Pełny tekst orzeczenia

179


POSTANOWIENIE*


z dnia 4 października 2000 r.

Sygn. Ts 92/00


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca

Lech Garlicki



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 sierpnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Albiny M.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.


Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Albiny M. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 30 czerwca 2000 r. zarzucono, iż na podstawie art. 12 ustawy z 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 189) Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny został pozbawiony uprawnień do wnoszenia kasacji do Sądu Najwyższego w sprawach cywilnych, rodzinnych, gospodarczych, pracowniczych i ubezpieczeń społecznych. Zdaniem skarżącej – w wyniku powyższej nowelizacji – naruszone zostały art. 78 i 183 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 28 sierpnia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie podzielając tym samym zdania skarżącej, iż pismo informacyjne głównego specjalisty Ministerstwa Sprawiedliwości stanowi ostateczne rozstrzygnięcie o jej prawach lub wolnościach zagwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W toku wstępnego badania wniesionej skargi Trybunał Konstytucyjny nie stwierdził również bezpośredniego związku łączącego treść kwestionowanej normy z naruszeniem przysługujących skarżącej wolności lub praw, wskazując iż skarżąca usiłując uczynić przedmiotem skargi przepis ograniczający uprawnienia Ministra Sprawiedliwości, nie wskazała naruszenia własnych praw lub wolności.
Na to postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie, w którym wnosząc o uchylenie postanowienia i nadanie skardze biegu ograniczył się do prezentacji zdania skarżącej – “Zdaniem Albiny M. istnieją pełne podstawy faktyczne i prawne do nadania biegu skardze konstytucyjnej z przyczyn podanych w skardze. Albina M. nie zgadza się z ustaleniami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącej nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącej nie kwestionując przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył się wyłącznie do prezentacji opinii skarżącej.

Ponieważ w zażaleniu pełnomocnika skarżącej nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 28 sierpnia 2000 r., należało zażalenia tego nie uwzględniać, uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.