Pełny tekst orzeczenia

60


POSTANOWIENIE
z dnia 22 czerwca 1998 r.

Sygn. Ts 69/98




Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wojciech Sokolewicz

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Józefa Z., w sprawie:
zgodności art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 30, poz. 154), z art. 2, art. 24, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)


p o s t a n o w i ł:


odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Józefa Z. złożonej 5 maja 1998 r. zarzucono, iż art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 30, poz. 154) jest niezgodny z art. 2, art. 24, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowany przepis Sąd Wojewódzki w K. w wyroku z 3 czerwca 1996 r. zasądził na rzecz skarżącego skapitalizowaną rentę wyrównawczą w wysokości niższej niż żądana w pozwie. Zasadniczą kwestią sporną było ustalenie zasad obliczania renty wyrównawczej po 27 kwietnia 1993 r. Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe i ustalił na podstawie zebranego materiału, iż wysokość renty wyrównawczej dla skarżącego po 27 kwietnia 1993 r. powinna odpowiadać różnicy między potencjalną emeryturą a otrzymywaną wypadkową rentą inwalidzką, natomiast zdaniem skarżącego wysokość renty wyrównawczej po tym dniu powinna w dalszym ciągu odpowiadać różnicy między wysokością jego potencjalnego wynagrodzenia na zajmowanym stanowisku, a dochodu w postaci wypadkowej renty inwalidzkiej. Od wyroku tego skarżący złożył rewizję, która została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z 30 grudnia 1996 r. Kasacja skarżącego od powyższego wyroku została odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego 26 listopada 1997 r. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 maja 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dokładne wskazanie, w jaki sposób art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin narusza art. 2, art. 24, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Pomimo wyraźnego wezwania pełnomocnik skarżącego braku tego nie uzupełnił.
Natomiast w piśmie procesowym z 20 maja 1998 r. ponownie wskazał wyłącznie na fakt, iż zdaniem skarżącego art. 10 ust. 1 zaskarżonej ustawy narusza powołane w skardze prawa konstytucyjne skarżącego. W piśmie uzupełniającym skargę nie przedstawiono natomiast żadnych argumentów, z których należałoby wnosić, iż treść art. 10 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (Dz.U. Nr 30, poz. 154) pozostaje w sprzeczności z zasadą zaufania obywateli do państwa wywodzoną z zasady demokratycznego państwa prawnego i zasadą sprawiedliwości społecznej, zasadą ochrony pracy przez państwo, zasadą równości wobec prawa oraz z prawem do zabezpieczenia społecznego. Pełnomocnik skarżącego zdaje się wyprowadzać naruszenie wymienionych praw konstytucyjnych skarżącego wyłącznie z niekorzystnego dla jego mocodawcy rozstrzygnięcia Sądu Wojewódzkiego w K. w wyroku z 3 czerwca 1996 r. Jednakże z faktu domniemanego czy rzeczywistego naruszenia przez orzeczenie sądu konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego nie wynika automatycznie, iż norma prawna zastosowana przy wydaniu tego orzeczenia ma również charakter niekonstytucyjny. Zarzut ten wymaga uzasadnienia, zaś ani w badanej skardze, ani w piśmie procesowym z 20 maja 1998 r. nie został uzasadniony. Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z art. 79 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, skarga składana w trybie tego przepisu może dotyczyć wyłącznie zgodności z konstytucją takiego przepisu prawnego, na podstawie którego orzeczono o wolnościach lub prawach skarżącego określonych w konstytucji. W danej sprawie ani z art. 2, ani z art. 24 konstytucji nie wynikają konstytucyjne prawa podmiotowe dla obywatela, przeto w tym zakresie skarga jest również oczywiście bezzasadna.
Z uwagi na to, iż w wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie uzupełnił wskazanych braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.