V KK 25/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K …/13
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 25/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Anna Kowal
w sprawie Z. K.
skazanego z art. 178a § 2 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w dniu 11 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Rejonowego w Ż.
z dnia 10 września 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ż.
UZASADNIENIE
Z. K. stanął pod zarzutem tego, że:
- w dniu 1.06.2013 r. w Ł. na ul. D. – mającej status drogi publicznej – kierował
rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości - 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym
powietrzu;
2
tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a§2 k.k.
Wraz z aktem oskarżenia prokurator złożył na podstawie art. 335§1 k.p.k.
wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i
orzeczenie kar uzgodnionych z oskarżonym, wnosząc o wymierzenie kary 150
stawek dziennych grzywny po 10 zł każda, a także środka karnego zakazu prowa-
dzenia rowerów na okres 3 lat.
Sąd Rejonowy w Ż. uznając, iż zachodzą warunki z art. 335§1 k.p.k.
wydanym na posiedzeniu wyrokiem z dnia 10 września 2013r. w sprawie sygn. akt
II K …/13, uznał oskarżonego za winnego tego, że:
- w dniu 3.07.2013r. w Ż. w ruchu lądowym na drodze publicznej ul. P. jechał
rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stężeniu 0,62 mg/l alkoholu w
wydychanym powietrzu;
tj. czynu z art. 178a§2 k.k.
i za to wymierzył mu:
- karę 150 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda;
- na podstawie art. 42§2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu
prowadzenia rowerów na okres 3 lat;
Powyższy wyrok uprawomocnił się nie będąc zaskarżony przez żadną ze
stron.
Obecnie kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny i podniósł w
niej zarzut:
- rażącego i mogącego mieć istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie
prawa karnego procesowego, tj. art. 14§1 k.p.k. polegające na uznaniu Z. K. za
winnego tego, że w dniu 3. 07.2013r. w Ż. w ruchu lądowym na drodze publicznej
ul. P. jechał rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stężeniu 0,62 mg/l
alkoholu w wydychanym powietrzu, podczas gdy skierowany w tej sprawie akt
oskarżenia zarzucał mu, że w dniu 1.06.2013 r. w Ł. na ul. D. – mającej status drogi
publicznej – kierował rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości - 0,94 mg/l
alkoholu w wydychanym powietrzu, a tym samym na przypisaniu mu czynu, który
nie został zarzucony aktem oskarżenia i którego nie dotyczyło przeprowadzone w
tej sprawie postępowanie przygotowawcze, a zatem w sytuacji braku skargi
3
uprawnionego oskarżyciela, co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą
określoną w art. 439§1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 9 k.p.k.
Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku i umorzenie
postępowania na podstawie art. 537§2 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 9 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja w zakresie w jakim identyfikuje zaistniałe uchybienie jest oczywiście
zasadna, tak jak wymaga tego art. 535§5 k.p.k.
Bezdyskusyjnie w zaskarżonym wyroku przypisano czyn, który opisem nie
odpowiada temu, jak przyjęte zostało to w zarzucie aktu oskarżenia. Jednocześnie
brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że taka zmiana opisu odpowiadała
rzeczywistej woli Sądu orzekającego.
Stwierdzić zatem należy, że do zaistniałego uchybienia doszło w następstwie
omyłki przy sporządzaniu części wstępnej wyroku – komparycji – i miała ona
charakter „techniczny”. Tym samym Sąd Rejonowy dopuścił się rażącego
uchybienia art. 413§1 pkt 4 k.p.k. Niewątpliwie bowiem w sprawie został
prawidłowo wniesiony przez uprawnionego oskarżyciela akt oskarżenia, a opis
zarzuconego w nim czynu odpowiada zarówno treści postawionego podejrzanemu
zarzutu, jak i przebiegowi przeprowadzonego w tej sprawie postępowania
przygotowawczego.
Nie można zasadnie twierdzić, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art.
