II KO 5/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 5/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)
na posiedzeniu w dniu 19 lutego 2014 r.
w sprawie W. M.
oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu wniosku Sądu Rejonowego w S. zamieszczonego w
postanowieniu z dnia 9 października 2013 r.,
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
C.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w S., wskazanym postanowieniem, na podstawie art. 37
k.p.k. wystąpił do Sądu Najwyższego z inicjatywą przekazania sprawy oskarżonego
W. M. do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi z uwagi na dobro wymiaru
sprawiedliwości. W uzasadnieniu podkreślił, że stan zdrowia oskarżonego
wykazany opiniami biegłych: kardiologa, neurologa i psychiatry nie pozwala na jego
udział w rozprawie w sądzie miejscowo właściwym, natomiast według biegłych
2
istnieją realne możliwości rozpoznania tej sprawy przez Sąd Rejonowy w C., który
usytuowany jest w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego. W konsekwencji
wnioskujący Sąd przyjął, że dobro wymiaru sprawiedliwości warunkowane
potrzebą doprowadzenia do przeprowadzenia procesu, który okazuje się być mało
realny bez odejścia od zasady właściwości miejscowej sądu, uzasadnia
przekazanie sprawy W. M. innemu sądowi równorzędnemu, mającemu siedzibę w
pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w S. zasługuje na uwzględnienie.
Trzeba przypomnieć, że korzystanie z właściwości delegacyjnej w trybie art.
37 k.p.k. może nastąpić wyjątkowo, jako odstępstwo od konstytucyjnej zasady
rozpoznania sprawy przez właściwy sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) w sytuacji,
gdy zostanie wykazanie przez sąd inicjujący to postępowanie, że dobro wymiaru
sprawiedliwości wymaga takiego postąpienia (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 grudnia 2012 r., III KO 102/12, LEX nr 1231575). Sąd
Rejonowy uczynił zadość wskazanemu standardowi i w sposób wystarczający
wykazał istnienie okoliczności, mieszczących się w pojęciu „dobro wymiaru
sprawiedliwości” użytym w dyspozycji art. 37 k.p.k., które w tym konkretnym
przypadku wyczerpuje stan zdrowia oskarżonego uniemożliwiający prowadzenie
rozprawy w sądzie miejscowo właściwym (zob. postanowienia SN: z dnia 12
sierpnia 2008 r., sygn. II KO 50/08, OSNwSK 2008/1/1625, z dnia 21 lipca 2011 r.,
III KO 51/11, LEX nr 860626). Właśnie z powodu stanu zdrowia oskarżonego, który
trafnie uznano za długotrwałą przeszkodę uniemożliwiającą prowadzenie
postępowania karnego, było ono zawieszone od dnia 29 października 2008 r. do
dnia 9 października 2013 r.
Z opinii neurologicznej sporządzonej w dniu 15 maja 2013 r., wynika, iż u
oskarżonego stwierdzono szereg schorzeń, w tym: zespół psychoorganiczny,
padaczkę pourazową, chorobę zwyrodnieniową serca i nadciśnienie tętnicze. W
związku z tym biegły uznał, że obecny stan zdrowia oskarżonego zezwala na
udział w postępowaniu sądowym, które toczyłoby się w bliskiej odległości od jego
miejsca zamieszkania (k.2651). Podobnej treści opinię złożyła w dniu 10 września
2013 r. biegła psycholog (k. 2661- 2664). Wskazane opinie korespondują z opinią
3
kardiologiczną wydaną w dniu 26 marca 2013 r. (k.2624). Należy wskazać, że
stwierdzone u oskarżonego schorzenia mają charakter przewlekły i nie rokują
rychłego ich ustąpienia. W konsekwencji uniemożliwiają one stawiennictwo
oskarżonego w sądzie miejscowo właściwym. W tej sytuacji przeprowadzenie
procesu możliwe jest jedynie w sądzie rejonowym znajdującym się w pobliżu
miejsca zamieszkania oskarżonego, tj. w C.
Te okoliczności faktyczne uzasadniały zastosowanie instytucji właściwości z
delegacji określonej w art. 37 k.p.k. i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w
C., albowiem tylko w takim wypadku możliwe jest rozpoznanie tej sprawy, której
czas trwania na etapie postępowania jurysdykcyjnego wydaje się przekraczać
termin określony art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k.
