Ts 156/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I SA 2174/97
Pełny tekst orzeczenia
105
POSTANOWIENIE
z dnia 26 lutego 1999 r.
Sygn. Ts 156/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Krystyny i Józefa H., na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)
p os t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej małżonków Krystyny i Józefa H., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 23 listopada 1998 r. przedmiotem zaskarżenia uczyniono odmowę rozpoznania przez Prokuraturę Generalną podania o złożenie rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 czerwca 1998 r. (sygn. akt I SA 2174/97), wydanego w sprawie skarżących. Jednocześnie w skardze wnoszono o ustalenie czy skarżący mieli i mają nadal prawo do ubiegania się o zwrot “apteki-instytucji”, jako jej właściciele. Ponadto wnoszono o stwierdzenie, że zarówno decyzje Urzędu Wojewódzkiego w E., jak i orzeczenia organów odwoławczych były błędne odnośnie określenia przedmiotu sporu i orzekały o “aptece-budynku”, czego skarżący nie domagali się.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 grudnia 1998 r. skarżący zostali wezwani do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, a w szczególności do dokładnego określenia przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzucają niezgodność z Konstytucją RP. Stało się to konieczne zważywszy, że zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga do Trybunału może dotyczyć zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że Józef H., będący radcą prawnym, otrzymał to zarządzenie 28 grudnia 1998 r., a pismo procesowe uzupełniające braki nadał w urzędzie pocztowym w dniu 5 stycznia 1999 r. Doszło zatem do przekroczenia siedmiodniowego terminu przewidzianego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, co skutkuje odmową nadania dalszego biegu skardze. Wskazany siedmiodniowy termin jest terminem ustawowym i unormowany został w art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Na marginesie tych ustaleń należy zauważyć, że pismo procesowe pełnomocnika w sprawie uzupełnienia braków, poza faktem, że zostało wysłane do Trybunału po upływie terminu, nie uzupełnia faktycznie wskazanych braków. W dalszym ciągu nie wskazano jaki akt normatywny państwo H. czynią przedmiotem skargi konstytucyjnej. Nadal zdają się nie dostrzegać, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Skarga konstytucyjna, w której nie został dokładnie określony przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca sprzeczność z konstytucją, nie spełnia wymagań formalnych umożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie (art. 47 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).
W tym stanie rzeczy kierując się treścią art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) należy odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 26 lutego 1999 r.
Sygn. Ts 156/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Krystyny i Józefa H., na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)
p os t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej małżonków Krystyny i Józefa H., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 23 listopada 1998 r. przedmiotem zaskarżenia uczyniono odmowę rozpoznania przez Prokuraturę Generalną podania o złożenie rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 czerwca 1998 r. (sygn. akt I SA 2174/97), wydanego w sprawie skarżących. Jednocześnie w skardze wnoszono o ustalenie czy skarżący mieli i mają nadal prawo do ubiegania się o zwrot “apteki-instytucji”, jako jej właściciele. Ponadto wnoszono o stwierdzenie, że zarówno decyzje Urzędu Wojewódzkiego w E., jak i orzeczenia organów odwoławczych były błędne odnośnie określenia przedmiotu sporu i orzekały o “aptece-budynku”, czego skarżący nie domagali się.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 grudnia 1998 r. skarżący zostali wezwani do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, a w szczególności do dokładnego określenia przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzucają niezgodność z Konstytucją RP. Stało się to konieczne zważywszy, że zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga do Trybunału może dotyczyć zgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynika, że Józef H., będący radcą prawnym, otrzymał to zarządzenie 28 grudnia 1998 r., a pismo procesowe uzupełniające braki nadał w urzędzie pocztowym w dniu 5 stycznia 1999 r. Doszło zatem do przekroczenia siedmiodniowego terminu przewidzianego do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej, co skutkuje odmową nadania dalszego biegu skardze. Wskazany siedmiodniowy termin jest terminem ustawowym i unormowany został w art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Na marginesie tych ustaleń należy zauważyć, że pismo procesowe pełnomocnika w sprawie uzupełnienia braków, poza faktem, że zostało wysłane do Trybunału po upływie terminu, nie uzupełnia faktycznie wskazanych braków. W dalszym ciągu nie wskazano jaki akt normatywny państwo H. czynią przedmiotem skargi konstytucyjnej. Nadal zdają się nie dostrzegać, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Skarga konstytucyjna, w której nie został dokładnie określony przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca sprzeczność z konstytucją, nie spełnia wymagań formalnych umożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie (art. 47 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).
W tym stanie rzeczy kierując się treścią art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) należy odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.