Ts 21/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
114
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lipca 1999 r.
Sygn. Ts 21/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Ferdynand Rymarz – sprawozdawca
Janusz Trzciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 18 maja 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Leokadii R.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 18 maja 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznając, iż zakwestionowany w niej art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464 ze zm.) nie stanowił podstawy wydania orzeczeń sądowych, wskazanych przez skarżącą jako rozstrzygnięcia naruszające jej prawa konstytucyjne.
Na postanowienie to skarżąca wniosła 31 maja 1999 r. zażalenie, w którym rozszerzyła przedmiot skargi konstytucyjnej także na art. 8 § 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 11, poz. 81 ze zm.), a także art. 63 ust. 4 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464 ze zm.).
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
W złożonym zażaleniu skarżąca nie przedstawiła żadnych zarzutów kwestionujących zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 18 maja 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu złożonej przez nią skardze konstytucyjnej. Skarżąca nie odniosła się do podstaw tej odmowy. Uznając za trafne motywy zaskarżonego postanowienia, rozszerzyła natomiast przedmiot skargi konstytucyjnej na nowe regulacje prawne. W tej sytuacji zażalenie skarżącej nie mogło zostać uwzględnione.
Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż regulacje prawne, na które w zażaleniu rozszerzono zarzut niezgodności z konstytucją, również nie stanowiły podstawy wydania orzeczeń sądowych wskazanych w skardze konstytucyjnej. W art. 63 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw brak jest w ogóle ustępu czwartego, o którym wspomina skarżąca, natomiast art. 8 § 1 ustawy z 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych odnosi się wyłącznie do spraw będących w toku a nie zakończonych ostateczną decyzją w dniu wejścia w życie tego przepisu. Regulacja ta nie mogła więc stanowić podstawy prawnej odrzucenia wniosku skarżącej o uchylenie decyzji o nabyciu własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego.
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lipca 1999 r.
Sygn. Ts 21/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Ferdynand Rymarz – sprawozdawca
Janusz Trzciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 18 maja 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Leokadii R.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 18 maja 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej uznając, iż zakwestionowany w niej art. 63 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464 ze zm.) nie stanowił podstawy wydania orzeczeń sądowych, wskazanych przez skarżącą jako rozstrzygnięcia naruszające jej prawa konstytucyjne.
Na postanowienie to skarżąca wniosła 31 maja 1999 r. zażalenie, w którym rozszerzyła przedmiot skargi konstytucyjnej także na art. 8 § 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 11, poz. 81 ze zm.), a także art. 63 ust. 4 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464 ze zm.).
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
W złożonym zażaleniu skarżąca nie przedstawiła żadnych zarzutów kwestionujących zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 18 maja 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu złożonej przez nią skardze konstytucyjnej. Skarżąca nie odniosła się do podstaw tej odmowy. Uznając za trafne motywy zaskarżonego postanowienia, rozszerzyła natomiast przedmiot skargi konstytucyjnej na nowe regulacje prawne. W tej sytuacji zażalenie skarżącej nie mogło zostać uwzględnione.
Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż regulacje prawne, na które w zażaleniu rozszerzono zarzut niezgodności z konstytucją, również nie stanowiły podstawy wydania orzeczeń sądowych wskazanych w skardze konstytucyjnej. W art. 63 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw brak jest w ogóle ustępu czwartego, o którym wspomina skarżąca, natomiast art. 8 § 1 ustawy z 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych odnosi się wyłącznie do spraw będących w toku a nie zakończonych ostateczną decyzją w dniu wejścia w życie tego przepisu. Regulacja ta nie mogła więc stanowić podstawy prawnej odrzucenia wniosku skarżącej o uchylenie decyzji o nabyciu własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego.