Ts 126/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K 615/96 II Kz 2/97 III KKN 383/97
Pełny tekst orzeczenia
31
POSTANOWIENIE
z dnia 2 lutego 2000 r.
Sygn. Ts 126/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodniczący
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Czesława G.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Czesława G. z 30 sierpnia 1999 r. zarzucono, iż art. 537 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 175 ust. 1 oraz art. 177 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego niezgodność ta polega na braku w zakwestionowanym przepisie podstawy prawnej dla Sądu Najwyższego skierowania z urzędu do prokuratora sprawy, w przypadku oddalenia kasacji, z uwagi na stwierdzenie, iż skarżący złożył do sądu rejonowego prywatny akt oskarżenia o przestępstwo ścigane w rzeczywistości z oskarżenia publicznego.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 2 czerwca 1999 r. (sygn. akt III KKN 383/97) Sąd Najwyższy oddalił jako oczywiście bezzasadną kasację skarżącego od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Z. z 8 stycznia 1997 r. (sygn. akt II Kz 2/97) utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w H. z 13 grudnia 1996 r. (sygn. akt II K 615/96).
Postanowieniem z 26 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie, domagając się ponownie stwierdzenia niezgodności z Konstytucją RP wskazanych w skardze konstytucyjnej przepisów kodeksu postępowania karnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył uzasadnienie złożonego zażalenia do jednego niezrozumiałego zdania.
Biorąc pod uwagę powyższą okoliczność Trybunał Konstytucyjny uznał za uzasadnioną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 26 października 1999 r.
POSTANOWIENIE
z dnia 2 lutego 2000 r.
Sygn. Ts 126/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodniczący
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Czesława G.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Czesława G. z 30 sierpnia 1999 r. zarzucono, iż art. 537 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 175 ust. 1 oraz art. 177 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego niezgodność ta polega na braku w zakwestionowanym przepisie podstawy prawnej dla Sądu Najwyższego skierowania z urzędu do prokuratora sprawy, w przypadku oddalenia kasacji, z uwagi na stwierdzenie, iż skarżący złożył do sądu rejonowego prywatny akt oskarżenia o przestępstwo ścigane w rzeczywistości z oskarżenia publicznego.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 2 czerwca 1999 r. (sygn. akt III KKN 383/97) Sąd Najwyższy oddalił jako oczywiście bezzasadną kasację skarżącego od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Z. z 8 stycznia 1997 r. (sygn. akt II Kz 2/97) utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w H. z 13 grudnia 1996 r. (sygn. akt II K 615/96).
Postanowieniem z 26 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie, domagając się ponownie stwierdzenia niezgodności z Konstytucją RP wskazanych w skardze konstytucyjnej przepisów kodeksu postępowania karnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, ograniczył uzasadnienie złożonego zażalenia do jednego niezrozumiałego zdania.
Biorąc pod uwagę powyższą okoliczność Trybunał Konstytucyjny uznał za uzasadnioną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 26 października 1999 r.