V KO 93/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 93/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
w sprawie zażalenia W. E.,
na postanowienie Prokuratury Rejonowej w P. z dnia 22 marca 2013r. o odmowie
wszczęcia śledztwa,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2014r.,
wniosku Sądu Rejonowego w P. z dnia 17 grudnia 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Wniosek Sądu Rejonowego nie jest zasadny.
Sąd Rejonowy w P. zwrócił się do Sądu Najwyższego z wnioskiem o
przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu, z powołaniem się na
okoliczność, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zażalenie na
postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa skierowane przez W. E.
Zawiadomienie o przestępstwie wniesione przez W. E. dotyczy sędziego
orzekającego w Sądzie Okręgowym w P. w Wydziale Pracy.
W ocenie Sądu Najwyższego sam fakt, że postępowanie dotyczy sędziego,
nie oznacza automatycznie konieczności przyjęcia, iż spełnione zostały przesłanki z
2
art. 37 k.p.k. poprzez możliwość zrodzenia się w opinii publicznej wątpliwości co do
bezstronności wszystkich sędziów danego sądu. W tym wypadku, podkreślić
należy, że sprawa nie dotyczy sędziego zatrudnionego w sądzie właściwym do
rozpoznania sprawy. Najistotniejsze zaś jest to, że stawiane sędziemu zarzuty mają
charakter wyłącznie wiążący się z jego zwykłą pracą orzeczniczą i nie toczy się
przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne o to samo zachowanie. Czyni to
przekazywanie sprawy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości innemu sądowi
równorzędnemu, niecelowym. Wcale bowiem nie służy wytwarzaniu w
społeczeństwie przekonania o bezstronności sądów, lecz przeciwnie, może
budować przekonanie o łatwości manipulowania ich ustawową właściwością.
Trudno też akceptować i traktować jako poważną, argumentację, iż sędzia
którego dotyczyło zawiadomienie zasiada w kolegium Sądu Okręgowego, a więc
organu, który wydaje opinie w sprawach personalnych sędziów, co może rzutować
na ocenę bezstronności sędziów zatrudnionych w sądach rejonowych tego okręgu.
W istocie uznanie takich twierdzeń za przekonujące prowadziłoby do tego, że
wyłączenie sędziów musiałoby nastąpić w każdej sprawie, która dotyczy
jakichkolwiek osób orzekających w sądzie wyższego rzędu. Przytaczanie takich
poglądów w ślad za składającą zawiadomienie W. E., przez Sąd, w niniejszym
wniosku, jest wręcz kuriozalne i z całą pewnością nie może spotkać się ze
zrozumieniem. Przypomnieć tu wypadałoby choćby to, że Kolegium Sądu
Okręgowego jest organem kolektywnym i nie sposób przyjąć, że tego typu, jak
sugerowane we wniosku, negatywne emocje jednego z jego członków, mogłyby,
choćby hipotetycznie, przekładać się na wątpliwości co do bezstronności decyzji
podejmowanych większością głosów.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
w sprawie zażalenia W. E.,
na postanowienie Prokuratury Rejonowej w P. z dnia 22 marca 2013r. o odmowie
wszczęcia śledztwa,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2014r.,
wniosku Sądu Rejonowego w P. z dnia 17 grudnia 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Wniosek Sądu Rejonowego nie jest zasadny.
Sąd Rejonowy w P. zwrócił się do Sądu Najwyższego z wnioskiem o
przekazanie sprawy innemu sądowi równorzędnemu, z powołaniem się na
okoliczność, że przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zażalenie na
postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa skierowane przez W. E.
Zawiadomienie o przestępstwie wniesione przez W. E. dotyczy sędziego
orzekającego w Sądzie Okręgowym w P. w Wydziale Pracy.
W ocenie Sądu Najwyższego sam fakt, że postępowanie dotyczy sędziego,
nie oznacza automatycznie konieczności przyjęcia, iż spełnione zostały przesłanki z
2
art. 37 k.p.k. poprzez możliwość zrodzenia się w opinii publicznej wątpliwości co do
bezstronności wszystkich sędziów danego sądu. W tym wypadku, podkreślić
należy, że sprawa nie dotyczy sędziego zatrudnionego w sądzie właściwym do
rozpoznania sprawy. Najistotniejsze zaś jest to, że stawiane sędziemu zarzuty mają
charakter wyłącznie wiążący się z jego zwykłą pracą orzeczniczą i nie toczy się
przeciwko niemu postępowanie dyscyplinarne o to samo zachowanie. Czyni to
przekazywanie sprawy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości innemu sądowi
równorzędnemu, niecelowym. Wcale bowiem nie służy wytwarzaniu w
społeczeństwie przekonania o bezstronności sądów, lecz przeciwnie, może
budować przekonanie o łatwości manipulowania ich ustawową właściwością.
Trudno też akceptować i traktować jako poważną, argumentację, iż sędzia
którego dotyczyło zawiadomienie zasiada w kolegium Sądu Okręgowego, a więc
organu, który wydaje opinie w sprawach personalnych sędziów, co może rzutować
na ocenę bezstronności sędziów zatrudnionych w sądach rejonowych tego okręgu.
W istocie uznanie takich twierdzeń za przekonujące prowadziłoby do tego, że
wyłączenie sędziów musiałoby nastąpić w każdej sprawie, która dotyczy
jakichkolwiek osób orzekających w sądzie wyższego rzędu. Przytaczanie takich
poglądów w ślad za składającą zawiadomienie W. E., przez Sąd, w niniejszym
wniosku, jest wręcz kuriozalne i z całą pewnością nie może spotkać się ze
zrozumieniem. Przypomnieć tu wypadałoby choćby to, że Kolegium Sądu
Okręgowego jest organem kolektywnym i nie sposób przyjąć, że tego typu, jak
sugerowane we wniosku, negatywne emocje jednego z jego członków, mogłyby,
choćby hipotetycznie, przekładać się na wątpliwości co do bezstronności decyzji
podejmowanych większością głosów.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.