Ts 139/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:SA/Wr 1122/99
Pełny tekst orzeczenia
39
POSTANOWIENIE
z dnia 29 listopada 2000 r.
Sygn. Ts 139/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryka M., w sprawie zgodności:
1) uchwały Rady Miejskiej Wrocławia nr X/352/99 z 17 czerwca 1999 r. w sprawie odrzucenia zarzutów wniesionych przez mieszkańców Wrocławia do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakładu utylizacji odpadów i składowiska odpadów w rejonie ulicy Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie (Biuletyn Urzędowy Rady Miejskiej Wrocławia Nr 6, poz. 309);
2) uchwały Rady Miejskiej Wrocławia nr XXI/671/00 z 18 maja 2000 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Wrocławia dla obszaru w rejonie ul. Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie (Biuletyn Urzędowy Rady Miejskiej Wrocławia Nr 5, poz. 155)
z art. 5, art. 68 i art. 74 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skierowanej 29 września 2000 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) do Trybunału Konstytucyjnego skardze konstytucyjnej, skarżący zakwestionował zgodność uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z 18 maja 2000 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Wrocławia dla obszaru w rejonie ul. Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie z art. 68 i art. 74 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego powyższa uchwała, dopuszczając realizację kolejnej dużej inwestycji na terenie osiedla zamieszkałego przez skarżącego, narusza zasadę zrównoważonego rozwoju. Wzgląd na związane z tą inwestycją zagrożenie ekologiczne, uzasadnia zarzut naruszenia praw skarżącego do bezpieczeństwa ekologicznego, ochrony i racjonalnego kształtowania środowiska oraz niedochowania obowiązku władz publicznych “tworzenia warunków sprzyjających urzeczywistnieniu prawa obywateli do równoprawnego korzystania z wartości środowiska”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 2000 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej w szczególności przez dołączenie ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów uchwały Rady Miejskiej z 18 maja 2000 r. W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżącego skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo zatytułowane “Uzupełnienie skargi konstytucyjnej”, w którym stwierdzono, iż w obowiązującym stanie prawnym nie są przewidziane środki prawne, umożliwiające skarżącemu zakwestionowanie powyższej uchwały. Ponadto pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej pragnie uczynić również wcześniejszą uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z 17 czerwca 1999 r. w sprawie odrzucenia zarzutów wniesionych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakładu utylizacji odpadów i składowiska odpadów w rejonie ulicy Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie. Skarga na tę uchwałę została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2000 r. (sygn. SA/Wr 1122/99). 3 sierpnia 2000 r. doręczono zaś skarżącemu pismo Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z 31 lipca 2000 r., w którym poinformowano skarżącego o braku podstaw do złożenia rewizji nadzwyczajnej od wskazanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej uczynić można przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. W myśl art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna powinna zawierać dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją. Z kolei art. 47 ust. 2 tej ustawy nakłada na skarżącego obowiązek załączenia do skargi wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, z podaniem daty doręczenia, wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. W świetle powyższych unormowań nie ulega wątpliwości, iż dla konstrukcji skargi konstytucyjnej w prawie polskim charakterystyczne jest ograniczenie jej przedmiotu do tych tylko przepisów, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego. Wykluczone jest tym samym “abstrakcyjne”, a więc bez wcześniejszego zastosowania w konkretnej sprawie skarżącego, kwestionowanie ustawy lub innego aktu normatywnego w drodze skargi konstytucyjnej.
W niniejszej sprawie ta podstawowa przesłanka dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną nie została spełniona. W stosunku do uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z 18 maja 2000 r. pełnomocnik skarżącego nie wskazał żadnego orzeczenia, które wydane zostało na podstawie zawartych w niej przepisów. Zawarte w piśmie pełnomocnika z 27 października 2000 r. wyjaśnienie, iż prawo nie przewiduje środków zaskarżenia tego rodzaju uchwał, opiera się na nieporozumieniu. Problem nie sprowadza się bowiem do tego, czy wyczerpane zostały środki prawne zaskarżania uchwały jako takiej, lecz czy w sprawie skarżącego doszło do wydania ostatecznego orzeczenia, którego normatywną podstawą były przepisy tej uchwały. Również w przypadku drugiego z zakwestionowanych aktów prawa miejscowego analizowana przesłanka dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną nie została spełniona. Załączony do skargi wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2000 r. nie jest bowiem orzeczeniem, które wydane byłoby na podstawie jej przepisów. Uchwała Rady Miejskiej z 17 czerwca 2000 r. nie stanowiła w tym przypadku normatywnej podstawy, lecz jedynie przedmiot rozstrzygnięcia sądu administracyjnego. Taki zaś związek orzeczenia sądu i kwestionowanego aktu normatywnego nie spełnia wskazanych wyżej wymogów konstytucyjnych i ustawowych. Taka sama kwalifikacja odnosić się będzie do późniejszego pisma Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z 31 lipca 2000 r. dotyczącego braku podstaw do złożenia rewizji nadzwyczajnej od tego wyroku.
Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 29 listopada 2000 r.
