V KO 89/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 89/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Włodzimierz Wróbel
w sprawie G. P. i 22 innych
oskarżonych z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 22 stycznia 2014 r.
wystąpienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 listopada 2013 r. o przekazanie
sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
W opisanym powyżej wystąpieniu Sąd Okręgowy wskazał, że rozpoznanie
niniejszej sprawy przez ten Sąd naruszałoby dobro wymiaru sprawiedliwości,
ponieważ jedna spośród 23 objętych oskarżeniem osób – oskarżony R. C., jest
małżonkiem sędziego Sądu Rejonowego […], przewodniczącej Wydziału i
wiceprezesa tego Sądu, obecnie delegowanej do orzekania w Sądzie Okręgowym
[…], znanej sędziom tego Sądu. Uzasadniając to stanowisko, Sąd Okręgowy
powołał się tak na obiektywną możliwość podniesienia zastrzeżeń co do
bezstronności osądu sprawy z uwagi na osobiste kontakty łączące małżonkę
oskarżonego z sędziami Sądu właściwego, jak i na spełnienie postulatu sprawnego
przeprowadzenia postępowania, skoro w grę wchodzi stosowanie instytucji opisanej
w art. 41 § 1 k.p.k.
Sąd Najwyższe zważył, co następuje.
2
Przedłożona inicjatywa co do zmiany właściwości miejscowej do rozpoznania
sprawy nie znajduje dostatecznych podstaw. Zmiana taka może mieć miejsce tylko
wówczas, gdy przemawia za tym dobro wymiaru sprawiedliwości, przejawiające się
przede wszystkim w wyeliminowaniu w praktyce sytuacji, mogących wywierać
wpływ na swobodę orzekania lub stwarzających przekonanie o braku warunków do
rozpoznania sprawy w sposób obiektywny. Wskazane na wstępie okoliczności
sytuacji takiej nie uzasadniają.
Między Sądem Okręgowym w W., jako właściwym do rozpoznania sprawy, i
orzekającymi tu sędziami a małżonkiem jednego z oskarżonych i miejscem
pełnienia przezeń służby sędziego oraz wykonywania funkcji w jednym z Sądów
Rejonowych, należących do obszaru właściwości Sądu Okręgowego, brak jest
takich zależności lub powiązań natury służbowej, czy osobistej, które mogłyby –
choćby teoretycznie – narażać na szwank dobro wymiaru sprawiedliwości.
Konstatacji tej w niczym nie podważa podnoszona w wystąpieniu okoliczność, że
wspomniany sędzia został, okresowo wszak, delegowany do orzekania w Sądzie
Okręgowym.
Jednocześnie trzeba zauważyć, że niniejsza sprawa ma wieloosobowy,
złożony charakter, a w związku z tym trudno uznać, by jej rozpoznanie – w całości
– przez inny sąd równorzędny, niż miejscowo właściwy, miało sprzyjać sprawności
postępowania, postulowanej w art. 2 § 1 pkt. 4 k.p.k. Spełnieniu tego postulatu nie
sprzeciwia się natomiast zarysowana w wystąpieniu ewentualność składania
określonych w art. 41 § 1 k.p.k. wniosków o wyłączenie poszczególnych sędziów od
orzekania. W tak dużej jednostce organizacyjnej, jaką jest Sąd Okręgowy w W.,
wnioski te nie powinny wszak dotyczyć zmasowanej liczby sędziów pozostających
w zażyłości z małżonką jednego z oskarżonych. Nie sposób więc założyć, by ich
ewentualne rozpoznanie miało przedłużyć tok postępowania karnego w dalej
idącym zakresie, niż w wypadku trudności, jakie mogłyby wyniknąć z przebiegu
postępowania sądowego uwzględniającego konieczność wzywania
uczestniczących w tym postępowaniu osób do innego, niż właściwy, sądu.
