Analiza pisemnych motywów uzasadnienia Sądu II instancji dowodzi -wbrew
twierdzeniom skarżącego – iż Sąd w sposób właściwy i wystarczający rozważył i
omówił zrzuty wywiedzione w apelacji. Żadnego z nich nie pominął, przedstawił
dostateczną argumentację z jakich powodów nie zyskały one jego aprobaty. W
3
szczególności zaś poddał kontroli dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań […]
a także wyjaśnień oskarżonego M. K. Podzielił w całości zaprezentowaną przez
Sąd Okręgowy ocenę tych źródeł dowodowych, wyrażając pogląd, zgodnie z
którym, nie danie wiary zeznaniom K. D., który utrzymywał, że oskarżony nie
uczestniczył wspólnie z C. K. w nakłanianiu go do popełnienia przestępstwa, nie
przekracza zasady swobodnej oceny dowodów pozostając tym samym pod
ochroną art. 7 k.p.k.
Nie można w tej sytuacji podzielić twierdzenia obrońcy jakoby Sąd
Apelacyjny nie wywiązał się z obowiązku kompleksowego ustosunkowania się do
zgłoszonego zarzutu. Na uwadze mieć bowiem należy, że Sąd Apelacyjny utrzymał
w mocy wyrok Sądu I instancji co do tego oskarżonego. W tej więc sytuacji, nie miał
obowiązku szczegółowego i kompleksowego odnoszenia się do poszczególnych
dowodów, tak jak czyni to Sąd meriti. Skoro podzielił ustalenia Sądu Okręgowego w
omawianej kwestii, to tym samym wyraził pogląd, że zawarta na str. 10 i 11
uzasadnienia Sądu Okręgowego argumentacja jest właściwa.
Kolejny argument obrońcy, dotyczący nieustosunkowania się przez Sąd
odwoławczy do zarzutu apelacyjnego dotyczącego braku po stronie oskarżonego
zamiaru doprowadzenia banku GE M... do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem, uznać należało za bezzasadny. Sąd II instancji rozprawił się z tej treści
zarzutem na str. 18 uzasadnienia. Przywołana tam argumentacja – podzielająca
ustalenia Sądu Okręgowego zawarte na str. 10 uzasadnienia - jest dostateczna,
wystarczająca i przekonywająca. Sądy ustaliły, że skazany w chwili zawierania
kredytu nie miał zamiaru wywiązania się z jego spłaty, nie posiadał wówczas
zatrudnienia, a zatem miał pełną świadomość, przy uwzględnieniu wysokości raty
kredytu, że nie będzie w stanie wypełnić ciążącego na nim zobowiązania.
Konstrukcja wywiedzionego w kasacji zarzutu tylko pozornie wskazuje, że
Sąd II instancji dopuścił się zarzucanych błędów1), gdy w rzeczywistości treść
uzasadnienia uzewnętrznia, że godzi on w istocie w rozstrzygniecie Sądu I
instancji, prowokując w ten sposób ponowną kontrolę orzeczenia tego Sądu.
Takie postępowanie skarżącego, powielające w rzeczy samej uprzednio
zgłoszone w apelacji zarzuty, które rozstrzygnięto w czasie kontroli instancyjnej,
4
wielokrotnie omawiano w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako nieuprawnione i
niebędące w stanie wywrzeć skutku zgodnego z kierunkiem skargi.
Złożony wniosek przez obrońcę o przyznanie wynagrodzenia zasługuje na
uwzględnienie. Znajduje on podstawę prawną w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26
maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124, ze zm.), zaś
wysokość zasądzonej kwoty wynika z § 14 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. z 2013 r. Nr 461).
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak w części
dyspozytywnej postanowienia.