Ts 46/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
174
POSTANOWIENIE*
z dnia 6 października 2000 r.
Sygn. Ts 46/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Macieja M.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej z 28 marca 2000 r. zarzucono, iż § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu przeprowadzania przetargów na zbycie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy (Dz.U. Nr 9, poz. 30) jest niezgody z art. 7, art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przepis ten wyłącza możliwość udziału w innych, niż przetarg ustny ograniczony, przetargach organizowanych na zbycie nieruchomości należących do Skarbu Państwa osobom, którym stosownie do art. 212 ustawy o gospodarce nieruchomościami przysługuje uprawnienie do zaliczenia na poczet nabycia prawa własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, wartości mienia pozostawionego poza granicami obecnego obszaru państwa w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. Wprowadzenie ograniczenia praw jednostki rozporządzeniem narusza, zdaniem skarżącego, również art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji. W związku z ogłoszeniem przetargu na oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu oraz sprzedaż położonych na nim budynków, skarżący złożył odpowiednią ofertę, zaznaczając, iż pokrycie ceny nabycia nieruchomości nastąpi poprzez zaliczenie wartości nieruchomości pozostawionych na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru państwa. Pismem z 11 grudnia 1999 r. Przewodnicząca Komisji Przetargowej Urzędu Rejonowego poinformowała skarżącego, iż jego oferta nie została zakwalifikowana do części niejawnej przetargu, gdyż nie spełniała warunków określonych w ogłoszeniu. W piśmie z 23 grudnia 1998 r. Kierownik Urzędu Rejonowego stwierdził, iż warunkiem przetargu było zbycie nieruchomości za gotówkę, więc zastrzeżenie zawarte w ofercie skarżącego było z tym warunkiem sprzeczne. Skarga złożona przez skarżącego do Wojewody w W. pismem z 29 grudnia 1998 r. została uznana za niezasadną. Skarżący prowadził dalej korespondencję z Wojewodą w W., Prezesem Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast na temat przeprowadzonego przetargu. Ostatnim pismem wskazanym przez skarżącego, w niniejszej sprawie jest pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 r., stwierdzające, iż stanowisko prezentowane przez skarżącego w kolejnych pismach nie wnosi nic nowego do sprawy, nie ma więc podstaw do zmiany stanowiska Urzędu odnośnie sposobu przeprowadzania przetargów na podstawie zaskarżonego rozporządzenia.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 czerwca 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Uznanie przez Wojewodę pismem z 29 grudnia 1998 r. skargi za niezasadną zakończyło postępowanie w sprawie, a skarga konstytucyjna została złożona dopiero 28 marca 2000 r.
W zażaleniu złożonym 9 lipca 2000 r. skarżący uznał, iż wprawdzie postępowanie skargowe w sprawie przetargu zakończyło się z chwilą przesłania przez Wojewodę pisma uznającego skargę za niezasadną, jednakże nie zakończyło to postępowania w sprawie. Skarżący wniósł następnie skargę w trybie określonym w Rozdziale 2 Działu VIII kodeksu postępowania administracyjnego do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. W związku z powyższym za ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie należy, zdaniem skarżącego, uznać pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W skardze konstytucyjnej oraz w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu wyrażony został pogląd, iż postępowanie w sprawie przetargu zakończyło się z chwilą przesłania przez Wojewodę w W. pisma stwierdzającego niezasadność skargi. Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu na odmowę nadania biegu skardze konstytucyjnej dla upływu dwumiesięcznego terminu do jej złożenia nie ma znaczenia fakt, iż skarżący składał skargi do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Tryb skargowy, o którym mowa w Dziale VIII Rozdziału 2 kodeksu postępowania administracyjnego ma odrębny przedmiot postępowania określony w art. 227 kpa. Należy podkreślić, że skarga powszechna nie stanowi konkurencyjnego środka zaskarżenia możliwego do wykorzystania bez ograniczeń, a postępowanie skargowe nie może być konkurencyjne w stosunku do postępowań orzeczniczych prowadzonych przez organy administracyjne, sądowe czy quasi-sądowe. Wynika to przede wszystkim z trybu rozpatrywania skargi, który został określony w art. 233, 234, 235 kpa. Ponadto przyjmując, w myśl twierdzeń skarżącego, iż ostatecznym rozstrzygnięciem w sprawie jest pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 r. wydane w trybie skargowym określonym w dziale VIII kpa, należałoby w konsekwencji uznać, iż to właśnie przepisy tego działu, a nie § 14 zaskarżonego rozporządzenia stanowią podstawę jego wydania.
