IV KK 417/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 417/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Dorota Szczerbiak
w sprawie A. W.
skazanego z art. 207 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 29 stycznia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 30 lipca 2013 r.,
I. uchyla wyrok w zaskarżonej części, tj. co do oddania
oskarżonego pod dozór kuratora (pkt II wyroku);
II. wydatkami postępowania kasacyjnego obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
A. W. został oskarżony o to, że: w okresie od nieustalonego dnia maja
2
2011 roku do lutego 2013 roku w S., znęcał się fizycznie i psychicznie nad
swoją żoną M. W. i córką M. W. poprzez bezpodstawne wszczynanie awantur,
szarpanie, popychanie, plucie, grożenie pobiciem i zniszczeniem domu,
używanie w stosunku do nich słów powszechnie uznawanych za obelżywe,
wyrzucanie z domu, niszczenie wspólnego mienia, zakłócanie spoczynku
nocnego, tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 30 lipca 2013 roku, uznał
oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem
oskarżenia, tj. występku z art. 207 § 1 k.k. i za to z mocy art. 207 § 1 k.k. w
związku z art. 58 § 3 k.k. oraz w związku z art. 34 k.k. i art. 35 § 1 k.k.
wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności,
zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. W pkt
II wyroku na mocy art. 36 § 1 k.k. oddał oskarżonego pod dozór kuratora
sądowego. Ponadto na mocy art. 36 § 2 k.k. w związku z art. 72 § 1 pkt 5 k.k.
zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się w okresie wykonywania kary
od nadużywania alkoholu (pkt III).
Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się
w dniu 10 sierpnia 2013 roku.
Kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok w
części dotyczącej orzeczenia o dozorze kuratora na korzyść skazanego, zarzucił
wyrokowi:
- „rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa
karnego materialnego, to jest art. 1 § 1 k.k. w związku z art. 1 pkt 6 lit. a ustawy z
dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks
postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks
karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589),
polegające na oddaniu oskarżonego A. W. w okresie wykonywania kary
ograniczenia wolności pod dozór kuratora, pomimo tego, że przepis art. 36 § 1 k.k.,
wskazany jak podstawa prawna tego rozstrzygnięcia, został z dniem 8 czerwca
2010 roku uchylony na mocy wymienionej ustawy”.
3
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jako oczywiście zasadna podlegała uwzględnieniu w trybie określonym
w art. 535 § 5 k.p.k. Rację ma Prokurator Generalny, że w dacie orzekania przez
Sąd Rejonowy w W. oddanie oskarżonego pod dozór kuratora w oparciu o przepis
art. 36 §1 k.k. nie było możliwe, albowiem przepis ten został uchylony z dniem 8
czerwca 2010 r. ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny,
ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy,
ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (art. 1 pkt 6 lit. a -
Dz. U. nr 260, poz. 1589). Zatem zaskarżony kasacją wyrok dotknięty jest rażącą
obrazą prawa, tj. art. 1 pkt 6 lit. a wyżej wskazanej ustawy, a w konsekwencji,
zastosowaniem dyspozycji przepisu art. 36 § 1 k.k. i orzeczeniem dozoru kuratora
wobec skazanego, pomimo że zarówno w dacie popełnienia przypisanego mu
przestępstwa, jak i w dacie orzekania przepis ten nie obowiązywał. Skoro stan
prawny nie pozwalał na nałożenie na skazanego dozoru kuratora, to konieczne
stało się uchylenie wyroku w zaskarżonej części. Co oczywiste, takie
rozstrzygnięcie nie wymaga wydania orzeczenia następczego, albowiem już na
skutek wyroku kasatoryjnego wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w W. odpowiada
w tym zakresie prawu.
Orzeczenie o wydatkach postępowania kasacyjnego uzasadnione jest treścią art.
638 k.p.k.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Dorota Szczerbiak
w sprawie A. W.
skazanego z art. 207 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 29 stycznia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 30 lipca 2013 r.,
I. uchyla wyrok w zaskarżonej części, tj. co do oddania
oskarżonego pod dozór kuratora (pkt II wyroku);
II. wydatkami postępowania kasacyjnego obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
A. W. został oskarżony o to, że: w okresie od nieustalonego dnia maja
2
2011 roku do lutego 2013 roku w S., znęcał się fizycznie i psychicznie nad
swoją żoną M. W. i córką M. W. poprzez bezpodstawne wszczynanie awantur,
szarpanie, popychanie, plucie, grożenie pobiciem i zniszczeniem domu,
używanie w stosunku do nich słów powszechnie uznawanych za obelżywe,
wyrzucanie z domu, niszczenie wspólnego mienia, zakłócanie spoczynku
nocnego, tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 30 lipca 2013 roku, uznał
oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem
oskarżenia, tj. występku z art. 207 § 1 k.k. i za to z mocy art. 207 § 1 k.k. w
związku z art. 58 § 3 k.k. oraz w związku z art. 34 k.k. i art. 35 § 1 k.k.
wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności,
zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. W pkt
II wyroku na mocy art. 36 § 1 k.k. oddał oskarżonego pod dozór kuratora
sądowego. Ponadto na mocy art. 36 § 2 k.k. w związku z art. 72 § 1 pkt 5 k.k.
zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się w okresie wykonywania kary
od nadużywania alkoholu (pkt III).
Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się
w dniu 10 sierpnia 2013 roku.
Kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok w
części dotyczącej orzeczenia o dozorze kuratora na korzyść skazanego, zarzucił
wyrokowi:
- „rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa
karnego materialnego, to jest art. 1 § 1 k.k. w związku z art. 1 pkt 6 lit. a ustawy z
dnia 5 listopada 2009 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks
postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy, ustawy - Kodeks
karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589),
polegające na oddaniu oskarżonego A. W. w okresie wykonywania kary
ograniczenia wolności pod dozór kuratora, pomimo tego, że przepis art. 36 § 1 k.k.,
wskazany jak podstawa prawna tego rozstrzygnięcia, został z dniem 8 czerwca
2010 roku uchylony na mocy wymienionej ustawy”.
3
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jako oczywiście zasadna podlegała uwzględnieniu w trybie określonym
w art. 535 § 5 k.p.k. Rację ma Prokurator Generalny, że w dacie orzekania przez
Sąd Rejonowy w W. oddanie oskarżonego pod dozór kuratora w oparciu o przepis
art. 36 §1 k.k. nie było możliwe, albowiem przepis ten został uchylony z dniem 8
czerwca 2010 r. ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny,
ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Kodeks karny wykonawczy,
ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw (art. 1 pkt 6 lit. a -
Dz. U. nr 260, poz. 1589). Zatem zaskarżony kasacją wyrok dotknięty jest rażącą
obrazą prawa, tj. art. 1 pkt 6 lit. a wyżej wskazanej ustawy, a w konsekwencji,
zastosowaniem dyspozycji przepisu art. 36 § 1 k.k. i orzeczeniem dozoru kuratora
wobec skazanego, pomimo że zarówno w dacie popełnienia przypisanego mu
przestępstwa, jak i w dacie orzekania przepis ten nie obowiązywał. Skoro stan
prawny nie pozwalał na nałożenie na skazanego dozoru kuratora, to konieczne
stało się uchylenie wyroku w zaskarżonej części. Co oczywiste, takie
rozstrzygnięcie nie wymaga wydania orzeczenia następczego, albowiem już na
skutek wyroku kasatoryjnego wyrok wydany przez Sąd Rejonowy w W. odpowiada
w tym zakresie prawu.
Orzeczenie o wydatkach postępowania kasacyjnego uzasadnione jest treścią art.
638 k.p.k.