Pełny tekst orzeczenia

73




POSTANOWIENIE


z dnia 8 października 1998 r.


Sygn. Ts 102/98




Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – przewodnicząca
Ferdynand Rymarz – sprawozdawca
Janusz Trzciński


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego “C” Spółka z o.o. z 25 sierpnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 sierpnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 13 lipca 1998 r.


p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.




Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego “C” Spółka z o.o. sporządzonej 13 lipca 1998 r. zarzucono, iż art. 393 pkt 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jest niezgodny z art. 77 konstytucji. W uzasadnieniu złożonej skargi wskazano, iż przepis ten był podstawą wydania przez Sąd Wojewódzki w J.G. ostatecznego orzeczenia z 13 lutego 1998 r., zapadłego w wytoczonej przez spółkę sprawie o wynagrodzenie szkody, jaka została jej wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej. Jednocześnie pełnomocnik skarżącej spółki wskazał, że odrzucenie przez sąd wniesionej kasacji na podstawie zaskarżonego przepisu art. 393 pkt 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego ogranicza reprezentowanej przez niego spółce możliwość skorzystania “z prawa gwarantowanego art. 77 ust. 2 ustawy konstytucyjnej”.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 17 sierpnia 1998 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na to, iż przekroczony został dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej, określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie to wniesiono zażalenie wskazując, iż Trybunał Konstytucyjny dokonał błędnego obliczenia terminu, w jakim dopuszczalne było złożenie skargi konstytucyjnej, nie uwzględnił bowiem przerwy w biegu tego terminu spowodowanej wszczęciem postępowania przed Sądem Rejonowym w K.G. w przedmiocie ustanowienia dla skarżącej spółki radcy prawnego, celem sporządzenia skargi konstytucyjnej.
Rozpoznając zażalenie Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż istotnie, od 16 kwietnia 1998 r. przed Sądem Rejonowym w K.G. toczyło się postępowanie w sprawie wniosku skarżącej spółki o ustanowienie radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Postępowanie to zakończyło się postanowieniem tegoż sądu z 30 czerwca 1998 r., doręczonym skarżącej spółce 9 lipca 1998 r. Należy nadto podzielić pogląd wyrażony w zażaleniu, iż w okresie, w którym trwa postępowanie w przedmiocie wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu następuje zawieszenie biegu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, bez względu na to czy wniosek ten został ostatecznie przez sąd uwzględniony czy oddalony.
Okoliczności te wszakże nie wpływają na fakt, iż skarga konstytucyjna została w niniejszej sprawie złożona po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Zgodnie z tym przepisem, bieg dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej rozpoczyna się od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, które nadało ostateczny charakter orzeczeniu o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. W sprawie skarżącej spółki rozstrzygnięciem takim był wyrok Sądu Wojewódzkiego w J.G. z 18 grudnia 1997 r. oddalający apelację od wyroku Sądu Rejonowego w K.G. z 17 czerwca 1997 r. Próba wszczęcia przez skarżącą spółkę kontroli kasacyjnej nie miała już wpływu na ostateczny charakter tego wyroku z uwagi na to, iż kasacja w niniejszej sprawie skarżącej nie przysługiwała. Znalazło to potwierdzenie w postanowieniu Sądu Wojewódzkiego w J.G. z 13 lutego 1998 r. odrzucającym kasację skarżącej z uwagi na jej niedopuszczalność. Artykuł 393 pkt 1 kpc głoszący niedopuszczalność kasacji w sprawach, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 5000 złotych był skarżącej spółce znany już w chwili wytaczania powództwa. Nie było przeto wątpliwości, ze wyrok Sądu Wojewódzkiego ma charakter ostateczny (zwłaszcza, że sąd drugiej instancji pouczył o tym strony), a próba wniesienia kasacji musiała być skazana na niepowodzenie. Nie było zatem żadnych przeszkód do wniesienia skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie.
Ponieważ wyrok Sądu Wojewódzkiego w J.G. z 18 grudnia 1997 r. został skarżącej spółce doręczony 10 stycznia 1998 r., to termin do złożenia skargi konstytucyjnej upłynął 11 marca 1998 r. W tym stanie rzeczy nie mógł mieć już znaczenia fakt, iż od 16 kwietnia 1998 r. toczyło się postępowanie w sprawie ustanowienia radcy prawnego celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, skoro wystąpienie z wnioskiem o ustanowienie radcy prawnego z urzędu miało miejsce już po upływie terminu wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Biorąc pod uwagę, iż skarga konstytucyjna złożona została do Trybunału Konstytucyjnego 13 lipca 1998 r., a więc ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, należało uznać za zasadne postanowienie z 17 sierpnia 1998 r. odmawiające nadania jej dalszego biegu oraz nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.