Ts 20/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
212
POSTANOWIENIE
z dnia 11 lipca 2000 r.
Sygn. Ts 20/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stanisławy N.,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Stanisławy N. sporządzonej 5 stycznia 2000 r. zarzucono, iż postanowienie prokuratora Prokuratury Okręgowej w C. z 22 października 1998 r. o umorzeniu śledztwa zostało wydane “z naruszeniem prawa i przedwcześnie”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji każdy ma prawo żądania zbadania zgodności z konstytucją “ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji”.
Tymczasem przedmiotem skargi konstytucyjnej Stanisławy N. uczyniono jedynie ww. postanowienie Prokuratury Okręgowej w C., nie formułując jednocześnie żadnych zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego postanowienia. Przedstawione w skardze zarzuty kierują się głównie przeciwko zachowaniu funkcjonariuszy przeprowadzających interwencję i dążą do wykazania braku podstaw faktycznych dla umorzenia przez prokuratora śledztwa prowadzonego przeciwko interweniującemu funkcjonariuszowi.
Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej nie może stanowić przedmiotu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny jest bowiem powołany do badania zgodności (lub jej braku) z konstytucją aktu normatywnego, a nie sposobu jego stosowania przez organy publiczne, a tym bardziej zachowania organów stosujących prawo.
Trybunał Konstytucyjny przypomina ponadto, że skarżąca 18 listopada 1999 r. złożyła do Trybunału skargę konstytucyjną identycznej treści (sygn. Ts 171/99), której to skardze Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 29 listopada 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu, następnie postanowieniem z 15 grudnia 1999 r. nie uwzględnił zażalenia na ww. postanowienie z 29 listopada 1999 r. Zważywszy, iż obecna skarga dotyczy tego samego postanowienia Prokuratora Okręgowego w C., co i skarga poprzednia w sprawie Ts 171/99, nie może budzić wątpliwości, że obecnie rozpatrywana skarga została złożona po terminie wskazanym w art. 46 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Zarówno poprzednia skarga, jak i obecnie rozpatrywana, zostały sporządzone przez tego samego pełnomocnika skarżącej, który znając motywy odmowy nadania dalszego biegu skardze poprzedniej musiał się liczyć z tym, że składając ponownie skargę o tej samej treści i kwestionującą to samo postanowienie Prokuratury Okręgowej w C. nie może doprowadzić do jej pozytywnego rozstrzygnięcia..
Wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym wymaga uprzedniego spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w art. 79 ust. 1 konstytucji w związku z art. 46-48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Brak którejkolwiek z nich uniemożliwia wszczęcie postępowania i skutkować musi postanowieniem o nienadaniu skardze biegu.
Z tych wszystkich względów należy odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 11 lipca 2000 r.
Sygn. Ts 20/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stanisławy N.,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Stanisławy N. sporządzonej 5 stycznia 2000 r. zarzucono, iż postanowienie prokuratora Prokuratury Okręgowej w C. z 22 października 1998 r. o umorzeniu śledztwa zostało wydane “z naruszeniem prawa i przedwcześnie”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 konstytucji każdy ma prawo żądania zbadania zgodności z konstytucją “ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji”.
Tymczasem przedmiotem skargi konstytucyjnej Stanisławy N. uczyniono jedynie ww. postanowienie Prokuratury Okręgowej w C., nie formułując jednocześnie żadnych zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego postanowienia. Przedstawione w skardze zarzuty kierują się głównie przeciwko zachowaniu funkcjonariuszy przeprowadzających interwencję i dążą do wykazania braku podstaw faktycznych dla umorzenia przez prokuratora śledztwa prowadzonego przeciwko interweniującemu funkcjonariuszowi.
Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej nie może stanowić przedmiotu rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny jest bowiem powołany do badania zgodności (lub jej braku) z konstytucją aktu normatywnego, a nie sposobu jego stosowania przez organy publiczne, a tym bardziej zachowania organów stosujących prawo.
Trybunał Konstytucyjny przypomina ponadto, że skarżąca 18 listopada 1999 r. złożyła do Trybunału skargę konstytucyjną identycznej treści (sygn. Ts 171/99), której to skardze Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 29 listopada 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu, następnie postanowieniem z 15 grudnia 1999 r. nie uwzględnił zażalenia na ww. postanowienie z 29 listopada 1999 r. Zważywszy, iż obecna skarga dotyczy tego samego postanowienia Prokuratora Okręgowego w C., co i skarga poprzednia w sprawie Ts 171/99, nie może budzić wątpliwości, że obecnie rozpatrywana skarga została złożona po terminie wskazanym w art. 46 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Zarówno poprzednia skarga, jak i obecnie rozpatrywana, zostały sporządzone przez tego samego pełnomocnika skarżącej, który znając motywy odmowy nadania dalszego biegu skardze poprzedniej musiał się liczyć z tym, że składając ponownie skargę o tej samej treści i kwestionującą to samo postanowienie Prokuratury Okręgowej w C. nie może doprowadzić do jej pozytywnego rozstrzygnięcia..
Wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym wymaga uprzedniego spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w art. 79 ust. 1 konstytucji w związku z art. 46-48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Brak którejkolwiek z nich uniemożliwia wszczęcie postępowania i skutkować musi postanowieniem o nienadaniu skardze biegu.
Z tych wszystkich względów należy odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.