Ts 114/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
152
POSTANOWIENIE
z dnia 21 września 1999 r.
Sygn. Ts 114/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Franciszka S., w sprawie zgodności:
art. 10 ustawy z dnia 24 września 1994 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547) oraz art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie
W skardze konstytucyjnej Franciszka S. sporządzonej 19 sierpnia 1999 r., zarzucono niezgodność art. 10 ustawy z dnia 24 września 1994 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547) oraz art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy powodują utratę prawa do wliczenia wartości deputatu węglowego do uzyskiwanych przez skarżącego świadczeń emerytalno-rentowych.
Skarżący wskazał, iż decyzją z 30 lipca 1997 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w K. odmówił dokonania doliczenia do podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych otrzymywanych przez skarżącego wartości utraconego deputatu węglowego. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez wyrok Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z 27 lutego 1998 r., zaś apelacja od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z 23 czerwca 1998 r. Od wyroku tego skarżący wniósł kasację, która postanowieniem Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 1999 r. została odrzucona.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w Trybunale Konstytucyjnym w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia odnoszącego się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.
W piśmie z 14 września 1999 r. pełnomocnik skarżącego oświadczył, iż postanowienie Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 1999 r. o odrzuceniu kasacji zostało doręczone skarżącemu 8 maja 1999 r. Tymczasem sporządzoną we właściwej formie skargę konstytucyjną z dołączonym znakiem opłaty sądowej złożono w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 20 sierpnia 1999 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym w S.).
W tym stanie rzeczy, z uwagi na przekroczenie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 września 1999 r.
Sygn. Ts 114/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Franciszka S., w sprawie zgodności:
art. 10 ustawy z dnia 24 września 1994 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547) oraz art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie
W skardze konstytucyjnej Franciszka S. sporządzonej 19 sierpnia 1999 r., zarzucono niezgodność art. 10 ustawy z dnia 24 września 1994 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547) oraz art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy powodują utratę prawa do wliczenia wartości deputatu węglowego do uzyskiwanych przez skarżącego świadczeń emerytalno-rentowych.
Skarżący wskazał, iż decyzją z 30 lipca 1997 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w K. odmówił dokonania doliczenia do podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych otrzymywanych przez skarżącego wartości utraconego deputatu węglowego. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez wyrok Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z 27 lutego 1998 r., zaś apelacja od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z 23 czerwca 1998 r. Od wyroku tego skarżący wniósł kasację, która postanowieniem Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 1999 r. została odrzucona.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w Trybunale Konstytucyjnym w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia odnoszącego się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.
W piśmie z 14 września 1999 r. pełnomocnik skarżącego oświadczył, iż postanowienie Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 1999 r. o odrzuceniu kasacji zostało doręczone skarżącemu 8 maja 1999 r. Tymczasem sporządzoną we właściwej formie skargę konstytucyjną z dołączonym znakiem opłaty sądowej złożono w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 20 sierpnia 1999 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym w S.).
W tym stanie rzeczy, z uwagi na przekroczenie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.