Ts 68/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
75
POSTANOWIENIE
z dnia 21 października 1998 r.
Sygn. Ts 68/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Marek Safjan – sprawozdawca
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 6 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), zażalenia z 31 sierpnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 sierpnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zbigniewa K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Zbigniewa K. nadanej 30 kwietnia 1998 r., uzupełnionej pismami procesowymi z 14 maja 1998 r. i 29 czerwca 1998 r., zarzucono niezgodność art. 168 i art. 408 kpc z art. 45 Konstytucji RP. W uzasadnieniu podniesiono, że Sąd Najwyższy postanowieniem z 28 listopada 1997 r. naruszył zasadę prawa do sądu, gdyż zastosował błędną wykładnię zaskarżonych przepisów.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 21 sierpnia 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych w wyznaczonym terminie.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik w imieniu skarżącego wniósł zażalenie z 31 sierpnia 1998 r. podnosząc, że “w skardze konstytucyjnej sformułowano zarzut niezgodności z konstytucją i uzasadniono go w sposób, jaki jest możliwy ze względu na osobę skarżącego i sprawę, której skarga dotyczy”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Braki formalne skargi konstytucyjnej, uniemożliwiające jej merytoryczne rozpoznanie, nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie.
Merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej jest możliwe dopiero po spełnieniu przez nią warunków formalnych określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w ustawie z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Do tych warunków należy m.in. sformułowanie zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów poprzez wskazanie, w jaki sposób, zdaniem skarżącego, naruszają one jego konstytucyjne prawa, wolności lub obowiązki oraz uczynienie przedmiotem zaskarżenia ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji.
Skarżący ani w skardze konstytucyjnej, ani w późniejszych pismach procesowych nie wskazał, w jaki sposób art. 168 i art. 408 kpc naruszyły jego wolności i prawa konstytucyjne. Uzasadnienie niezgodności zaskarżonych przepisów z art. 45 konstytucji ograniczył natomiast do zarzutu błędnego ich zastosowania przez sąd. Uniemożliwia to merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej, gdyż przedmiotem zaskarżenia uczyniono w istocie nie akt normatywny, lecz wykładnię zaskarżonych przepisów przyjętą przez sąd w konkretnej sprawie.
Ponadto przywołane w skardze konstytucyjnej postanowienie Sądu Najwyższego z 28 listopada 1997 r. nie zostało wydane w oparciu o zaskarżone przepisy, a skarżący nie wskazał innego orzeczenia, w którym zaskarżone przepisy stanowiły podstawę rozstrzygnięcia.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, podtrzymując stanowisko wyrażone w postanowieniu z 21 sierpnia 1998 r., postanowił nie uwzględnić zażalenia.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 października 1998 r.
Sygn. Ts 68/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Marek Safjan – sprawozdawca
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 6 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), zażalenia z 31 sierpnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 sierpnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zbigniewa K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Zbigniewa K. nadanej 30 kwietnia 1998 r., uzupełnionej pismami procesowymi z 14 maja 1998 r. i 29 czerwca 1998 r., zarzucono niezgodność art. 168 i art. 408 kpc z art. 45 Konstytucji RP. W uzasadnieniu podniesiono, że Sąd Najwyższy postanowieniem z 28 listopada 1997 r. naruszył zasadę prawa do sądu, gdyż zastosował błędną wykładnię zaskarżonych przepisów.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 21 sierpnia 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych w wyznaczonym terminie.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik w imieniu skarżącego wniósł zażalenie z 31 sierpnia 1998 r. podnosząc, że “w skardze konstytucyjnej sformułowano zarzut niezgodności z konstytucją i uzasadniono go w sposób, jaki jest możliwy ze względu na osobę skarżącego i sprawę, której skarga dotyczy”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Braki formalne skargi konstytucyjnej, uniemożliwiające jej merytoryczne rozpoznanie, nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie.
Merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej jest możliwe dopiero po spełnieniu przez nią warunków formalnych określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w ustawie z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Do tych warunków należy m.in. sformułowanie zarzutu niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów poprzez wskazanie, w jaki sposób, zdaniem skarżącego, naruszają one jego konstytucyjne prawa, wolności lub obowiązki oraz uczynienie przedmiotem zaskarżenia ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji.
Skarżący ani w skardze konstytucyjnej, ani w późniejszych pismach procesowych nie wskazał, w jaki sposób art. 168 i art. 408 kpc naruszyły jego wolności i prawa konstytucyjne. Uzasadnienie niezgodności zaskarżonych przepisów z art. 45 konstytucji ograniczył natomiast do zarzutu błędnego ich zastosowania przez sąd. Uniemożliwia to merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej, gdyż przedmiotem zaskarżenia uczyniono w istocie nie akt normatywny, lecz wykładnię zaskarżonych przepisów przyjętą przez sąd w konkretnej sprawie.
Ponadto przywołane w skardze konstytucyjnej postanowienie Sądu Najwyższego z 28 listopada 1997 r. nie zostało wydane w oparciu o zaskarżone przepisy, a skarżący nie wskazał innego orzeczenia, w którym zaskarżone przepisy stanowiły podstawę rozstrzygnięcia.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny, podtrzymując stanowisko wyrażone w postanowieniu z 21 sierpnia 1998 r., postanowił nie uwzględnić zażalenia.