Pełny tekst orzeczenia

180

POSTANOWIENIE

z dnia 28 listopada 2000 r.
Sygn. Ts 98/00


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stanisława K., w sprawie zgodności:
I. Art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.U. Nr 147, poz. 713 ze zm.) z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

II. Art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.U. Nr 147, poz. 713 ze zm.) oraz § 9 i 10 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania (Dz.U. Nr 103, poz. 657 ze zm.) z art. 45 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Stanisława K. złożonej 17 lipca 2000 r. zarzucono, iż art. 43 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz.U. Nr 147, poz. 713 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 43 ust. 2 zakwestionowanej ustawy oraz § 9 i 10 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 26 sierpnia 1997 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania (Dz.U. Nr 103, poz. 657 ze zm.) są niezgodne z art. 45 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.
Zdaniem skarżącego przepis art. 43 ust. 1 ustawy z 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie z nieuzasadnionych względów różnicuje sytuację prawną cudzoziemców i obywateli polskich w zakresie uzyskiwania uprawnień do polowania. Zróżnicowanie to polega na uzależnieniu uzyskania uprawnień do wykonywania polowania przez obywateli polskich od złożenia z pozytywnym wynikiem egzaminu przed komisją powołaną przez Polski Związek Łowiecki, potwierdzonego odpowiednim wpisem w uzyskanym dowodzie członkostwa PZŁ. Nadto zdaniem skarżącego art. 43 ust. 2 ustawy – Prawo łowieckie oraz zaskarżone Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z 26 sierpnia 1997 r. w sprawie uprawnień do wykonywania polowania są niezgodne z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji RP przez to, że zamykają drogę dochodzenia naruszonych wolności i praw.
Skarżący wskazał, iż Sąd Rejonowy w R. postanowieniem z 22 lipca 1999 r. (sygn. akt IC 888/99) odrzucił jego pozew o nakazanie Polskiemu Związkowi Łowieckiemu przyjęcie go w poczet członków PZŁ. Postanowienie Sądu Rejonowego zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w R. z 27 września 1999 r. (sygn. akt IV Cz 309/99), które zostało doręczone skarżącemu 6 października 1999 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jednym z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny jest ustalenie w toku kontroli wstępnej, że skarga została złożona w terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Termin ten zaczyna biec od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia o jego konstytucyjnych wolnościach lub prawach. W dniu złożenia przez skarżącego niniejszej skargi konstytucyjnej, tj. 17 lipca 2000 r. art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym przewidywał dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie termin ten zaczął biec 6 października 1999 r. W tym dniu bowiem, zgodnie ze wskazaniem skarżącego, doręczono mu postanowienie Sądu Okręgowego w R. z 27 września 1999 r. (sygn. akt IV Cz 309/99) oddalające zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w R. z 22 lipca 1999 r. (sygn. akt IC 888/99) o odrzuceniu pozwu. Natomiast skarga konstytucyjna została złożona do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 17 lipca 2000 r., doszło więc do znacznego przekroczenia dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Oceny tego faktu nie zmienia wystąpienie skarżącego 1 lutego 2000 r. do Sądu Rejonowego w R. o ustanowienie adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Postępowanie w przedmiocie tego wniosku nie mogło doprowadzić do zawieszenia biegu terminu na zasadzie art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, z uwagi na to, iż w dniu składania wniosku do sądu rejonowego termin do złożenia skargi konstytucyjnej już upłynął.
Ustawa z dnia 9 czerwca 2000 r. o zmianie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 53, poz. 638), która weszła w życie 7 października 2000 r., nadała nowe brzmienie art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Nowelizacja ta przewiduje trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Jednakże przekroczenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej w sprawie o sygn. Ts 98/00 było tak znaczne, iż nawet przyjęcie przez Trybunał Konstytucyjny najprzychylniejszej dla skarżącego interpretacji, tj. trzymiesięcznego terminu obowiązującego w chwili wstępnego rozpoznawania skargi, nie mogło doprowadzić do stwierdzenia dochowania tego terminu.
Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje pogląd, iż termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter terminu zawitego i nie podlega przywróceniu. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w ustalonym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienia z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 21; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87; 22 lutego 1999 r., sygn. Ts 141/98, OTK ZU Nr 2/1999, poz. 33).
Niezależnie od wyżej przytoczonych okoliczności podkreślić należy, iż pełnomocnik skarżącego nie wskazał, jakie prawo czy wolność konstytucyjna skarżącego, które wywodzi z art. 32 ust. 1 Konstytucji, zostało naruszone. W skardze nie wykazano również, by zakwestionowane w skardze przepisy były podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącego. Przyczyną odrzucenia pozwu skarżącego była niedopuszczalność drogi sądowej. Postanowienia sądów zapadły na podstawie odpowiednich przepisów kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 32 ust. 2 ustawy – Prawo łowieckie, a nie w oparciu o zaskarżone przepisy.
Należy zatem stwierdzić, iż skarga konstytucyjna, poza niewątpliwym brakiem formalnym w postaci przekroczenia zawitego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, nie odpowiada również warunkom jej merytorycznego rozpoznania określonym w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Z przedstawionych względów Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.