Pełny tekst orzeczenia

192


POSTANOWIENIE

z dnia 10 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 46/99


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Czesławy D.,

p o s t a n a w i a:


odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej z 23 marca 1999 r. skarżąca zakwestionowała postanowienie Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej w W. z 27 października 1998 r., oddalające kasację na postanowienie Sądu Apelacyjnego w R. z 12 września 1997 roku.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 kwietnia 1999 r. skarżąca została wezwana do usunięcia braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów aktu normatywnego, w stosunku do których domaga się stwierdzenia ich niezgodności z konstytucją, wskazania jakie przysługujące jej konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na tych przepisach oraz wskazania, które z orzeczeń zapadłych w sprawie skarżąca uważa za ostateczne orzeczenie o jej wolnościach lub prawach konstytucyjnych. Pomimo wyraźnych wskazówek zawartych w zarządzeniu sędziego, w piśmie procesowym z 13 maja 1999 r. pełnomocnik skarżącej nie usunął wspomnianych wyżej braków skargi konstytucyjnej. W szczególności w dalszym ciągu nie określił – zgodnie z wymogiem art. 79 ust. 1 Konstytucji RP – przedmiotu zaskarżenia, czyli przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, których zgodność z konstytucyjnymi prawami lub wolnościami kwestionuje skarżąca oraz nie wskazał, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącej zostały naruszone ostatecznym orzeczeniem wydanym na podstawie tych przepisów. Pełnomocnik skarżącej zastosował się jedynie do kilku punktów zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 kwietnia 1999 r. nadsyłając odpisy orzeczeń wydanych w sprawie skarżącej oraz brakujące egzemplarze skargi.

Badając niniejszą sprawę Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest dokładne określenie w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Ponadto pkt 2 art. 47 ust. 1 niniejszej ustawy stanowi, iż skarga powinna także zawierać wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego zostały, jego zdaniem, naruszone. Tymczasem z treści wniesionej skargi konstytucyjnej wydaje się wynikać, iż rzeczywistym przedmiotem zaskarżenia uczyniono postanowienie Sądu Najwyższego, naruszające – zdaniem skarżącej – art. 2 Konstytucji RP oraz art. 403 § 3 kodeksu postępowania cywilnego.
W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż będąca przedmiotem kontroli wstępnej skarga konstytucyjna nie spełnia wspomnianych wyżej warunków jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny wynikających z treści art 79 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Z powyższych względów należało odmówić nadania jej dalszego biegu.