Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 4/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z powództwa Z. G.
przeciwko R. C. i T. R.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 lutego 2014 r.,
zażalenia pozwanego T. R. na postanowienie
Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 września 2013 r.
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego na rzecz
adw. W. B. wynagrodzenie w kwocie 2 700 ( dwa tysiące
siedemset ) złotych, podwyższone o stawkę podatku od towarów
i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o
podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej pozwanemu T. R. w postępowaniu
zażaleniowym przed Sądem Najwyższym z urzędu.
UZASADNIENIE
2
Pozwany T. R. wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia
18 września 2013 r. odrzucające jego skargę o wznowienie postępowania,
zaskarżającą dwa wyroki Sądu Okręgowego w W. w sprawie … 795/01 oraz wyrok
Sądu Apelacyjnego w sprawie … 888/04 odpowiednio z dnia: 9 grudnia 2003 r., 10
lutego 2004 r. i 1 października 2004 r.
Sąd Apelacyjny ustalił, że pozwany T. R. uczestniczył w rozprawie
apelacyjnej w dniu 1 października 2004 r., kiedy to zapadł wyrok Sądu
Apelacyjnego zaskarżony skargą o wznowienie postępowania, nadto osobiście
podejmował niektóre czynności procesowe w kierunku zaskarżenia wyroku Sądu
drugiej instancji kasacją do Sądu Najwyższego, który, postanowieniem z 31 maja
2005 r. odmówił przyjęcia jej do rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył,
iż trzymiesięczny termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania
określony w art. 407 § 1 k.p.c. - liczony od dnia, w którym pozwany dowiedział się
o wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 1 października 2004 r. - został przekroczony,
co skutkowało koniecznością odrzucenia skargi na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.
Poza tym, Sąd wskazał, iż wbrew przekonaniu skarżącego, nie miało znaczenia,
kiedy dowiedział się o ewentualnej nieważności postępowania, ponieważ gdy
podstawą wznowienia jest pozbawienie możności działania lub brak należytej
reprezentacji, to w takim wypadku art. 407 k.p.c., odmiennie niż w razie powołania
innych podstaw wznowienia, nie wiąże początku biegu terminu do wniesienia skargi
z wiedzą skarżącego o podstawie wznowienia, lecz z dowiedzeniem się przez
niego o wyroku.
W zażaleniu skarżący, zarzucając naruszenie art. 407 § 1 i art. 410 § 2
k.p.c., wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Na etapie badania dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania Sąd
ocenia m.in. terminowość wniesienia skargi. Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c.,
trzymiesięczny termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania liczy się od
dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest
pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - na co powołał się
pozwany - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona. Skarga o wznowienie
postępowania wniesiona została przez pozwanego w dniu 26 czerwca 2013 r.,
natomiast wyroki, które zostały zaskarżone skargą zapadły odpowiednio w dniach:
9 grudnia 2003 r., 10 lutego 2004 r. i 1 października 2004 r. W zażaleniu skarżący
podniósł, że był obecny na rozprawie apelacyjnej, lecz nie był obecny w trakcie
ogłoszenia ostatniego wyroku. Podniesiona przez pozwanego okoliczność – nawet
jeśli rzeczywiście miała miejsce - nie podważa zasadności stanowiska Sądu
Apelacyjnego, że skarga została wniesiona po terminie. Jak bowiem zasadnie
przyjął Sąd drugiej instancji, pozwany podejmował osobiście niektóre czynności
procesowe już po wydaniu zaskarżonego skargą wyroku Sądu Apelacyjnego
związane z postępowaniem kasacyjnym m.in. złożył wniosek z dnia 10 listopada
2004 r. o wstrzymanie wykonania wyroku (k. 442 akt … 888/04) oraz wniosek
o zwolnienie od wpisu od kasacji z dnia 7 stycznia 2005 r. (k. 467 akt … 888/04), co
jednoznacznie potwierdza, iż w tym czasie wiedział o zapadłym w sprawie wyroku
Sądu Apelacyjnego w dniu 1 października 2004 r., którym oddalono apelację
wniesioną od wyroków Sądu pierwszej instancji z dnia 9 grudnia 2003 r. i 10 lutego
2004 r. Z tych względów nie zachodziła potrzeba do wzywania pozwanego, na
podstawie art. 410 § 2 k.p.c., do uprawdopodobnienia okoliczności stwierdzających
zachowanie terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania, gdyż w
świetle ustalonych okoliczności oczywistym było, że pozwany nie zachował terminu
do wniesienia skargi.
Z tych względów zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu na
podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. O kosztach nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu zażaleniowym
postanowiono na podstawie przepisów § 19 w zw. z § 13 ust. 2 pkt 2, § 6 pkt 6 oraz
§ 2 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
4
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (jedn. tekst: z 2013 r.,
poz. 461).