V CZ 20/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 20/14
POSTANOWIENIE
Dnia 26 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa J. S., M. S.
przeciwko B. S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 lutego 2014 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 25 kwietnia 2013 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Powodowie […] wnieśli o zasądzenie od pozwanego B., kwot po 50 000 zł
na rzecz J. S. i H. S. oraz kwoty 17 000 zł na rzecz M. S. tytułem zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią ich syna i brata, poniesioną w wypadku
samochodowym w dniu 10 sierpnia 2009 r.
W toku postępowania H. S. zmarł, w związku z czym Sąd Rejonowy w Z.
zawiesił postępowanie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. Stwierdził, że
wprawdzie zgodnie z art. 449 k.c. roszczenia przewidziane w art. 444–448 k.c. nie
mogą być zbyte, chyba że są już wymagalne lub zostały uznane na piśmie albo
przyznane prawomocnym wyrokiem, nie ma jednak przeszkód, aby zostały objęte
spadkobraniem. W tej sytuacji postępowanie podlega zawieszeniu do czasu
wstąpienia do sprawy spadkobierców zmarłego.
Rozpoznając zażalenie strony pozwanej, w którym zarzucono, że docho-
dzone roszczenia jako ściśle związane z osobą zmarłego powoda nie podlegają
dziedziczeniu, Sąd Okręgowy powziął poważne wątpliwości wysłowione w za-
gadnieniu prawnym przedstawionym Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia na
podstawie art. 390 § 1 w związku z art. 397 § 2 k.p.c., sprowadzającym się do
pytania, czy w sprawie o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę związaną ze
śmiercią osoby bliskiej (art. 446 § 4 k.c.), w razie śmierci powoda po wytoczeniu
powództwa, dopuszczalne jest odpowiednie stosowanie art. 445 § 3 k.c.
Sąd Najwyższy przejął sprawę do rozpoznania i zważył, co następuje:
Zagadnienie prawne, które powstało na tle zarzutów strony pozwanej
podniesionych w zażaleniu, było już przedmiotem orzeczenia Sądu Najwyższego.
W uchwale z dnia 12 grudnia 2013 r., III CZP 74/13 („Biuletyn SN” 2013, nr 12,
s. 14), po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przedstawionego w niemal
identycznej sprawie przez Sąd Okręgowy w G., stwierdzono, że w sprawie
o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę doznaną wskutek śmierci najbliższego
członka rodziny (art. 446 § 4 k.c.) ma zastosowanie art. 445 § 3 k.c. Sąd Najwyższy
w obecnym składzie podziela tę uchwałę, a także wspierające ją uzasadnienie,
i przyjmuje, że w okolicznościach przewidzianych w art. 445 § 3 k.c. roszczenie
o zadośćuczynienie za krzywdę doznaną na skutek śmierci najbliższego członka
3
rodziny, przewidziane w art. 446 § 4 k.c., przechodzi na spadkobierców
uprawnionego. W związku z tym odmienny pogląd przedstawiony w zażalenia
należy ocenić jako niezasadny.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji (art. 385 w związku z art. 397
§ 2 i art. 390 § 1 in fine k.p.c.).
es
POSTANOWIENIE
Dnia 26 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa J. S., M. S.
przeciwko B. S.A. w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 lutego 2014 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 25 kwietnia 2013 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Powodowie […] wnieśli o zasądzenie od pozwanego B., kwot po 50 000 zł
na rzecz J. S. i H. S. oraz kwoty 17 000 zł na rzecz M. S. tytułem zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią ich syna i brata, poniesioną w wypadku
samochodowym w dniu 10 sierpnia 2009 r.
W toku postępowania H. S. zmarł, w związku z czym Sąd Rejonowy w Z.
zawiesił postępowanie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. Stwierdził, że
wprawdzie zgodnie z art. 449 k.c. roszczenia przewidziane w art. 444–448 k.c. nie
mogą być zbyte, chyba że są już wymagalne lub zostały uznane na piśmie albo
przyznane prawomocnym wyrokiem, nie ma jednak przeszkód, aby zostały objęte
spadkobraniem. W tej sytuacji postępowanie podlega zawieszeniu do czasu
wstąpienia do sprawy spadkobierców zmarłego.
Rozpoznając zażalenie strony pozwanej, w którym zarzucono, że docho-
dzone roszczenia jako ściśle związane z osobą zmarłego powoda nie podlegają
dziedziczeniu, Sąd Okręgowy powziął poważne wątpliwości wysłowione w za-
gadnieniu prawnym przedstawionym Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia na
podstawie art. 390 § 1 w związku z art. 397 § 2 k.p.c., sprowadzającym się do
pytania, czy w sprawie o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę związaną ze
śmiercią osoby bliskiej (art. 446 § 4 k.c.), w razie śmierci powoda po wytoczeniu
powództwa, dopuszczalne jest odpowiednie stosowanie art. 445 § 3 k.c.
Sąd Najwyższy przejął sprawę do rozpoznania i zważył, co następuje:
Zagadnienie prawne, które powstało na tle zarzutów strony pozwanej
podniesionych w zażaleniu, było już przedmiotem orzeczenia Sądu Najwyższego.
W uchwale z dnia 12 grudnia 2013 r., III CZP 74/13 („Biuletyn SN” 2013, nr 12,
s. 14), po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przedstawionego w niemal
identycznej sprawie przez Sąd Okręgowy w G., stwierdzono, że w sprawie
o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę doznaną wskutek śmierci najbliższego
członka rodziny (art. 446 § 4 k.c.) ma zastosowanie art. 445 § 3 k.c. Sąd Najwyższy
w obecnym składzie podziela tę uchwałę, a także wspierające ją uzasadnienie,
i przyjmuje, że w okolicznościach przewidzianych w art. 445 § 3 k.c. roszczenie
o zadośćuczynienie za krzywdę doznaną na skutek śmierci najbliższego członka
3
rodziny, przewidziane w art. 446 § 4 k.c., przechodzi na spadkobierców
uprawnionego. W związku z tym odmienny pogląd przedstawiony w zażalenia
należy ocenić jako niezasadny.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji (art. 385 w związku z art. 397
§ 2 i art. 390 § 1 in fine k.p.c.).
es