Pełny tekst orzeczenia

171
POSTANOWIENIE*
z dnia 11 stycznia 2000 r.
Sygn. Ts 113/99

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Mączyński – przewodniczący
Marek Safjan – sprawozdawca
Jerzy Stępień

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zofii F.,

postanawia
nie uwzględnić zażalenia.

Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Zofii F., wniesionej 21 lipca 1999 r. zarzucono, że wskazane w niej orzeczenia sądowe naruszają kodeks postępowania cywilnego oraz kodeks cywilny.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 1999 r. skarżąca została wezwana do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją RP oraz określenie, na czym niezgodność ta polega. Ponadto wezwano skarżącą do wskazania przysługujących jej konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych ostatecznym rozstrzygnięciem sądu lub organu administracji publicznej oraz podanie, które z orzeczeń wydanych w sprawie, skarżąca uważa za ostateczne rozstrzygnięcie o jej prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
W wyznaczonym terminie skarżąca nie uzupełniła braków formalnych skargi konstytucyjnej. W piśmie procesowym z 27 września 1999 r. oświadczyła, że nie kwestionuje niezgodności z Konstytucją RP kodeksu postępowania cywilnego ani kodeksu cywilnego, a jedynie naruszenie tych ustaw przy rozpoznawaniu spraw przez Sąd Rejonowy w L., Sąd Wojewódzki w L. i Sąd Najwyższy. Ponadto z pisma uzupełniającego skargę wynika, iż skarżąca zauważa fakt, iż nie ma możliwości rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny niniejszej skargi konstytucyjnej, która nie spełnia warunków nadania jej dalszego biegu.
Postanowieniem z 11 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych. W uzasadnieniu podniesiono, że skarga konstytucyjna nie spełnia warunków, określonych w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, umożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej skarżąca wniosła 28 października 1999 r. zażalenie, żądając uchylenia lub zmiany tego postanowienia i rozpoznania skargi konstytucyjnej przez Trybunał Konstytucyjny, albo skierowania powyższej skargi przez Trybunał Konstytucyjny do organu, który jest władny dokonać kontroli “pod względem zgodności” przeprowadzonych postępowań w sprawach skarżącej. W uzasadnieniu podniosła, że sam fakt błędnego, jej zdaniem, zastosowania ustaw zgodnych z Konstytucją oznacza naruszenie jej praw i wolności konstytucyjnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

W zażaleniu skarżąca nie odniosła się w żaden sposób do motywów zaskarżonego postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Naruszenie przysługujących jej praw i wolności konstytucyjnych, nie sprecyzowanych w skardze, skarżąca upatruje w niezgodności z obowiązującym prawem orzeczeń zapadłych w toku postępowania dyscyplinarnego prowadzonego w jej sprawie. Tym samym skarżąca podtrzymuje podniesiony w skardze konstytucyjnej zarzut błędnego zastosowania prawa przy wydawaniu kwestionowanych przez nią orzeczeń sądowych. Skarżąca wydaje się nie dostrzegać, że tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd albo inny organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji.
Nie ulega przy tym wątpliwości, co przyznaje sama skarżąca, że skarga konstytucyjna nie spełnia warunków formalnych umożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie. Skarżąca ani w skardze konstytucyjnej, ani w późniejszym piśmie procesowym nie określiła przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją, nie wskazała, na czym polega owa niezgodność ani, jakie konstytucyjne prawa i wolności bądź obowiązki skarżącej zostały naruszone, nie podała także, które z orzeczeń wydanych w jej sprawie uważa za ostateczne rozstrzygnięcie o przysługujących jej prawach i wolnościach konstytucyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej za uzasadnioną oraz nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 1999 r.