Sygn. Ts 139/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Henryka M., w sprawie zgodności:
1) uchwały Rady Miejskiej Wrocławia nr X/352/99 z 17 czerwca 1999 r. w sprawie odrzucenia zarzutów wniesionych przez mieszkańców Wrocławia do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakładu utylizacji odpadów i składowiska odpadów w rejonie ulicy Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie (Biuletyn Urzędowy Rady Miejskiej Wrocławia Nr 6, poz. 309);
2) uchwały Rady Miejskiej Wrocławia nr XXI/671/00 z 18 maja 2000 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Wrocławia dla obszaru w rejonie ul. Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie (Biuletyn Urzędowy Rady Miejskiej Wrocławia Nr 5, poz. 155)
z art. 5, art. 68 i art. 74 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skierowanej 29 września 2000 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) do Trybunału Konstytucyjnego skardze konstytucyjnej, skarżący zakwestionował zgodność uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z 18 maja 2000 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Wrocławia dla obszaru w rejonie ul. Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie z art. 68 i art. 74 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego powyższa uchwała, dopuszczając realizację kolejnej dużej inwestycji na terenie osiedla zamieszkałego przez skarżącego, narusza zasadę zrównoważonego rozwoju. Wzgląd na związane z tą inwestycją zagrożenie ekologiczne, uzasadnia zarzut naruszenia praw skarżącego do bezpieczeństwa ekologicznego, ochrony i racjonalnego kształtowania środowiska oraz niedochowania obowiązku władz publicznych “tworzenia warunków sprzyjających urzeczywistnieniu prawa obywateli do równoprawnego korzystania z wartości środowiska”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 2000 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej w szczególności przez dołączenie ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów uchwały Rady Miejskiej z 18 maja 2000 r. W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżącego skierował do Trybunału Konstytucyjnego pismo zatytułowane “Uzupełnienie skargi konstytucyjnej”, w którym stwierdzono, iż w obowiązującym stanie prawnym nie są przewidziane środki prawne, umożliwiające skarżącemu zakwestionowanie powyższej uchwały. Ponadto pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej pragnie uczynić również wcześniejszą uchwałę Rady Miejskiej Wrocławia z 17 czerwca 1999 r. w sprawie odrzucenia zarzutów wniesionych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakładu utylizacji odpadów i składowiska odpadów w rejonie ulicy Janowskiej obrębu Pracze Odrzańskie. Skarga na tę uchwałę została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2000 r. (sygn. SA/Wr 1122/99). 3 sierpnia 2000 r. doręczono zaś skarżącemu pismo Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z 31 lipca 2000 r., w którym poinformowano skarżącego o braku podstaw do złożenia rewizji nadzwyczajnej od wskazanego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej uczynić można przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. W myśl art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna powinna zawierać dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją. Z kolei art. 47 ust. 2 tej ustawy nakłada na skarżącego obowiązek załączenia do skargi wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, z podaniem daty doręczenia, wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. W świetle powyższych unormowań nie ulega wątpliwości, iż dla konstrukcji skargi konstytucyjnej w prawie polskim charakterystyczne jest ograniczenie jej przedmiotu do tych tylko przepisów, które stanowiły normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego. Wykluczone jest tym samym “abstrakcyjne”, a więc bez wcześniejszego zastosowania w konkretnej sprawie skarżącego, kwestionowanie ustawy lub innego aktu normatywnego w drodze skargi konstytucyjnej.
W niniejszej sprawie ta podstawowa przesłanka dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną nie została spełniona. W stosunku do uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z 18 maja 2000 r. pełnomocnik skarżącego nie wskazał żadnego orzeczenia, które wydane zostało na podstawie zawartych w niej przepisów. Zawarte w piśmie pełnomocnika z 27 października 2000 r. wyjaśnienie, iż prawo nie przewiduje środków zaskarżenia tego rodzaju uchwał, opiera się na nieporozumieniu. Problem nie sprowadza się bowiem do tego, czy wyczerpane zostały środki prawne zaskarżania uchwały jako takiej, lecz czy w sprawie skarżącego doszło do wydania ostatecznego orzeczenia, którego normatywną podstawą były przepisy tej uchwały. Również w przypadku drugiego z zakwestionowanych aktów prawa miejscowego analizowana przesłanka dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną nie została spełniona. Załączony do skargi wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 kwietnia 2000 r. nie jest bowiem orzeczeniem, które wydane byłoby na podstawie jej przepisów. Uchwała Rady Miejskiej z 17 czerwca 2000 r. nie stanowiła w tym przypadku normatywnej podstawy, lecz jedynie przedmiot rozstrzygnięcia sądu administracyjnego. Taki zaś związek orzeczenia sądu i kwestionowanego aktu normatywnego nie spełnia wskazanych wyżej wymogów konstytucyjnych i ustawowych. Taka sama kwalifikacja odnosić się będzie do późniejszego pisma Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z 31 lipca 2000 r. dotyczącego braku podstaw do złożenia rewizji nadzwyczajnej od tego wyroku.
Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.