Ts 61/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
236
POSTANOWIENIE
z dnia 28 czerwca 2000 r.
Sygn. Ts 61/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wiesławy M. i Jana M., w sprawie zgodności:
4 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 w związku z 7 Rozporządzenia nr 6/98 Wojewody w S. z dnia 17 lipca 1998 r. w sprawie Ińskim Parku Krajobrazowego (Dziennik Urzędowy Województwa S. Nr 18, poz. 129) z art. 2, art. 22 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Wiesławy i Jana M., nadanej w urzędzie pocztowym 21 kwietnia 2000 r., zakwestionowano przepisy Rozporządzenia nr 6/98 Wojewody w S. 17 lipca 1998 r. w sprawie Ińskiego Parku Krajobrazowego. Jako ostateczne orzeczenie naruszające konstytucyjne prawa skarżących wskazano wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w S. z 27 stycznia 2000 r., doręczony skarżącym 23 lutego 2000 roku.
Pismem z 11 września 1998 r. skarżący, działając na podstawie art. 25a ust. 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej, wezwali Wojewodę w S. do usunięcia wad prawnych opisanego wyżej rozporządzenia. Postanowieniom rozporządzenia skarżący zarzucili w szczególności naruszenie ich praw poprzez ograniczenie wykonywania prawa własności. Odpowiadając na wezwanie skarżących, Wojewoda w piśmie z 16 października 1998 r. stwierdził, iż nie dopatruje się podstaw do uwzględnienia wezwania.
Skarżący skierowali skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której zarzucili przepisom rozporządzenia Wojewody ograniczenie prawa własności, gwarantowanego w art. 64 konstytucji, jak również niezgodność z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i ustawy o ochronie przyrody.
Opisanym wyżej wyrokiem z 27 stycznia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę stwierdzając, iż nie jest ona zasadna.
W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżący ponowili zarzuty odnośnie niezgodności przepisów rozporządzenia z art. 64, ponadto wskazali na naruszenie także art. 2 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie pełnomocnika skarżących kwestionowane rozporządzenie, poprzez bezprawne ustanowienie nakazów i zakazów zawartych w wyliczonych w petitum skargi przepisach, prowadzi do ograniczenia wolności działalności gospodarczej, godzi w prawo własności, naruszając też ochronę prawną tego prawa.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.
W świetle art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa bądź inny akt normatywny, na podstawie którego sąd bądź organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Konsekwencją takiego ukształtowania skargi konstytucyjnej jest więc ograniczenie jej przedmiotu wyłącznie do tych przepisów ustaw bądź innych aktów prawnych, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia (prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji czy innego ostatecznego rozstrzygnięcia) wydanego w sprawie skarżącego.
Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko przepisom rozporządzenia Wojewody, które mogą pozostawać w związku z konstytucyjnie określonymi prawami skarżących. Należy jednak zauważyć, iż skarga ta wniesiona została na tle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanego w trybie art. 25a ust. 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej. Zaskarżone rozporządzenie Wojewody nie stanowiło w związku z tym normatywnej podstawy wyroku wydanego przez sąd. Kwestionowane przez skarżących przepisy były bowiem jedynie przedmiotem kontrolnych działań Naczelnego Sądu Administracyjnego, realizowanych w ramach funkcji badania zgodności z prawem aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej (art. 184 in fine konstytucji).
Należy jeszcze raz podkreślić, iż przyjęta w obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej systemie prawnym konstrukcja skargi konstytucyjnej wyklucza możliwość uruchamiania tą drogą tzw. abstrakcyjnej kontroli konstytucyjności aktów normatywnych (na podobieństwo kontroli wszczynanej w trybie tzw. wniosków kierowanych przez podmioty określone w art. 191 konstytucji). Dla dopuszczalności zakwestionowania w skardze konstytucyjnej aktu normatywnego jest więc konieczne, aby stanowił on uprzednią normatywną podstawę (nie zaś przedmiot) ostatecznego orzeczenia sądu bądź organu administracji publicznej podjętego w sprawie skarżącego.
Powyższa przesłanka nie jest w niniejszej sprawie spełniona, co przesądza o niedopuszczalności nadania skardze dalszego biegu.
Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), orzeka się jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 28 czerwca 2000 r.
Sygn. Ts 61/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ferdynand Rymarz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wiesławy M. i Jana M., w sprawie zgodności:
4 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 w związku z 7 Rozporządzenia nr 6/98 Wojewody w S. z dnia 17 lipca 1998 r. w sprawie Ińskim Parku Krajobrazowego (Dziennik Urzędowy Województwa S. Nr 18, poz. 129) z art. 2, art. 22 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Wiesławy i Jana M., nadanej w urzędzie pocztowym 21 kwietnia 2000 r., zakwestionowano przepisy Rozporządzenia nr 6/98 Wojewody w S. 17 lipca 1998 r. w sprawie Ińskiego Parku Krajobrazowego. Jako ostateczne orzeczenie naruszające konstytucyjne prawa skarżących wskazano wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w S. z 27 stycznia 2000 r., doręczony skarżącym 23 lutego 2000 roku.
Pismem z 11 września 1998 r. skarżący, działając na podstawie art. 25a ust. 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej, wezwali Wojewodę w S. do usunięcia wad prawnych opisanego wyżej rozporządzenia. Postanowieniom rozporządzenia skarżący zarzucili w szczególności naruszenie ich praw poprzez ograniczenie wykonywania prawa własności. Odpowiadając na wezwanie skarżących, Wojewoda w piśmie z 16 października 1998 r. stwierdził, iż nie dopatruje się podstaw do uwzględnienia wezwania.
Skarżący skierowali skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której zarzucili przepisom rozporządzenia Wojewody ograniczenie prawa własności, gwarantowanego w art. 64 konstytucji, jak również niezgodność z przepisami ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i ustawy o ochronie przyrody.
Opisanym wyżej wyrokiem z 27 stycznia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę stwierdzając, iż nie jest ona zasadna.
W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżący ponowili zarzuty odnośnie niezgodności przepisów rozporządzenia z art. 64, ponadto wskazali na naruszenie także art. 2 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie pełnomocnika skarżących kwestionowane rozporządzenie, poprzez bezprawne ustanowienie nakazów i zakazów zawartych w wyliczonych w petitum skargi przepisach, prowadzi do ograniczenia wolności działalności gospodarczej, godzi w prawo własności, naruszając też ochronę prawną tego prawa.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.
W świetle art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa bądź inny akt normatywny, na podstawie którego sąd bądź organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. Konsekwencją takiego ukształtowania skargi konstytucyjnej jest więc ograniczenie jej przedmiotu wyłącznie do tych przepisów ustaw bądź innych aktów prawnych, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia (prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji czy innego ostatecznego rozstrzygnięcia) wydanego w sprawie skarżącego.
Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko przepisom rozporządzenia Wojewody, które mogą pozostawać w związku z konstytucyjnie określonymi prawami skarżących. Należy jednak zauważyć, iż skarga ta wniesiona została na tle wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanego w trybie art. 25a ust. 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej. Zaskarżone rozporządzenie Wojewody nie stanowiło w związku z tym normatywnej podstawy wyroku wydanego przez sąd. Kwestionowane przez skarżących przepisy były bowiem jedynie przedmiotem kontrolnych działań Naczelnego Sądu Administracyjnego, realizowanych w ramach funkcji badania zgodności z prawem aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej (art. 184 in fine konstytucji).
Należy jeszcze raz podkreślić, iż przyjęta w obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej systemie prawnym konstrukcja skargi konstytucyjnej wyklucza możliwość uruchamiania tą drogą tzw. abstrakcyjnej kontroli konstytucyjności aktów normatywnych (na podobieństwo kontroli wszczynanej w trybie tzw. wniosków kierowanych przez podmioty określone w art. 191 konstytucji). Dla dopuszczalności zakwestionowania w skardze konstytucyjnej aktu normatywnego jest więc konieczne, aby stanowił on uprzednią normatywną podstawę (nie zaś przedmiot) ostatecznego orzeczenia sądu bądź organu administracji publicznej podjętego w sprawie skarżącego.
Powyższa przesłanka nie jest w niniejszej sprawie spełniona, co przesądza o niedopuszczalności nadania skardze dalszego biegu.
Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), orzeka się jak w sentencji.