Uwzględniając zatem, iż przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, a tej
natury okoliczności w sprawie nie zachodzą, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Włodzimierz Wróbel
w sprawie G. P. i 22 innych
oskarżonych z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 22 stycznia 2014 r.
wystąpienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 listopada 2013 r. o przekazanie
sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
W opisanym powyżej wystąpieniu Sąd Okręgowy wskazał, że rozpoznanie
niniejszej sprawy przez ten Sąd naruszałoby dobro wymiaru sprawiedliwości,
ponieważ jedna spośród 23 objętych oskarżeniem osób – oskarżony R. C., jest
małżonkiem sędziego Sądu Rejonowego […], przewodniczącej Wydziału i
wiceprezesa tego Sądu, obecnie delegowanej do orzekania w Sądzie Okręgowym
[…], znanej sędziom tego Sądu. Uzasadniając to stanowisko, Sąd Okręgowy
powołał się tak na obiektywną możliwość podniesienia zastrzeżeń co do
bezstronności osądu sprawy z uwagi na osobiste kontakty łączące małżonkę
oskarżonego z sędziami Sądu właściwego, jak i na spełnienie postulatu sprawnego
przeprowadzenia postępowania, skoro w grę wchodzi stosowanie instytucji opisanej
w art. 41 § 1 k.p.k.
Sąd Najwyższe zważył, co następuje.
2
Przedłożona inicjatywa co do zmiany właściwości miejscowej do rozpoznania
sprawy nie znajduje dostatecznych podstaw. Zmiana taka może mieć miejsce tylko
wówczas, gdy przemawia za tym dobro wymiaru sprawiedliwości, przejawiające się
przede wszystkim w wyeliminowaniu w praktyce sytuacji, mogących wywierać
wpływ na swobodę orzekania lub stwarzających przekonanie o braku warunków do
rozpoznania sprawy w sposób obiektywny. Wskazane na wstępie okoliczności
sytuacji takiej nie uzasadniają.
Między Sądem Okręgowym w W., jako właściwym do rozpoznania sprawy, i
orzekającymi tu sędziami a małżonkiem jednego z oskarżonych i miejscem
pełnienia przezeń służby sędziego oraz wykonywania funkcji w jednym z Sądów
Rejonowych, należących do obszaru właściwości Sądu Okręgowego, brak jest
takich zależności lub powiązań natury służbowej, czy osobistej, które mogłyby –
choćby teoretycznie – narażać na szwank dobro wymiaru sprawiedliwości.
Konstatacji tej w niczym nie podważa podnoszona w wystąpieniu okoliczność, że
wspomniany sędzia został, okresowo wszak, delegowany do orzekania w Sądzie
Okręgowym.
Jednocześnie trzeba zauważyć, że niniejsza sprawa ma wieloosobowy,
złożony charakter, a w związku z tym trudno uznać, by jej rozpoznanie – w całości
– przez inny sąd równorzędny, niż miejscowo właściwy, miało sprzyjać sprawności
postępowania, postulowanej w art. 2 § 1 pkt. 4 k.p.k. Spełnieniu tego postulatu nie
sprzeciwia się natomiast zarysowana w wystąpieniu ewentualność składania
określonych w art. 41 § 1 k.p.k. wniosków o wyłączenie poszczególnych sędziów od
orzekania. W tak dużej jednostce organizacyjnej, jaką jest Sąd Okręgowy w W.,
wnioski te nie powinny wszak dotyczyć zmasowanej liczby sędziów pozostających
w zażyłości z małżonką jednego z oskarżonych. Nie sposób więc założyć, by ich
ewentualne rozpoznanie miało przedłużyć tok postępowania karnego w dalej
idącym zakresie, niż w wypadku trudności, jakie mogłyby wyniknąć z przebiegu
postępowania sądowego uwzględniającego konieczność wzywania
uczestniczących w tym postępowaniu osób do innego, niż właściwy, sądu.
Uwzględniając zatem, iż przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, a tej
natury okoliczności w sprawie nie zachodzą, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
3