Pełny tekst orzeczenia

33


POSTANOWIENIE
z dnia 23 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 17/98




Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki – przewodniczący
Stefan J. Jaworski – sprawozdawca
Teresa Dębowska-Romanowska



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia pełnomocnika skarżącej z 19 maja 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 kwietnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Feliksy Z. z 25 stycznia 1998 roku.


p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.



Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Feliksy Z. sporządzonej 25 stycznia 1998 r. zarzucono, iż zapadłe w jej sprawie wyroki Sądu Wojewódzkiego w S. z 13 maja 1992 r. oraz Sądu Apelacyjnego w P. z 24 listopada 1992 r. naruszają prawa konstytucyjne skarżącej określone w art. 68 ust. 1-3 Konstytucji RP.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 marca 1998 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z konstytucją, określenie sposobu naruszenia przysługujących jej praw lub wolności konstytucyjnych oraz wskazanie daty doręczenia orzeczeń odnoszących się do tych praw lub wolności.
W wyznaczonym do tego terminie pełnomocnik skarżącej nie uzupełnił braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej. W tym stanie rzeczy, z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 21 kwietnia 1998 r. odmówił nadania jej dalszego biegu.
Na postanowienie to zażalenie wniosła sama skarżąca, jednak Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 maja 1998 r. zażalenie to pozostawił bez rozpoznania z uwagi na to, iż nie zostało ono sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego.
Pełnomocnik skarżącej wniósł takie zażalenie 21 maja 1998 r. Trybunał Konstytucyjny uznał wszakże, iż nie może ono zostać uwzględnione. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącej, braki sporządzonej przez niego skargi konstytucyjnej nie zostały uzupełnione w terminie. W szczególności nie wskazano, którym przepisom ustawy lub innego aktu normatywnego zarzuca się niezgodność z konstytucją. Pełnomocnik skarżącej zdaje się nie dostrzegać, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jest sprzeczność generalnego aktu normatywnego z konstytucją. Tymczasem zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i w uzupełniającym ją piśmie, a nadto w złożonym zażaleniu, pełnomocnik skarżącej nie formułując zarzutu sprzeczności ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją, czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej niezgodne z prawem działania sądów i instytucji służby zdrowia.
Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącej, zarzut braku określenia daty doręczenia ostatecznego orzeczenia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącej, nie był podstawą wydania postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
W związku z powyższym odmowę tę należało uznać za zasadną i nie uwzględniać zażalenia pełnomocnika skarżącej na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 1998 roku.