Pełny tekst orzeczenia

117

POSTANOWIENIE
z dnia 8 grudnia 1999 r.

Sygn. Ts 116/99



Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Witolda S.
w sprawie zgodności:
art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. – Przepisy
wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr
133, poz. 872 ze zm.) z art. 2, 24, 32, 45 i 77 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Witolda S. zakwestionowano zgodność art. 58 ust. 1 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną z art. 2, art. 24, art. 32, art. 45 i art. 77 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że na podstawie zaskarżonego przepisu ustawy Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji orzekł o wygaśnięciu z mocy prawa stosunku pracy łączącego skarżącego z Urzędem Wojewódzkim w R. Zdaniem skarżącego, kwestionowany przepis ustawy, dający podstawę do podejmowania tego rodzaju rozstrzygnięć, narusza zasady sprawiedliwości społecznej, godzi w zasadę ochrony pracy i zasadę równości. Ponadto w ocenie skarżącego regulacja ustawowa pozbawia pracownika prawa zaskarżenia stanowiska Ministra do sądu, co stanowi naruszenie art. 45 i 77 konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Skardze Witolda S. nie może być nadany dalszy bieg z uwagi na niedopełnienie jednej z podstawowych przesłanek formalnych warunkujących dopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi przez Trybunał Konstytucyjny.
Zarówno przepisy konstytucji (art. 79 ust. 1), jak i ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (art. 47 ust. 1 pkt 1) wymagają, aby przedmiotem skargi uczyniono przepis, na podstawie którego sąd bądź organ administracji orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach, prawach bądź obowiązkach skarżącego. Podstawowym obowiązkiem skarżącego jest więc wskazanie rozstrzygnięcia, które spełniłoby warunki sformułowane przez prawodawcę. Zaakcentowania wymagają przy tym dwie okoliczności.
Po pierwsze, w konkretnej sprawie skarżącego winno zapaść ostateczne orzeczenie, pod którym to pojęciem rozumieć należy – w świetle dyspozycji art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – prawomocny wyrok, ostateczną decyzję lub inne ostateczne rozstrzygnięcie. W dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreślano już, że treść każdej z wymienionych form rozstrzygania charakteryzować winno bezpośrednie lub choćby pośrednie władcze kształtowanie przysługujących skarżącemu praw lub wolności zagwarantowanych w konstytucji (por. postanowienie z 7 września 1998 r., sygn. Ts 67/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 79).
Po drugie zaś, podstawą normatywną dla podjęcia takiego ostatecznego orzeczenia winny być zakwestionowane w skardze przepisy.
W przedmiotowej sprawie pełnomocnik skarżącego uznaje pismo Dyrektora Departamentu Administracji Publicznej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z 25 czerwca 1999 r. za ostateczną decyzję, którą naruszone zostały konstytucyjne prawa skarżącego. Trybunał Konstytucyjny nie podziela takiej kwalifikacji prawnej tego dokumentu. Wskazany przez pełnomocnika dokument wydany został w odpowiedzi na pismo skarżącego oraz dwóch innych osób, adresowane do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, w którym zawarta jest prośba o ocenę z formalnego i merytorycznego punktu widzenia pisma Dyrektora Generalnego Urzędu Wojewódzkiego w R. z 25 maja 1999 r. Ten ostatni dokument zawiera informację o nie zaproponowaniu skarżącemu nowych warunków pracy lub płacy na dalszy okres, o którym mowa w art. 58 ust. 1 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną.
Pismo Dyrektora Departamentu Administracji Publicznej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji zawiera w swojej treści jedynie urzędowe wyjaśnienie (organ wydający nazwał je “opinią”) dotyczące normatywnej treści art. 58 ust. 1 ustawy i konsekwencji prawnych jego zastosowania w stosunku do poszczególnych kategorii pracowników. Jednocześnie sformułowano tam dodatkowe informacje odnośnie uprawnień, jakie w świetle obowiązujących przepisów przysługują pracownikom, którym z dniem 30 czerwca 1999 r. wygasa stosunek pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego przesądzająca dla kwalifikacji prawnej tego dokumentu winna być więc jego treść, której analiza wskazuje, że nie spełnia on określonych wyżej wymogów stawianych “ostatecznej decyzji” czy “innemu ostatecznemu rozstrzygnięciu” o prawach skarżącego. Pismo z 25 czerwca 1999 r. nie determinuje – choćby pośrednio – sytuacji prawnej skarżącego, ta bowiem ukształtowana została bezpośrednio dyspozycją art. 58 ust. 1 ustawy oraz pismem Dyrektora Generalnego Urzędu Wojewódzkiego w R., w którym skarżący został poinformowany o rezygnacji z zaproponowania mu przed dniem 31 maja 1999 r. nowych warunków pracy lub płacy na dalszy okres.
Uwzględniając omówione wyżej okoliczności, Trybunał Konstytucyjny stwierdza więc, że w przedmiotowej skardze nie zostało wskazane ostateczne orzeczenie o konstytucyjnych prawach skarżącego wydane na podstawie zakwestionowanego przepisu. Należy jeszcze raz podkreślić, że cechą charakterystyczną instytucji skargi konstytucyjnej w polskim systemie prawnym jest właśnie wymóg wskazania jednostkowego orzeczenia, w którym organ państwa, stosując kwestionowany w skardze przepis, władczo przesądza o konstytucyjnych prawach bądź wolnościach skarżącego. Tego rodzaju zastrzeżenia nie ma np. w przypadku kontroli inicjowanej przed Trybunałem Konstytucyjnym poprzez tzw. wniosek, kierowany przez podmioty określone w art. 191 konstytucji.
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że skarga Witolda S. nie spełnia formalnych wymogów umożliwiających nadanie jej dalszego biegu.

Z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), orzeka się jak w sentencji.