Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 42/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 marca 2014 r.,
sprawy T. G.
skazanego z art. 286 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego W.
z dnia 8 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 9 listopada 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zwalnia skazanego T. G. z obowiązku
uiszczenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 9 listopada 2012 r., T. G. został
uznany za winnego tego, że:
w okresie od października do listopada 2006 r. w W., działając w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej jako przedstawiciel firmy P. Sp. z o.o. doprowadził firmę M. H.
M. ze Słowacji do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej
niż 30.172 zł w ten sposób, że zawarł za pośrednictwem Internetu umowę na
sprzedaż granulatu drzewnego p.[…] wraz z transportem, wprowadzając w błąd
2
przedstawiciela firmy co do zamiaru wywiązania się ze swoich zobowiązań, czym
działał na szkodę wspomnianej firmy, to jest popełnienia czynu stanowiącego
występek z art. 286 § 1 k.k. i za to skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności, a
na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązany do naprawienia wyrządzonej szkody w
całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. H. kwoty 30.172 zł.
Sąd Okręgowy po rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego T. G. od
wyroku Sądu Rejonowego, w dniu 8 października 2013 r. wyrok Sądu Rejonowego
w zaskarżonej części utrzymał w mocy.
Kasację od powyższego wyroku wniósł obrońca skazanego T. G.
Działając na podstawie art. 523 § 1 k.p.k. zarzucił on orzeczeniu Sądu
Okręgowego rażącą obrazę prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ
na treść rozstrzygnięcia, to znaczy art. 433 § 1 k.p.k., art. 437 § 1 i 2 k.p.k., art. 438
pkt. 2, 3 i 4 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w związku z art. 2 § 1 pkt. 1 i § 2 k.p.k., art. 4
k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.
polegającą na nietrafnej kontroli instancyjnej wyroku Sądu Rejonowego,
przejawiającej się w :
- niezasadnym uznaniu, iż Sąd Rejonowy oparł się na całokształcie materiału
dowodowego sprawy, ocenił go w sposób zgodny z przepisami prawa procesowego,
zaś zebrany w sprawie materiał dowodowy wykluczał inne rozstrzygnięcie niż Sądu
meriti;
- nietrafnym przyjęciu, iż Sąd Rejonowy nie obraził zasady obiektywizmu, zasady
in dubio pro reo oraz zasady swobodnej oceny dowodów przypisując skazanemu
sprawstwo zarzucanego mu czynu, mimo iż respektowanie tychże w sposób
właściwy wyklucza takie stanowisko;
- niesłusznym przyjęciu, iż ustalenia oraz rozważania Sądu I instancji zawarte w
pisemnych motywach wyroku spełniają wymogi procedury karnej w zakresie
uzasadnienia ustaleń faktycznych i oceny dowodów, a zwłaszcza dokonanie takiej
oceny, mimo dostrzeżenia - podniesionych przez obronę w apelacji - uchybień
Sądu meriti w tym zakresie;
- braku dostatecznego rozważenia podniesionych w rozpoznawanej apelacji
kwestii dotyczących wymiaru kary;
3
oraz obrazę prawa materialnego, która mogła mieć istotny wpływ na treść
rozstrzygnięcia, to znaczy art. 286 § 1 k.k. i art. 115 § 4 k.k., poprzez niezasadne
przyjęcie, że nawet (kwestionowany nota bene) materiał dowodowy dawał
podstawy do przyjęcia, że skazany działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
bez jednoczesnego sprecyzowania kogo miała owa korzyść dotyczyć.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca skazanego wniósł o :
- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym,
ewentualnie o :
- uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego oraz poprzedzającego go
wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego
rozpoznania w I instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Wystarczy dokładnie zapoznać się z uzasadnieniem wyroku Sądu
odwoławczego, aby wbrew wywodom kasacji stwierdzić, iż nie jest prawdą, że
zaskarżony wyrok został oparty jedynie na części zgromadzonego w sprawie
materiału dowodowego, bez ustosunkowania się do wszystkich dowodów i bez
zbadania i uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść skazanego
oraz nie wskazaniu powodów, dla których nie dano w pełni wiary jego wyjaśnieniom.
Zarzut naruszenia najważniejszych zasad postępowania karnego
wyrażonych w art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., oraz w art. 7 k.p.k. został sformułowany
pobieżnie i bardzo ogólnikowo. Należy podkreślić, że art. 4 k.p.k. wyrażający
zasadę obiektywizmu, adresowaną do organów postępowania nie może stanowić
samodzielnej podstawy odwoławczej.
Nie można też zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej
podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny
czy została naruszona reguła in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony
procesowej, ale to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na
niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy
wątpliwości takie powinien powziąć. W wypadku, gdy ustalenia faktyczne zależne
są od dania wiary określonej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu
4
wyżej powołanej reguły, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu
orzekającego jest swobodna ocena dowodów.
Skarżący obrońca nie przedstawił żadnej przekonywującej argumentacji
podważającej ocenę dowodów dokonaną przez Sądy orzekające w sprawie. Ocena
ta jest wszechstronna, logiczna i zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia
życiowego.
Także uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zostało słusznie uznane za
spełniające wymogi art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Sąd odwoławczy ocenił również zarzut
dotyczący wymiaru kary, słusznie podnosząc, że jest dostosowana do zawinienia i
uwzględnia okoliczności wymienione w art. 53 § 1 k.k., w tym obciążające, czyli
wielkość szkody i poprzednią karalność skazanego za przestępstwa skarbowe, a
także brak naprawienia szkody. T. G. popełnionym przestępstwem wyrządził
szkodę, której dotychczas nie naprawił, dlatego Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k.
zobowiązał go do jej naprawienia.
Sąd odwoławczy trafnie ocenił również zarzut obrazy prawa materialnego,
mianowicie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 4 k.k. Skazany nie zwrócił
dotychczas pobranej zaliczki, uzyskując w ten sposób korzyść majątkową.
O winie T. G. świadczą zeznania pokrzywdzonej M. H. i świadków […].
Ponadto zeznania pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie w treści dokumentów
dotyczących zakupu p.[…]. T. G. zawarł pierwszą umowę z firmą M. niemal miesiąc
po tym, jak firma z S. wypowiedziała umowę dostawy p.[…]. Orientował się zatem,
że nie ma dostępu do towaru, który oszukańczo zobowiązał się dostarczyć firmie M.
Wprowadził pokrzywdzoną w błąd, podając się za producenta p.[…] i zobowiązując
się do dostarczenia pierwszych partii towaru do dnia 30.10.2006 r. oraz dnia
30.11.2006 r. W ramach umowy przyjął od pokrzywdzonej dwie zaliczki po 4.080
euro, pomimo, że nie miał możliwości dostarczenia zamówionego towaru. Jak już
wspomniano zaliczek tych nie zwrócił.
Podsumowując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną
oraz zwolnił skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
5