Należy też podkreślić, iż zawarte w piśmie Wojewody w W. z 29 grudnia 1998 r. stanowisko o niezasadności skargi na czynności przetargowe nie mogło zostać zmienione – na skutek dalszych skarg skarżącego – ani przez samego Wojewodę, ani przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Ustawa o gospodarce nieruchomościami oraz rozporządzenie Rady Ministrów z 13 stycznia 1998 r. nie przewidują możliwości dokonania takiej zmiany. Zmiana taka nie mogła nastąpić również na skutek złożenia skargi, o której mowa w art. 227 kpa. Z art. 240 kpa wynika, iż w przypadku sprawy, która nie podlega rozpatrzeniu według kpa środki prawne zawarte w art. 233-239 kpa należy stosować odpowiednio. Charakter instytucji przetargu oraz stosunków prawnych ukształtowanych po jego rozstrzygnięciu sprawia, iż w przedmiotowej sprawie nie jest możliwe stosowanie w drodze analogii instytucji wznowienia postępowania, o której mowa w art. 235 kpa. Powyższe względy przemawiają równocześnie za ścisłą wykładnią § 11 ust. 3 zaskarżonego rozporządzenia.
Ponieważ poza zakresem przedmiotowym skargi konstytucyjnej, stawianych w niej zarzutów, pozostaje problem dopuszczalności drogi sądowej w sprawie stwierdzenia przeprowadzenia przetargu zgodnie z prawem, kwestia ta nie stanowiła przedmiotu orzekania Trybunału Konstytucyjnego.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż rozstrzygnięciem od którego biegł dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej było pismo Wojewody w W. z 29 grudnia 1998 r.
POSTANOWIENIE*
z dnia 6 października 2000 r.
Sygn. Ts 46/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Macieja M.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej z 28 marca 2000 r. zarzucono, iż § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu przeprowadzania przetargów na zbycie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy (Dz.U. Nr 9, poz. 30) jest niezgody z art. 7, art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego przepis ten wyłącza możliwość udziału w innych, niż przetarg ustny ograniczony, przetargach organizowanych na zbycie nieruchomości należących do Skarbu Państwa osobom, którym stosownie do art. 212 ustawy o gospodarce nieruchomościami przysługuje uprawnienie do zaliczenia na poczet nabycia prawa własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, wartości mienia pozostawionego poza granicami obecnego obszaru państwa w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. Wprowadzenie ograniczenia praw jednostki rozporządzeniem narusza, zdaniem skarżącego, również art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji. W związku z ogłoszeniem przetargu na oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu oraz sprzedaż położonych na nim budynków, skarżący złożył odpowiednią ofertę, zaznaczając, iż pokrycie ceny nabycia nieruchomości nastąpi poprzez zaliczenie wartości nieruchomości pozostawionych na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru państwa. Pismem z 11 grudnia 1999 r. Przewodnicząca Komisji Przetargowej Urzędu Rejonowego poinformowała skarżącego, iż jego oferta nie została zakwalifikowana do części niejawnej przetargu, gdyż nie spełniała warunków określonych w ogłoszeniu. W piśmie z 23 grudnia 1998 r. Kierownik Urzędu Rejonowego stwierdził, iż warunkiem przetargu było zbycie nieruchomości za gotówkę, więc zastrzeżenie zawarte w ofercie skarżącego było z tym warunkiem sprzeczne. Skarga złożona przez skarżącego do Wojewody w W. pismem z 29 grudnia 1998 r. została uznana za niezasadną. Skarżący prowadził dalej korespondencję z Wojewodą w W., Prezesem Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast na temat przeprowadzonego przetargu. Ostatnim pismem wskazanym przez skarżącego, w niniejszej sprawie jest pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 r., stwierdzające, iż stanowisko prezentowane przez skarżącego w kolejnych pismach nie wnosi nic nowego do sprawy, nie ma więc podstaw do zmiany stanowiska Urzędu odnośnie sposobu przeprowadzania przetargów na podstawie zaskarżonego rozporządzenia.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 czerwca 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Uznanie przez Wojewodę pismem z 29 grudnia 1998 r. skargi za niezasadną zakończyło postępowanie w sprawie, a skarga konstytucyjna została złożona dopiero 28 marca 2000 r.
W zażaleniu złożonym 9 lipca 2000 r. skarżący uznał, iż wprawdzie postępowanie skargowe w sprawie przetargu zakończyło się z chwilą przesłania przez Wojewodę pisma uznającego skargę za niezasadną, jednakże nie zakończyło to postępowania w sprawie. Skarżący wniósł następnie skargę w trybie określonym w Rozdziale 2 Działu VIII kodeksu postępowania administracyjnego do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. W związku z powyższym za ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie należy, zdaniem skarżącego, uznać pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W skardze konstytucyjnej oraz w zażaleniu na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu wyrażony został pogląd, iż postępowanie w sprawie przetargu zakończyło się z chwilą przesłania przez Wojewodę w W. pisma stwierdzającego niezasadność skargi. Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu na odmowę nadania biegu skardze konstytucyjnej dla upływu dwumiesięcznego terminu do jej złożenia nie ma znaczenia fakt, iż skarżący składał skargi do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Tryb skargowy, o którym mowa w Dziale VIII Rozdziału 2 kodeksu postępowania administracyjnego ma odrębny przedmiot postępowania określony w art. 227 kpa. Należy podkreślić, że skarga powszechna nie stanowi konkurencyjnego środka zaskarżenia możliwego do wykorzystania bez ograniczeń, a postępowanie skargowe nie może być konkurencyjne w stosunku do postępowań orzeczniczych prowadzonych przez organy administracyjne, sądowe czy quasi-sądowe. Wynika to przede wszystkim z trybu rozpatrywania skargi, który został określony w art. 233, 234, 235 kpa. Ponadto przyjmując, w myśl twierdzeń skarżącego, iż ostatecznym rozstrzygnięciem w sprawie jest pismo Wiceprezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 1 lutego 2000 r. wydane w trybie skargowym określonym w dziale VIII kpa, należałoby w konsekwencji uznać, iż to właśnie przepisy tego działu, a nie § 14 zaskarżonego rozporządzenia stanowią podstawę jego wydania.
Należy też podkreślić, iż zawarte w piśmie Wojewody w W. z 29 grudnia 1998 r. stanowisko o niezasadności skargi na czynności przetargowe nie mogło zostać zmienione – na skutek dalszych skarg skarżącego – ani przez samego Wojewodę, ani przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Ustawa o gospodarce nieruchomościami oraz rozporządzenie Rady Ministrów z 13 stycznia 1998 r. nie przewidują możliwości dokonania takiej zmiany. Zmiana taka nie mogła nastąpić również na skutek złożenia skargi, o której mowa w art. 227 kpa. Z art. 240 kpa wynika, iż w przypadku sprawy, która nie podlega rozpatrzeniu według kpa środki prawne zawarte w art. 233-239 kpa należy stosować odpowiednio. Charakter instytucji przetargu oraz stosunków prawnych ukształtowanych po jego rozstrzygnięciu sprawia, iż w przedmiotowej sprawie nie jest możliwe stosowanie w drodze analogii instytucji wznowienia postępowania, o której mowa w art. 235 kpa. Powyższe względy przemawiają równocześnie za ścisłą wykładnią § 11 ust. 3 zaskarżonego rozporządzenia.
Ponieważ poza zakresem przedmiotowym skargi konstytucyjnej, stawianych w niej zarzutów, pozostaje problem dopuszczalności drogi sądowej w sprawie stwierdzenia przeprowadzenia przetargu zgodnie z prawem, kwestia ta nie stanowiła przedmiotu orzekania Trybunału Konstytucyjnego.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż rozstrzygnięciem od którego biegł dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej było pismo Wojewody w W. z 29 grudnia 1998 r.