Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BU 4/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Beata Gudowska
w sprawie z wniosku L. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 lutego 2014 r.,
skargi wnioskodawcy o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 20 stycznia 2011 r.
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2011 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację L. S. od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 13 sierpnia 2010 r. oddalającego jego odwołanie od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w W. z dnia 4 grudnia 2009 r. i 11 czerwca
2010 r. w przedmiocie przeliczenia emerytury od dnia 1 kwietnia 2009 r.
Skarga ubezpieczonego, zawierająca wniosek o stwierdzenie niezgodności z
prawem tego prawomocnego orzeczenia, została oparta na podstawie naruszenia
prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 15 ust. 1 w związku z ust. 4-6
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (jednolity tekst – Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz na
podstawie naruszenia przepisów postępowania – art. 244 i 234 k.p.c. Skarżący
oświadczył, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
2
prawnych było i jest niemożliwe ze względu na niekasacyjny rodzaj orzeczenia i
podniósł, że na skutek wydania zaskarżonego wyroku poniósł szkodę ze względu
na błędne obliczenie podstawy wymiaru emerytury, co przełożyło się na obniżenie
miesięcznej kwoty świadczenia niższej o 60 zł od wyliczonej od podstawy wymiaru
uwzględniającej pobieraną premię.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od
którego została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia i
wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także wskazanie
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że każdy z elementów skargi przewidzianych w
art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny i każde opisane w nich wymaganie
powinno być spełnione samodzielnie, niezależnie od innych. Wobec wyraźnego
przeciwstawienia w art. 4245
§ 1 k.p.c. podstaw skargi (pkt 2) wskazaniu przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (pkt 3) nie może budzić
wątpliwości, że skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony
odrębnie (por. np. niepublikowane postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20
lipca 2005 r., IV CNP 1/05, z dnia 20 czerwca 2006 r., II BP 5/06, z dnia 20 lipca
2006 r., I BP 2/06, z dnia 27 lutego 2007 r., II BU 8/06, czy z dnia 25 kwietnia
2007 r., III BP 6/07).
W skardze powołano podstawy skargi z uzasadnieniem, lecz nie wskazano
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Charakter tego
wymagania powoduje, że brak ten, który jest tzw. brakiem konstrukcyjnym, a więc
nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków formalnych, powoduje
odrzucenie skargi a limine.
3
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1
k.p.c.).

II BU 4/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia