Ts 27/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
133
POSTANOWIENIE
z dnia 31 maja 2000 r.
Sygn. Ts 27/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Janusz Trzciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 kwietnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra J.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 111 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 26 ze zm.) jest niezgodny z art. 78 konstytucji, gdyż nie przewiduje możliwości złożenia zażalenia na odmowę uzupełnienia decyzji przez co narusza konstytucyjne prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Skarżący złożył wniosek do MOPS w Ś. o udzielenie pomocy społecznej. Pismem z 6 października 1999 r. MOPS poinformował o możliwości udzielenia takiej pomocy. Skarżący złożył wniosek o uzupełnienie powyższego pisma o elementy, które powinna zawierać decyzja administracyjna. W odpowiedzi MOPS w Ś. poinformował skarżącego, iż świadczenie pomocy społecznej we wnioskowanym przez niego zakresie nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, do którego skarżący złożył zażalenie, stwierdziło, iż w myśl art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414 ze zm.) przyznanie świadczenia w postaci pracy socjalnej nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Żądanie zainteresowanego o uzupełnienie pisma elementami stanowiącymi składniki decyzji administracyjnej nie zasługuje więc na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 kwietnia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdził, iż przewidziane w art. 111 § 1 kpa uzupełnienie decyzji administracyjnej może mieć miejsce, gdy wydano decyzję częściową, choć w ocenie organu wydającego miała ona załatwić całą sprawę. Warunkiem aktualizacji dyspozycji z art. 111 § 1 kpa jest więc uprzednie wydanie decyzji administracyjnej. W sytuacji, gdy organ nie jest zobowiązany do wydania takiej decyzji nie można mówić w ogóle o żądaniu jej uzupełnienia. Brak możliwości złożenia przez skarżącego odwołania w niniejszej sprawie nie wynika z dyspozycji zawartej w art. 111 § 1 kpa, lecz z art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Ten ostatni przepis nie przewiduje bowiem wydawania decyzji administracyjnych w sprawach o świadczenie pomocy socjalnej. Art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej nie był przedmiotem skargi konstytucyjnej, więc poza zakresem rozważań Trybunału Konstytucyjnego pozostaje prawna forma przyznawania świadczeń z zakresu pomocy społecznej. Z powyższego wynika, iż skarżący nie wskazał sposobu w jaki zaskarżony przepis ustawy narusza jego konstytucyjne prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Tym samym skarga konstytucyjna nie spełniła wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu z 11 maja 2000 r. skarżący powtórzył zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej, stwierdzając jednocześnie, iż nie zgadza się ze stwierdzeniem, w myśl którego z zarzutów tych nie wynika sposób naruszenia jego praw przez art. 111 § 1 kpa.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Ponieważ skarżący w zażaleniu nie przedstawił jakichkolwiek uzasadnionych zarzutów względem postanowienia o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, zażalenie to nie może być uwzględnione. W szczególności skarżący nie odniósł się w ogóle do argumentów powołanych przez Trybunał Konstytucyjny dla uzasadnienia odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie wskazał, iż brak możliwości złożenia odwołania w niniejszej sprawie nie wynika z treści art. 111 § 1 kpa. O formie przyznawania świadczeń z zakresu pomocy społecznej decyduje bowiem treść art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 31 maja 2000 r.
Sygn. Ts 27/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Janusz Trzciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 kwietnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra J.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 111 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 26 ze zm.) jest niezgodny z art. 78 konstytucji, gdyż nie przewiduje możliwości złożenia zażalenia na odmowę uzupełnienia decyzji przez co narusza konstytucyjne prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Skarżący złożył wniosek do MOPS w Ś. o udzielenie pomocy społecznej. Pismem z 6 października 1999 r. MOPS poinformował o możliwości udzielenia takiej pomocy. Skarżący złożył wniosek o uzupełnienie powyższego pisma o elementy, które powinna zawierać decyzja administracyjna. W odpowiedzi MOPS w Ś. poinformował skarżącego, iż świadczenie pomocy społecznej we wnioskowanym przez niego zakresie nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, do którego skarżący złożył zażalenie, stwierdziło, iż w myśl art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414 ze zm.) przyznanie świadczenia w postaci pracy socjalnej nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Żądanie zainteresowanego o uzupełnienie pisma elementami stanowiącymi składniki decyzji administracyjnej nie zasługuje więc na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 kwietnia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdził, iż przewidziane w art. 111 § 1 kpa uzupełnienie decyzji administracyjnej może mieć miejsce, gdy wydano decyzję częściową, choć w ocenie organu wydającego miała ona załatwić całą sprawę. Warunkiem aktualizacji dyspozycji z art. 111 § 1 kpa jest więc uprzednie wydanie decyzji administracyjnej. W sytuacji, gdy organ nie jest zobowiązany do wydania takiej decyzji nie można mówić w ogóle o żądaniu jej uzupełnienia. Brak możliwości złożenia przez skarżącego odwołania w niniejszej sprawie nie wynika z dyspozycji zawartej w art. 111 § 1 kpa, lecz z art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Ten ostatni przepis nie przewiduje bowiem wydawania decyzji administracyjnych w sprawach o świadczenie pomocy socjalnej. Art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej nie był przedmiotem skargi konstytucyjnej, więc poza zakresem rozważań Trybunału Konstytucyjnego pozostaje prawna forma przyznawania świadczeń z zakresu pomocy społecznej. Z powyższego wynika, iż skarżący nie wskazał sposobu w jaki zaskarżony przepis ustawy narusza jego konstytucyjne prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Tym samym skarga konstytucyjna nie spełniła wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu z 11 maja 2000 r. skarżący powtórzył zarzuty sformułowane w skardze konstytucyjnej, stwierdzając jednocześnie, iż nie zgadza się ze stwierdzeniem, w myśl którego z zarzutów tych nie wynika sposób naruszenia jego praw przez art. 111 § 1 kpa.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Ponieważ skarżący w zażaleniu nie przedstawił jakichkolwiek uzasadnionych zarzutów względem postanowienia o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, zażalenie to nie może być uwzględnione. W szczególności skarżący nie odniósł się w ogóle do argumentów powołanych przez Trybunał Konstytucyjny dla uzasadnienia odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie wskazał, iż brak możliwości złożenia odwołania w niniejszej sprawie nie wynika z treści art. 111 § 1 kpa. O formie przyznawania świadczeń z zakresu pomocy społecznej decyduje bowiem treść art. 43 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.
Mając powyższe na względzie należało orzec jak na wstępie.