Ts 80/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CKN 120/99 IACz 1240/98 II Ca 487/98
Pełny tekst orzeczenia
14
POSTANOWIENIE
z dnia 14 września 1999 r.
Sygn. Ts 80/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryka W.
w sprawie zgodności:
art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) z art. 8 ust. 2 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Henryka W. zarzucono, iż art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) jest niezgodny z art. 8 ust. 2 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja, nie przewidując zażalenia na zarządzenie przewodniczącego sądu drugiej instancji w przedmiocie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a zwłaszcza wpisu od kasacji, narusza zasadę prawa do sądu.
Skarżący wskazał, iż zarządzeniem przewodniczącego Sądu Wojewódzkiego w S. z 9 października 1998 r. (sygn. akt II Ca 487/98) został wezwany do uiszczenia opłaty sądowej od kasacji. Zażalenie skarżącego na to zarządzenie, podnoszące błędne ustalenie wysokości tej opłaty, zostało odrzucone postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w S. z 22 października 1998 r. (sygn. akt II Ca 487/98). Z kolei zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w P. z 24 listopada 1998 r. (sygn. akt IACz 1240/98). Ostatecznie Sąd Najwyższy postanowieniem z 29 kwietnia 1999 r. (sygn. akt I CKN 120/99) odrzucił kasację skarżącego z uwagi na to, iż w terminie nie została od niej uiszczona opłata.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej może być przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej oraz pisma skarżącego z 6 lipca 1999 r., nie łączy on zarzutu niezgodności z Konstytucją RP z aktualnym brzmieniem art. 22 ust. 3 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych. Przyczynę naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych, w tym w szczególności prawa do sądu, upatruje on natomiast w braku stosownej regulacji przewidującej środek odwoławczy od zarządzeń przewodniczącego wydziału określających wysokość opłaty od kasacji. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej odnosi się do niekonstytucyjnego – zdaniem skarżącego – zaniechania ustawodawcy, co wykracza poza określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP granice tej skargi.
W tym stanie rzeczy, uznając iż przedmiot skargi konstytucyjnej nie mieści się w granicach określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP należało odmówić nadania jej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 14 września 1999 r.
Sygn. Ts 80/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryka W.
w sprawie zgodności:
art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) z art. 8 ust. 2 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Henryka W. zarzucono, iż art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.) jest niezgodny z art. 8 ust. 2 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja, nie przewidując zażalenia na zarządzenie przewodniczącego sądu drugiej instancji w przedmiocie obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a zwłaszcza wpisu od kasacji, narusza zasadę prawa do sądu.
Skarżący wskazał, iż zarządzeniem przewodniczącego Sądu Wojewódzkiego w S. z 9 października 1998 r. (sygn. akt II Ca 487/98) został wezwany do uiszczenia opłaty sądowej od kasacji. Zażalenie skarżącego na to zarządzenie, podnoszące błędne ustalenie wysokości tej opłaty, zostało odrzucone postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w S. z 22 października 1998 r. (sygn. akt II Ca 487/98). Z kolei zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w P. z 24 listopada 1998 r. (sygn. akt IACz 1240/98). Ostatecznie Sąd Najwyższy postanowieniem z 29 kwietnia 1999 r. (sygn. akt I CKN 120/99) odrzucił kasację skarżącego z uwagi na to, iż w terminie nie została od niej uiszczona opłata.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej może być przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej oraz pisma skarżącego z 6 lipca 1999 r., nie łączy on zarzutu niezgodności z Konstytucją RP z aktualnym brzmieniem art. 22 ust. 3 ustawy z 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych. Przyczynę naruszenia przysługujących mu praw konstytucyjnych, w tym w szczególności prawa do sądu, upatruje on natomiast w braku stosownej regulacji przewidującej środek odwoławczy od zarządzeń przewodniczącego wydziału określających wysokość opłaty od kasacji. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej odnosi się do niekonstytucyjnego – zdaniem skarżącego – zaniechania ustawodawcy, co wykracza poza określone w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP granice tej skargi.
W tym stanie rzeczy, uznając iż przedmiot skargi konstytucyjnej nie mieści się w granicach określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP należało odmówić nadania jej dalszego biegu.