Pełny tekst orzeczenia

83

POSTANOWIENIE
z dnia 17 lutego 1999 r.
Sygn. Ts 164/98


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zbigniewa K., w sprawie zgodności:
art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz.U. Nr 70, poz. 443; zm.: z 1998 r. Nr 113, poz. 860) z art. 2, art. 5, art. 31 ust. 1 i ust. 2, art. 37 ust. 1, art. 40, art. 42, art. 47 oraz art. 51 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)



p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Zbigniewa K. sporządzonej 11 grudnia 1998 r. zarzucono, iż art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz.U. Nr 70, poz. 443; zm.: z 1998 r. Nr 131, poz. 860) jest niezgodny z art. 2, art. 5, art. 31 ust. 1 i ust. 2, art. 37 ust. 1, art. 40, art. 42, art. 47 oraz art. 51 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis narusza zasadę równości i prowadzi do dyskryminacji określonej grupy obywateli, narusza jego konstytucyjne prawo do prywatności przez nałożenie obowiązku publikacji w “Monitorze Polskim” oświadczenia zawierającego imię, nazwisko, adres oraz numer Pesel. W piśmie procesowym z 16 stycznia 1999 r. skarżący wskazał, że art. 40 ust. 3 przedmiotowej ustawy narusza jego konstytucyjne prawo do sądu oraz stanowi zagrożenie jego życia i zdrowia przez nałożenie obowiązku podania do publicznej wiadomości adresu zamieszkania.
Skarżący wskazał, że na podstawie art. 40 ust. 3 ustawy z 11 kwietnia 1997 r. nie wydano żadnego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej dotyczącego jego konstytucyjnych wolności lub praw. Zdaniem skarżącego, ostateczne rozstrzygnięcie w jego sprawie stanowi fakt podania do publicznej wiadomości w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej “Monitor Polski” treści oświadczenia, o którym mowa w art. 6 zaskarżonej ustawy. Skarżący podnosi, że fakt ten mieści się “w kategorii innego ostatecznego rozstrzygnięcia”, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej w sprawie zgodności z konstytucją aktu normatywnego jest wydanie na podstawie tego aktu ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej dotyczącego konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Zarówno obowiązek złożenia oświadczenia lustracyjnego, o którym mowa w art. 40 ust. 3 zaskarżonej ustawy, jak i obowiązek jego publikacji wynika ex lege z ustawy. Realizacja obowiązku złożenia oświadczenia oraz jego publikacji nie jest poprzedzona wydaniem orzeczenia przez sąd lub organ administracji publicznej. W związku z powyższym należy stwierdzić, że podanie do wiadomości publicznej w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej “Monitor Polski” oświadczenia, o którym mowa w art. 6 ustawy z 11 kwietnia 1997 r. nie stanowi ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Powyższe względy prowadzą też do wniosku, że podanie do publicznej wiadomości oświadczenia skarżącego nie stanowi “innego ostatecznego rozstrzygnięcia”, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W przedmiotowej sprawie odmowa nadania biegu skardze konstytucyjnej nie przesądza o braku naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, jednakże w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wnoszona tylko wtedy, gdy sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie na podstawie aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca niekonstytucyjność. W tym ujęciu skarga nie może być skierowana bezpośrednio przeciwko aktowi normatywnemu, który zdaniem skarżącego narusza jego konstytucyjne prawa.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki wynikającej z treści art. 79 ust. 1 konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, wniesiona przez skarżącego skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.