Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 92/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie L. S.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2014r.,
zażalenia na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego w […] z dnia 28 listopada 2013 r. o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie nie mogło zostać uwzględnione.
Postępowanie odwoławcze w niniejszej sprawie zakończyło się wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 5 września 2013r. Wyrokiem tym zmieniono zaskarżone
orzeczenie między innymi w ten sposób, że wykonanie wymierzonej L.S. kary
dwóch lat pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący
5 lat.
Wyrok ten zaskarżony został kasacją obrońcy skazanego, w której
podniesiono dwa zarzuty naruszenia prawa materialnego - obrazy art. 294§1 k.k.
oraz obrazy art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. Podnosząc powyższe, obrona
wniosła o uchylenie wyroków obu instancji i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
2
Zarządzeniem z dnia 28 listopada 2013 r. Zastępca Przewodniczącego II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego odmówił przyjęcia kasacji, jako
niedopuszczalnej.
Zażalenie na to zarządzenie złożył skazany, podnosząc w nim osiemnaście
zarzutów naruszenia prawa.
Zażalenie skazanego jest bezzasadne. Zgodnie z dyspozycją art. 523§2
k.p.k. kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania za przestępstwo
na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Wyjątek od tej zasady – art. 523§4 k.p.k. – stanowi kasacja wniesiona z powodu
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub wniesiona przez podmioty szczególne
wymienione w art. 521 k.p.k. W niniejszej sprawie nie zaistniała żadna ze
wskazanych powyżej sytuacji umożliwiających złożenie kasacji. Wyrokiem Sądu
Apelacyjnego wymierzono skazanemu karę pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania, kasacji nie wniesiono z powodu uchybień
wymienionych w art. 439 k.p.k. i nie wniósł jej podmiot szczególny. Słusznie zatem
Sąd Apelacyjny zaskarżonym zarządzeniem odmówił przyjęcia tej skargi.
Nie mnożna też zgodzić się z żadnym z twierdzeń skarżącego
przedstawionych w zażaleniu. Przede wszystkim skarżący odmawiając Sądowi
Apelacyjnemu prawa do dokonania kontroli spełnienia wymogów formalnych kasacji
ignoruje treść art. 530§2 k.p.k., który nakazuje odmówić przyjęcia takiej skargi jeżeli
„zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 429§1 k.p.k.” Sąd Apelacyjny miał
zatem prawo kontrolować, czy kasacja była z mocy ustawy dopuszczalna. Tak zaś
w niniejszej sprawie nie było wobec nie wymierzenia skazanemu kary pozbawienia
wolności o charakterze bezwzględnym i nie wniesienia jej z powodu uchybień
wymienionych w art. 439 k.p.k. Obrona w kasacji nie wymieniła bowiem takich
powodów zaskarżenia wyroku.
Kontrola zachodzenia tych okoliczności jest kontrolą formalną a nie
merytoryczną, co zarzuca skarżący, gdyż sprowadza się do sprawdzenia treści
zarzutów, a faktycznie tego, jakie zostały wymienione w nich przepisy.
Nie jest również tak, że kontrolę taką może przeprowadzić jedynie Sąd
Najwyższy, działając w tym zakresie z urzędu. Sąd Najwyższy może dokonać
bowiem takiej kontroli jedynie w sprawie, w której skutecznie wniesiono kasację, co
3
w niniejszej sprawie nie nastąpiło. We wszystkich innych wypadkach, zachodzenie
bezwzględnych przesłanek odwoławczych, może być badane jedynie w
postępowaniu o wznowienie postępowania – w trybie art. 542§3 k.p.k.
Nie można zgodzić się też z zarzutem, że zaskarżone zarządzenie wydał
sędzia podlegający wyłączeniu z mocy prawa, skoro sędzia ten nie wydał
zaskarżonego kasacją wyroku.
Na koniec stwierdzić trzeba również, że w niniejszej sprawie skazany w
sposób niekonstytucyjny nie został pozbawiony prawa do sądu, co zarzuca
skarżący, z jednej strony bowiem oddalenie kasacji oparte zostało na prawidłowo
zastosowanych przepisach obowiązującej ustawy procesowej, z drugiej zaś, prawo
to nie oznacza możliwości skarżenia każdego orzeczenia z każdej dowolnie
wybranej przyczyny.
Powyższe powoduje, że tak sformułowane zażalenie nie zasługiwało na
uwzględnienie.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.