Pełny tekst orzeczenia

183



POSTANOWIENIE

z dnia 17 listopada 1999 r.

Sygn. Ts 87/99





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Ferdynand Rymarz – przewodniczący

Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca

Janusz Trzciński



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 8 września 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Hieronima D.



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.





Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Hieronima D. sporządzonej 26 czerwca 1999 r. zarzucono niezgodność art. 18 ust. 5, art. 19 oraz art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz.U. Nr 86, poz. 504 ze zm.) z art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy ograniczają jego konstytucyjne prawo do swobodnego wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy powodując, iż nie mógł on kontynuować działalności gospodarczej w dziedzinie telekomunikacji.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 8 września 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na to, iż w wyznaczonym terminie skarżący nie uzupełnił jej braków formalnych, w szczególności nie wskazał, z którym z wymienionych w skardze konstytucyjnej orzeczeń organów władzy publicznej łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie stwierdzając, iż skarżący wykazał w pismach kierowanych do Trybunału Konstytucyjnego podstawę zaskarżonego orzeczenia.



Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:



W pkt. 11 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 lipca 1999 r. dotyczącego uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej z 26 czerwca 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do wskazania, z którym z wymienionych w skardze konstytucyjnej orzeczeń organów władzy publicznej skarżący łączy naruszenie przysługującego mu prawa do swobodnego wykonywania i wyboru miejsca pracy.

W piśmie z 2 sierpnia 1999 r. stanowiącym odpowiedź na to wezwanie stwierdzono, iż skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych “z wadliwą treścią art. 38 ustawy o łączności”. Nie wskazano natomiast, które konkretnie orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej, zdaniem skarżącego, prowadzi do naruszenia wskazanego w skardze prawa do swobodnego wykonywania i wyboru miejsca pracy.

Skarga konstytucyjna może stanowić przedmiot merytorycznego rozpoznania jeżeli ustalono, iż spełnione zostały przesłanki określone w szczególności w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Wynika stąd, iż jednym z koniecznych składników skargi konstytucyjnej musi być określenie tego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, które zdaniem skarżącego narusza przysługujące mu prawa lub wolności konstytucyjne. Trybunał Konstytucyjny nie jest uprawniony do tego, by wyręczając skarżącego samodzielnie dokonywać takich ustaleń. Wynika to w szczególności z treści art. 66 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którym Trybunał orzekając związany jest granicami skargi konstytucyjnej.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że spośród wymienionych przez skarżącego w uzasadnieniu skargi ostatecznych rozstrzygnięć organów władzy publicznej można wymienić te, które prowadzą do pozbawienia skarżącego prawa do prowadzenia działalności w zakresie telekomunikacji oraz te, które dotyczą jego roszczeń odszkodowawczych w stosunku do TP SA, związanych z zaprzestaniem tej działalności.

Skargę konstytucyjną wniesiono 26 czerwca 1999 r., a więc po znacznym upływie terminu przewidzianego do jej wniesienia. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalający skargę na decyzje pozbawiające skarżącego prawa do prowadzenia działalności w zakresie telekomunikacji został bowiem doręczony skarżącemu 19 lutego 1998 roku.

Natomiast w zakresie roszczeń odszkodowawczych skarżący nie wyczerpał toku instancji, gdyż jego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w B. został oddalony postanowieniem z 29 września 1998 r., a Sąd Najwyższy oddalił kasację od tego postanowienia jako oczywiście bezzasadną.

W tym stanie rzeczy, uznając za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 8 września 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.