Mając to wszystko na uwadze, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)
na posiedzeniu w dniu 19 lutego 2014 r.
w sprawie W. M.
oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu wniosku Sądu Rejonowego w S. zamieszczonego w
postanowieniu z dnia 9 października 2013 r.,
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
C.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w S., wskazanym postanowieniem, na podstawie art. 37
k.p.k. wystąpił do Sądu Najwyższego z inicjatywą przekazania sprawy oskarżonego
W. M. do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi z uwagi na dobro wymiaru
sprawiedliwości. W uzasadnieniu podkreślił, że stan zdrowia oskarżonego
wykazany opiniami biegłych: kardiologa, neurologa i psychiatry nie pozwala na jego
udział w rozprawie w sądzie miejscowo właściwym, natomiast według biegłych
2
istnieją realne możliwości rozpoznania tej sprawy przez Sąd Rejonowy w C., który
usytuowany jest w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego. W konsekwencji
wnioskujący Sąd przyjął, że dobro wymiaru sprawiedliwości warunkowane
potrzebą doprowadzenia do przeprowadzenia procesu, który okazuje się być mało
realny bez odejścia od zasady właściwości miejscowej sądu, uzasadnia
przekazanie sprawy W. M. innemu sądowi równorzędnemu, mającemu siedzibę w
pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w S. zasługuje na uwzględnienie.
Trzeba przypomnieć, że korzystanie z właściwości delegacyjnej w trybie art.
37 k.p.k. może nastąpić wyjątkowo, jako odstępstwo od konstytucyjnej zasady
rozpoznania sprawy przez właściwy sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) w sytuacji,
gdy zostanie wykazanie przez sąd inicjujący to postępowanie, że dobro wymiaru
sprawiedliwości wymaga takiego postąpienia (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 grudnia 2012 r., III KO 102/12, LEX nr 1231575). Sąd
Rejonowy uczynił zadość wskazanemu standardowi i w sposób wystarczający
wykazał istnienie okoliczności, mieszczących się w pojęciu „dobro wymiaru
sprawiedliwości” użytym w dyspozycji art. 37 k.p.k., które w tym konkretnym
przypadku wyczerpuje stan zdrowia oskarżonego uniemożliwiający prowadzenie
rozprawy w sądzie miejscowo właściwym (zob. postanowienia SN: z dnia 12
sierpnia 2008 r., sygn. II KO 50/08, OSNwSK 2008/1/1625, z dnia 21 lipca 2011 r.,
III KO 51/11, LEX nr 860626). Właśnie z powodu stanu zdrowia oskarżonego, który
trafnie uznano za długotrwałą przeszkodę uniemożliwiającą prowadzenie
postępowania karnego, było ono zawieszone od dnia 29 października 2008 r. do
dnia 9 października 2013 r.
Z opinii neurologicznej sporządzonej w dniu 15 maja 2013 r., wynika, iż u
oskarżonego stwierdzono szereg schorzeń, w tym: zespół psychoorganiczny,
padaczkę pourazową, chorobę zwyrodnieniową serca i nadciśnienie tętnicze. W
związku z tym biegły uznał, że obecny stan zdrowia oskarżonego zezwala na
udział w postępowaniu sądowym, które toczyłoby się w bliskiej odległości od jego
miejsca zamieszkania (k.2651). Podobnej treści opinię złożyła w dniu 10 września
2013 r. biegła psycholog (k. 2661- 2664). Wskazane opinie korespondują z opinią
3
kardiologiczną wydaną w dniu 26 marca 2013 r. (k.2624). Należy wskazać, że
stwierdzone u oskarżonego schorzenia mają charakter przewlekły i nie rokują
rychłego ich ustąpienia. W konsekwencji uniemożliwiają one stawiennictwo
oskarżonego w sądzie miejscowo właściwym. W tej sytuacji przeprowadzenie
procesu możliwe jest jedynie w sądzie rejonowym znajdującym się w pobliżu
miejsca zamieszkania oskarżonego, tj. w C.
Te okoliczności faktyczne uzasadniały zastosowanie instytucji właściwości z
delegacji określonej w art. 37 k.p.k. i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w
C., albowiem tylko w takim wypadku możliwe jest rozpoznanie tej sprawy, której
czas trwania na etapie postępowania jurysdykcyjnego wydaje się przekraczać
termin określony art. 2 § 1 pkt 4 k.p.k.
Mając to wszystko na uwadze, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.