Ts 65/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV Pa 178/98
Pełny tekst orzeczenia
73
POSTANOWIENIE
z dnia 2 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 65/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Katarzyny J., w sprawie:
zgodności art. 393 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Katarzyny J. zarzucono, że treść art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego powoduje nierówne traktowanie obywateli w zakresie prawa do wniesienia kasacji. W petitum skargi skarżąca wskazała, iż regulacja ta prowadzi do naruszenia jej konstytucyjnych praw zagwarantowanych w art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności skarżąca podniosła, że uzależnienie przysługiwania kasacji w sprawach o świadczenie od wartości przedmiotu sporu, prowadzi do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej obywateli, potrzeby którego ustawodawca nie tłumaczy żadnymi względami.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wniesiona, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Z takiego unormowania instytucji skargi konstytucyjnej wynika dla skarżącego obowiązek wykazania, że na skutek zastosowania zakwestionowanego w skardze przepisu doszło do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia naruszającego jego konstytucyjne prawa lub wolności.
W rozpoznawanej skardze skarżąca nie wykazała, aby podstawę prawną orzeczeń zapadłych w jej sprawie stanowił przepis, którego kontroli przez Trybunał Konstytucyjny domaga się wnosząc skargę. Z analizy nadesłanych wraz ze skargą dokumentów wynika, że zaskarżony przepis art. 393 pkt 1 kpc nie miał zastosowania przy wydawaniu przez sądy rozstrzygnięć w sprawie skarżącej. Został on jedynie wymieniony w skierowanym do skarżącej piśmie Rzecznika Praw Obywatelskich z 29 września 1998 r., wyjaśniającym niedopuszczalność zaskarżenia w drodze kasacji orzeczenia sądu drugiej instancji dotyczącego wynagrodzenia za pracę, którego wysokość jest niższa niż pięć tysięcy złotych. Pismo to nie ma jednak charakteru władczego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącej określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
Ponadto należy stwierdzić, iż nawet gdyby prawomocny wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z.G. z 29 czerwca 1998 r. (sygn. akt IV Pa 178/98) został wydany na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu, w sprawie tej upłynął już dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).
Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej zaczyna bowiem biec od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, czyli od dnia, gdy mógł on zaznajomić się z treścią uzyskanego ostatecznego orzeczenia, od którego nie przysługuje mu już żaden zwyczajny środek ochrony praw w toku instancji.
Wobec faktu, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wymogu wskazania, iż do naruszenia praw skarżącego ostatecznym orzeczeniem sądu lub organu administracji publicznej doszło przez zastosowanie przepisu zaskarżonej ustawy lub innego aktu normatywnego, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 2 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 65/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Katarzyny J., w sprawie:
zgodności art. 393 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Katarzyny J. zarzucono, że treść art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego powoduje nierówne traktowanie obywateli w zakresie prawa do wniesienia kasacji. W petitum skargi skarżąca wskazała, iż regulacja ta prowadzi do naruszenia jej konstytucyjnych praw zagwarantowanych w art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności skarżąca podniosła, że uzależnienie przysługiwania kasacji w sprawach o świadczenie od wartości przedmiotu sporu, prowadzi do nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej obywateli, potrzeby którego ustawodawca nie tłumaczy żadnymi względami.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wniesiona, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Z takiego unormowania instytucji skargi konstytucyjnej wynika dla skarżącego obowiązek wykazania, że na skutek zastosowania zakwestionowanego w skardze przepisu doszło do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia naruszającego jego konstytucyjne prawa lub wolności.
W rozpoznawanej skardze skarżąca nie wykazała, aby podstawę prawną orzeczeń zapadłych w jej sprawie stanowił przepis, którego kontroli przez Trybunał Konstytucyjny domaga się wnosząc skargę. Z analizy nadesłanych wraz ze skargą dokumentów wynika, że zaskarżony przepis art. 393 pkt 1 kpc nie miał zastosowania przy wydawaniu przez sądy rozstrzygnięć w sprawie skarżącej. Został on jedynie wymieniony w skierowanym do skarżącej piśmie Rzecznika Praw Obywatelskich z 29 września 1998 r., wyjaśniającym niedopuszczalność zaskarżenia w drodze kasacji orzeczenia sądu drugiej instancji dotyczącego wynagrodzenia za pracę, którego wysokość jest niższa niż pięć tysięcy złotych. Pismo to nie ma jednak charakteru władczego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącej określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
Ponadto należy stwierdzić, iż nawet gdyby prawomocny wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z.G. z 29 czerwca 1998 r. (sygn. akt IV Pa 178/98) został wydany na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu, w sprawie tej upłynął już dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).
Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej zaczyna bowiem biec od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, czyli od dnia, gdy mógł on zaznajomić się z treścią uzyskanego ostatecznego orzeczenia, od którego nie przysługuje mu już żaden zwyczajny środek ochrony praw w toku instancji.
Wobec faktu, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wymogu wskazania, iż do naruszenia praw skarżącego ostatecznym orzeczeniem sądu lub organu administracji publicznej doszło przez zastosowanie przepisu zaskarżonej ustawy lub innego aktu normatywnego, należało orzec jak w sentencji.