Pełny tekst orzeczenia

28





POSTANOWIENIE

z dnia 12 maja 1998 r.


Sygn. Ts 9/98





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Wiesław Johann – przewodniczący

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sprawozdawca

Krzysztof Kolasiński





po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Przedsiębiorstwa Wielofunkcyjnego “H”, sp. z o.o. z 14 kwietnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 20 stycznia 1998 roku.





p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.





Uzasadnienie:



Przedsiębiorstwo Wielofunkcyjne “H”, sp. z o.o. wystąpiło do Trybunału Konstytucyjnego ze skargą konstytucyjną wnosząc o stwierdzenie, że art. 23 ust. 1 oraz art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. – Prawo celne (tekst jednolity z 1994 r. Dz.U. Nr 71, poz. 312 ze zm.) zastosowane przez organy celne i Sąd Najwyższy naruszają konstytucyjne prawa skarżącego, w szczególności art. 2, art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przez ograniczenie skarżącego w urzeczywistnianiu zasady sprawiedliwości społecznej, prawa do równego traktowania i prawa do sądu w sprawach zobowiązań celnych.

Postanowieniem z 6 kwietnia 1998 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na jej oczywistą bezzasadność. Trybunał wykazał w szczególności, że przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty odnoszą się przede wszystkim do wadliwego - zdaniem skarżącego - zastosowania przez organy władzy publicznej obowiązujących przepisów prawa, nie kwestionują natomiast zgodności z konstytucją powołanych w skardze unormowań. Trybunał podkreślił nadto, że skarżący nie wykazał, na czym miałoby polegać naruszenie przez zakwestionowane przepisy prawa celnego przysługujących skarżącemu praw i wolności konstytucyjnych.

Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie z 14 kwietnia 1998 r. W obszernych wywodach zawartych w uzasadnieniu zażalenia obok powtórzenia opisu stanu faktycznego zawarł polemikę z kolejnymi decyzjami organów celnych oraz z orzeczeniami tak NSA, jak i Sądu Najwyższego. Uzasadniał niesłuszność i sprzeczność z prawem podjętych przez wymienione organy w jego sprawie decyzji określających jego obowiązki celne. Zarzucił im także naruszenie zasad konstytucyjnych, a mianowicie zasady sprawiedliwości społecznej i zasady równości po przez błędną wykładnię art. 23 i 83 prawa celnego, jak również przez niezastosowanie w jego sprawach art. 27-30 prawa celnego. Natomiast w zażaleniu nie ma odniesienia się do podstaw wydania przez Trybunał Konstytucyjny postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Rozpatrując zażalenie Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie zważył co następuje:



Zażalenie jest nieuzasadnione i dlatego nie może zostać uwzględnione. Zarówno skarga jak i zażalenie, zarzut niekonstytucyjności kierują przeciwko sposobowi postępowania organów publicznych i sądów, a nie przeciwko normie prawnej na podstawie której postępowanie to prowadzono i wydano niesłusznie - zdaniem skarżącego - decyzje. Trybunał jest zmuszony powtórzyć, iż zgodnie z art. 79 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem oceny Trybunału może być tylko zgodność z konstytucją (lub jej brak) określonych aktów normatywnych, oznaczonych norm prawnych a nie sposób postępowania sądów. Albowiem głównym przedmiotem skargi konstytucyjnej nie jest sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi stosowanie prawa przez organy władzy publicznej, lecz zarzut niekonstytucyjności prawa, na podstawie którego organy te wydają rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych. Tymczasem, formułując zarzut naruszenia zasady równości oraz zasady sprawiedliwości społecznej skarżący wiąże go wyłącznie z procesem podejmowania decyzji przez organy publiczne i sądy, dowodząc, iż przyjęcie przez wymienione instytucje nieprawidłowej i krzywdzącej go interpretacji obowiązujących przepisów Prawa celnego doprowadziło do naruszenia powołanych zasad konstytucyjnych. Trybunał nie może, ponieważ nie mieści się to w przyznanych mu kompetencjach, wdawać się w ocenę prawidłowości wykładni przepisów prawa celnego przyjętej przez Sąd Najwyższy w zakwestionowanych przez skarżącego wyrokach. Trybunał w obecnym składzie podziela stanowisko przedstawione w postanowieniu z 6 kwietnia 1998 r. odmawiającym nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, iż skarżący ani nie przedstawił, ani nie uzasadnił zarzutu niekonstytucyjności powołanych przepisów prawa celnego. Przypomnieć wypada, iż właśnie ta okoliczność stała się powodem uznania jego skargi za bezzasadną. Ocenę tę Trybunał w dalszym ciągu podtrzymuje, tym bardziej, że skarżący w rozpatrywanym zażaleniu nie przedstawił żadnego uzasadnienia zarzutu niekonstytucyjności powoływanego aktu normatywnego (prawo celne). Nie przedstawił także zarzutów, które podważałyby zasadność zaskarżonego postanowienia.

Skarżący nie wykazał nadto, na czym miałoby polegać naruszenie przez zakwestionowane przepisy prawa celnego przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych. Niewątpliwą rację ma skarżący, gdy wskazuje, iż w sprawach o wznowienie postępowania wymagana jest szczególna wnikliwość, tak by pochopnie nie pozbawiać osoby domagającej się ochrony prawa do sądu. Jednak także i to stwierdzenie nie zawiera zarzutu skierowanego przeciwko zakwestionowanym przepisom Prawa celnego, mogłoby jedynie stanowić kryterium oceny pojętych w sprawie skarżącego rozstrzygnięć organów administracji publicznej i sądów. Wbrew twierdzeniu skarżącego trudno uznać, iż odmowa wznowienia postępowania jest równoznaczna z pozbawieniem skarżącego prawa do sądu. W tym względzie Trybunał podziela wywody zawarte w uzasadnieniu postanowienia z 6 kwietnia 1998 roku.

Trybunał podziela także wyrażone w postanowieniu z 6 kwietnia 1998 r. stanowisko, że przywoływane przez skarżącego przepisy art. 23 i 83 prawa celnego nie naruszają zasady równości, nie wprowadzają one bowiem żadnego różnicowania podmiotów występujących w obrocie prawnym. Zażalenie również nie kwestionuje ustaleń i ocen zaskarżonego postanowienia w tym przedmiocie.

Biorąc pod uwagę, iż skarżący nie przedstawił w swoim zażaleniu zarzutów odnoszących się do treści postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 6 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie udowodnił niekonstytucyjności art. 23 i 83 prawa celnego ani też nie wykazał naruszenia przez wymienione przepisy jego prawa i wolności konstytucyjnych, zażalenie skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 kwietnia 1998 r. nie mogło zostać uwzględnione.