14§1 k.p.k., skoro wszczęcie postępowania sądowego nastąpiło na żądanie
uprawnionego oskarżyciela i postępowanie to nigdy nie toczyło się o czyn inny, niż
zarzucony w akcie oskarżenia. W konsekwencji zaistniałe uchybienie nie ma
charakteru bezwzględnej przesłanki odwoławczej (art. 439§1 pkt 9 k.p.k.) i nie
wiąże się z zaistnieniem uchybienia opisanego w art. 17§1 pkt 9 k.p.k.
Jednocześnie sporządzony w wyniku opisanej omyłki wyrok jest w tym stopniu
wadliwy, a zaistniałe uchybienie na tyle istotne, że nie może być mowy o jego
sprostowaniu w trybie art. 105§1 k.p.k. Musiało ono zatem skutkować uchyleniem
zaskarżonego wyroku.
Nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek skarżącego w tej części, w jakiej
wskazywał na potrzebę umorzenia postępowania, jak wskazano bowiem wyżej,
brak jakichkolwiek racjonalnych podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy w Ż.
4
prowadził postępowanie przeciwko Z. K. o czyn taki, jaki wynikałby z opisu
zawartego w komparycji wyroku. Przypomnieć wypada tu, że zaskarżony wyrok
zapadł na posiedzeniu, a więc podstawą do jego wydania, zgodnie z dyspozycją
art. 335§1 k.p.k. było przyjęcie, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą
wątpliwości.
W tej sytuacji, wobec uchylenia zaskarżonego wyroku, sprawę należało
przekazać właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd powinien nie tylko dołożyć większej
staranności przy sporządzaniu orzeczenia kończącego postępowanie, lecz dostrzec
również zmiany wynikające z dyspozycji art. 12 pkt 3 ustawy z dnia 27 września
2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247) zgodnie z której treścią, z
dniem 9 listopada 2013 r., art. 178a§2 k.k. został uchylony, a czyn polegający na
prowadzeniu przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości na drodze
publicznej innego pojazdu niż określony w §1 tego przepisu, na podstawie jej art. 2
pkt 3a omawianej ustawy, stał się wykroczeniem określonym w art. 87§1a k.w.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Anna Kowal
w sprawie Z. K.
skazanego z art. 178a § 2 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w dniu 11 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Rejonowego w Ż.
z dnia 10 września 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ż.
UZASADNIENIE
Z. K. stanął pod zarzutem tego, że:
- w dniu 1.06.2013 r. w Ł. na ul. D. – mającej status drogi publicznej – kierował
rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości - 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym
powietrzu;
2
tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a§2 k.k.
Wraz z aktem oskarżenia prokurator złożył na podstawie art. 335§1 k.p.k.
wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i
orzeczenie kar uzgodnionych z oskarżonym, wnosząc o wymierzenie kary 150
stawek dziennych grzywny po 10 zł każda, a także środka karnego zakazu prowa-
dzenia rowerów na okres 3 lat.
Sąd Rejonowy w Ż. uznając, iż zachodzą warunki z art. 335§1 k.p.k.
wydanym na posiedzeniu wyrokiem z dnia 10 września 2013r. w sprawie sygn. akt
II K …/13, uznał oskarżonego za winnego tego, że:
- w dniu 3.07.2013r. w Ż. w ruchu lądowym na drodze publicznej ul. P. jechał
rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stężeniu 0,62 mg/l alkoholu w
wydychanym powietrzu;
tj. czynu z art. 178a§2 k.k.
i za to wymierzył mu:
- karę 150 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda;
- na podstawie art. 42§2 k.k. orzekł środek karny w postaci zakazu
prowadzenia rowerów na okres 3 lat;
Powyższy wyrok uprawomocnił się nie będąc zaskarżony przez żadną ze
stron.
Obecnie kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny i podniósł w
niej zarzut:
- rażącego i mogącego mieć istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie
prawa karnego procesowego, tj. art. 14§1 k.p.k. polegające na uznaniu Z. K. za
winnego tego, że w dniu 3. 07.2013r. w Ż. w ruchu lądowym na drodze publicznej
ul. P. jechał rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stężeniu 0,62 mg/l
alkoholu w wydychanym powietrzu, podczas gdy skierowany w tej sprawie akt
oskarżenia zarzucał mu, że w dniu 1.06.2013 r. w Ł. na ul. D. – mającej status drogi
publicznej – kierował rowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości - 0,94 mg/l
alkoholu w wydychanym powietrzu, a tym samym na przypisaniu mu czynu, który
nie został zarzucony aktem oskarżenia i którego nie dotyczyło przeprowadzone w
tej sprawie postępowanie przygotowawcze, a zatem w sytuacji braku skargi
3
uprawnionego oskarżyciela, co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą
określoną w art. 439§1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 9 k.p.k.
Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku i umorzenie
postępowania na podstawie art. 537§2 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 9 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja w zakresie w jakim identyfikuje zaistniałe uchybienie jest oczywiście
zasadna, tak jak wymaga tego art. 535§5 k.p.k.
Bezdyskusyjnie w zaskarżonym wyroku przypisano czyn, który opisem nie
odpowiada temu, jak przyjęte zostało to w zarzucie aktu oskarżenia. Jednocześnie
brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że taka zmiana opisu odpowiadała
rzeczywistej woli Sądu orzekającego.
Stwierdzić zatem należy, że do zaistniałego uchybienia doszło w następstwie
omyłki przy sporządzaniu części wstępnej wyroku – komparycji – i miała ona
charakter „techniczny”. Tym samym Sąd Rejonowy dopuścił się rażącego
uchybienia art. 413§1 pkt 4 k.p.k. Niewątpliwie bowiem w sprawie został
prawidłowo wniesiony przez uprawnionego oskarżyciela akt oskarżenia, a opis
zarzuconego w nim czynu odpowiada zarówno treści postawionego podejrzanemu
zarzutu, jak i przebiegowi przeprowadzonego w tej sprawie postępowania
przygotowawczego.
Nie można zasadnie twierdzić, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art.
14§1 k.p.k., skoro wszczęcie postępowania sądowego nastąpiło na żądanie
uprawnionego oskarżyciela i postępowanie to nigdy nie toczyło się o czyn inny, niż
zarzucony w akcie oskarżenia. W konsekwencji zaistniałe uchybienie nie ma
charakteru bezwzględnej przesłanki odwoławczej (art. 439§1 pkt 9 k.p.k.) i nie
wiąże się z zaistnieniem uchybienia opisanego w art. 17§1 pkt 9 k.p.k.
Jednocześnie sporządzony w wyniku opisanej omyłki wyrok jest w tym stopniu
wadliwy, a zaistniałe uchybienie na tyle istotne, że nie może być mowy o jego
sprostowaniu w trybie art. 105§1 k.p.k. Musiało ono zatem skutkować uchyleniem
zaskarżonego wyroku.
Nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek skarżącego w tej części, w jakiej
wskazywał na potrzebę umorzenia postępowania, jak wskazano bowiem wyżej,
brak jakichkolwiek racjonalnych podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy w Ż.
4
prowadził postępowanie przeciwko Z. K. o czyn taki, jaki wynikałby z opisu
zawartego w komparycji wyroku. Przypomnieć wypada tu, że zaskarżony wyrok
zapadł na posiedzeniu, a więc podstawą do jego wydania, zgodnie z dyspozycją
art. 335§1 k.p.k. było przyjęcie, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą
wątpliwości.
W tej sytuacji, wobec uchylenia zaskarżonego wyroku, sprawę należało
przekazać właściwemu sądowi do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd powinien nie tylko dołożyć większej
staranności przy sporządzaniu orzeczenia kończącego postępowanie, lecz dostrzec
również zmiany wynikające z dyspozycji art. 12 pkt 3 ustawy z dnia 27 września
2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. z dnia 25 października 2013 r., poz. 1247) zgodnie z której treścią, z
dniem 9 listopada 2013 r., art. 178a§2 k.k. został uchylony, a czyn polegający na
prowadzeniu przez osobę znajdującą się w stanie nietrzeźwości na drodze
publicznej innego pojazdu niż określony w §1 tego przepisu, na podstawie jej art. 2
pkt 3a omawianej ustawy, stał się wykroczeniem określonym w art. 87§1a k.w.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.