Pełny tekst orzeczenia

307



POSTANOWIENIE

z dnia 11 lipca 2000 r.

Sygn. Ts 120/99





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Zdzisław Czeszejko-Sochacki



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryka C.,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Henryka C. z 30 sierpnia 1999 r. zakwestionowano zgodność z prawem wymienionych w tej skardze orzeczeń sądowych: Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 czerwca 1997 r. (sygn. akt VIII U 1420/97); Sądu Apelacyjnego w K. z 5 sierpnia 1998 r. (sygn. akt III Aua 748/97) oraz Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1999 r. (sygn. akt II UKN 596/98).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 października 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, w stosunku do których skarżący domaga się stwierdzenia ich niezgodności z konstytucją, wskazanie, na czym polega niezgodność z Konstytucją RP zakwestionowanych przepisów oraz jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego zostały naruszone w wyniku wydania ostatecznego orzeczenia opartego na zaskarżonych przepisach, a także dołączenie pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Odbiór zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego potwierdzony został 19 października 1999 roku.

25 października 1999 r., wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo skarżącego z prośbą o przesłanie kopii zarządzenia z 14 października 1999 r. bezpośrednio skarżącemu. Jako uzasadnienie prośby, skarżący podał ograniczoną możliwość kontaktu z pełnomocnikiem. Kopia zarządzenia została przesłana skarżącemu do wiadomości 27 października 1999 r. W piśmie z 9 listopada 1999 r. skarżący podjął próbę ustosunkowania się do zarządzenia w sprawie uzupełnienia braków formalnych oraz załączył brakujące dokumenty z wyjątkiem pełnomocnictwa dla adwokata wskazanego w skardze konstytucyjnej.



Trybunał zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483), skarga może być wniesiona jedynie w sprawach, w których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach lub prawach albo o obowiązkach skarżącego, stosując ustawę lub inny akt normatywny, który zdaniem skarżącego jest niezgodny z konstytucją. Samo zaś wszczęcie przed Trybunałem Konstytucyjnym postępowania w trybie skargi konstytucyjnej jest sformalizowane, wymaga spełnienia warunków wymienionych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm). Do warunków takich ustawa w art. 46-48 zalicza w szczególności: a) wniesienie jej po wyczerpaniu toku instancyjnego, b) w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, c) wskazanie przez skarżącego, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób zostały naruszone na skutek zastosowania aktu normatywnego, którego zgodność z konstytucją kwestionuje skarżący.

Spełnienie tych warunków, umożliwiających wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, podlega, zgodnie z art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wstępnemu rozpoznaniu. Odpowiednie zastosowanie ma art. 36 ustawy. Jeżeli wniosek nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału wzywa do usunięcia braków formalnych w terminie 7 dni od daty zawiadomienia (art. 36 ust. 2); jeżeli braki nie zostały usunięte w określonym terminie, sędzia wydaje postanowienie o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu (art. 36 ust. 3).

Wyznaczony 7 dniowy termin do usunięcia braków formalnych jest terminem ustawowym, mającym oparcie w wyżej wskazanym art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ustawa nie zawiera uregulowań, które pozwalałyby na skracanie lub przedłużanie terminów ustawowych. W tej sytuacji wniosek o przedłużenie terminu w celu uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej należało pozostawić bez rozpoznania.

Z tych też względów, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Na marginesie Trybunał pragnie zauważyć, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej uczyniono wyroki sądów: Sądu Wojewódzkiego w K. z 20 czerwca 1997 r. (sygn. akt VIII U 1420/97); Sądu Apelacyjnego w K. z 5 sierpnia 1998 r. (sygn. akt III Aua 748/97) oraz Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1999 r. (sygn. akt II UKN 596/98).

Z treści art. 79 ust. 1 konstytucji wynika, że w skardze konstytucyjnej można zaskarżyć wyłącznie ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach skarżącego. Przyjęte pojęcie ustawy lub aktu normatywnego musi być zatem wyraźnie odniesione do tej samej lub takiej samej regulacji prawnej, która była podstawą ostatecznego orzeczenia (por. postanowienie z 13 października 1998 r., sygn. SK 3/98; OTK ZU Nr 5/1998, poz. 69). Trybunał pragnie podkreślić, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, lecz wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Nie należy zatem do zadań Trybunału stwierdzenie niezgodności ustaleń sądu z konstytucją i uchylenie prawomocnych wyroków, o co wniósł skarżący.



Z tych wszystkich względów należało odmówić skardze konstytucyjnej nadania dalszego biegu.