Pełny tekst orzeczenia

133


POSTANOWIENIE

z dnia 11 maja 1999 r.

Sygn. Ts 35/99




Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Teresa Dębowska-Romanowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kazimierza R. w sprawie zgodności:
art. 55 § 1 w związku z art. 330 § 1 i § 2 kodeksu postępowania karnego z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 329 § 1 kodeksu postępowania karnego z art. 31 ust. 3, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej


p o s t a n a w i a:


odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.




Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej wniesionej 12 marca 1999 r. zarzucono, że art. 55 § 1 w związku z art. 330 § 1 kpk narusza konstytucyjne prawo skarżącego do sądu. Wskazane przepisy uniemożliwiają, zdaniem skarżącego, wniesienie przez stronę postępowania samodzielnego aktu oskarżenia w sprawie o czyn ścigany z oskarżenia publicznego, uzależniając działania oskarżyciela posiłkowego zamiast prokuratora od czynności sądu, o których mowa w art. 330 § 1 kpk. W skardze zarzucono ponadto, że art. 329 § 1 kpk wyłącza możliwość zaskarżenia postanowienia sądu pierwszej instancji, przez co pozbawia skarżącego prawa do rozpatrzenia sprawy w postępowaniu dwuinstancyjnym.
Postanowieniem z 6 lipca 1998 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-S.M. odmówił wszczęcia postępowania przygotowawczego w oparciu o doniesienie o przestępstwie złożone przez skarżącego. Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w W. nie przychylił się do zażalenia skarżącego na powyższe postanowienie i na podstawie art. 306 § 2 kpk przekazał zażalenie do Sądu Rejonowego dla W.-S. Sąd ten postanowieniem z 8 grudnia 1998 r. utrzymał w mocy postanowienie z 6 lipca 1998 r. o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego. Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie do Sądu Wojewódzkiego w W. Zarządzeniem z 29 grudnia 1998 r. Prezes Sądu Rejonowego dla W.-S. odmówił przyjęcia zażalenia ze względu na jego niedopuszczalność. Zarządzenie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem z 23 stycznia 1999 r. Sądu Okręgowego w W.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Ostatecznym orzeczeniem w niniejszej sprawie jest postanowienie Sądu Rejonowego dla W.-S. z 8 grudnia 1998 r. utrzymujące w mocy postanowienie z 6 lipca 1998 r. o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego. Od powyższego postanowienia, wydanego na podstawie art. 329 kpk, nie przysługiwały skarżącemu żadne środki prawne, w szczególności nie przysługiwały środki odwoławcze do Sądu Wojewódzkiego. Na fakt ten zwracał uwagę Prezes Sądu Rejonowego w W. odmawiając, zarządzeniem z 29 grudnia 1998 r. przyjęcia niedopuszczalnego zażalenia, oraz Sąd Okręgowy, utrzymując powyższe zarządzenie w mocy. Na brak możliwości odwołania od postanowienia Sądu Rejonowego wskazuje też sam skarżący w skardze konstytucyjnej uznając, iż wynikający z brzmienia art. 329 kpk brak dwuinstancyjności narusza w tym przypadku art. 176 ust. 1 konstytucji.
Postanowienie Sądu Rejonowego dla W.-S. z 8 grudnia 1998 r. doręczono skarżącemu 22 grudnia 1998 r. i od tego momentu rozpoczął się bieg dwumiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. W związku z tym, że skarga konstytucyjna została złożona 12 marca 1999 r. należy stwierdzić, że nie został zachowany dwumiesięczny termin do złożenia skargi, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wymóg wyczerpania toku instancyjnego, zawarty w powołanym wyżej przepisie, oznacza konieczność wykorzystania środków prawnych przewidzianych przez obowiązujące prawo. Orzeczenie wydane w wyniku złożenia środków odwoławczych nie mających podstaw prawnych nie mieszczą się w pojęciu wymogu wyczerpania toku instancyjnego. Stanowisko odmienne prowadziłoby do obejścia nakazu złożenia skargi konstytucyjnej w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia.
Mając powyższe na względzie, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.