Ts 71/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K 135/97/P IV KKN 15/98 IV Ka 626/97
Pełny tekst orzeczenia
178
POSTANOWIENIE*
z dnia 6 października 2000 r.
Sygn. Ts 71/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 sierpnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zenona P.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Zenona P. z 10 maja 2000 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) zarzucono, iż art. 62 ust. 1 pkt 1c oraz ust. 3, art. 66, art. 69 ust. 1 oraz art. 70 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) są niezgodne z art. 31 ust. 2 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowane regulacje nie zawierają sankcji związanych z przeprowadzaniem okresowych kontroli przewodów kominowych, a przez to nie gwarantują w sposób dostateczny ochrony zdrowia i życia skarżącego, jak również jego własności.
Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego dla K.-P. w K. z 13 maja 1997 r. (sygn. akt II K 135/97/P) został skazany za przestępstwo z art. 160 § 1 kodeksu karnego, a wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 sierpnia 1997 r. (sygn. akt IV Ka 626/97), zaś kasacja skarżącego została uznana za oczywiście bezzasadną postanowieniem Sądu Najwyższego z 22 lutego 2000 r. (sygn. akt IV KKN 15/98).
Postanowieniem z 1 sierpnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, a ponadto skarżący nie wykazał, że zakwestionowany w skardze konstytucyjnej akt normatywny stanowił podstawę wskazanych w tej skardze orzeczeń sądowych.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym nie odnosząc się do kwestii przekroczenia terminu do złożenia skargi konstytucyjnej stwierdził jedynie, iż skarżący przedstawił w pismach kierowanych do Trybunału Konstytucyjnego argumenty przemawiające za tym, że kwestionowane przez niego przepisy prawa budowlanego stanowiły podstawę orzeczeń sądowych, z którymi łączy on naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było przekroczenie dwumiesięcznego terminu do jej złożenia wynikającego z treści art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W swoim zażaleniu pełnomocnik skarżącego w ogóle nie odniósł się do tej okoliczności. Nie zakwestionował także – sformułowanego w piśmie uzupełniającym skargę konstytucyjną – stwierdzenia, iż niemożliwe jest wykazanie związku normatywnego pomiędzy powołanymi w skardze konstytucyjnej przepisami prawa budowlanego a wskazanymi w niej orzeczeniami sądowymi.
W tym stanie rzeczy, uznając za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 sierpnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.
POSTANOWIENIE*
z dnia 6 października 2000 r.
Sygn. Ts 71/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 sierpnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zenona P.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Zenona P. z 10 maja 2000 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) zarzucono, iż art. 62 ust. 1 pkt 1c oraz ust. 3, art. 66, art. 69 ust. 1 oraz art. 70 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. Nr 89, poz. 414 ze zm.) są niezgodne z art. 31 ust. 2 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowane regulacje nie zawierają sankcji związanych z przeprowadzaniem okresowych kontroli przewodów kominowych, a przez to nie gwarantują w sposób dostateczny ochrony zdrowia i życia skarżącego, jak również jego własności.
Skarżący wskazał, iż wyrokiem Sądu Rejonowego dla K.-P. w K. z 13 maja 1997 r. (sygn. akt II K 135/97/P) został skazany za przestępstwo z art. 160 § 1 kodeksu karnego, a wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 sierpnia 1997 r. (sygn. akt IV Ka 626/97), zaś kasacja skarżącego została uznana za oczywiście bezzasadną postanowieniem Sądu Najwyższego z 22 lutego 2000 r. (sygn. akt IV KKN 15/98).
Postanowieniem z 1 sierpnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wskazując iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, a ponadto skarżący nie wykazał, że zakwestionowany w skardze konstytucyjnej akt normatywny stanowił podstawę wskazanych w tej skardze orzeczeń sądowych.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym nie odnosząc się do kwestii przekroczenia terminu do złożenia skargi konstytucyjnej stwierdził jedynie, iż skarżący przedstawił w pismach kierowanych do Trybunału Konstytucyjnego argumenty przemawiające za tym, że kwestionowane przez niego przepisy prawa budowlanego stanowiły podstawę orzeczeń sądowych, z którymi łączy on naruszenie przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej było przekroczenie dwumiesięcznego terminu do jej złożenia wynikającego z treści art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W swoim zażaleniu pełnomocnik skarżącego w ogóle nie odniósł się do tej okoliczności. Nie zakwestionował także – sformułowanego w piśmie uzupełniającym skargę konstytucyjną – stwierdzenia, iż niemożliwe jest wykazanie związku normatywnego pomiędzy powołanymi w skardze konstytucyjnej przepisami prawa budowlanego a wskazanymi w niej orzeczeniami sądowymi.
W tym stanie rzeczy, uznając za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 sierpnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.