Ts 144/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
119
POSTANOWIENIE*
z dnia 10 maja 2000 r.
Sygn. Ts 144/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 listopada 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Krzysztofa L.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Krzysztofa L. z 1 października 1999 r. zarzucono, iż art. 85 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja narusza zasadę równości, albowiem sprawca popełniający przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, bez względu na liczbę i wagę czynów może skorzystać z przywileju absorbcji kary, czego pozbawiony jest sprawca nawet mniejszej ilości czynów i o mniejszym ciężarze gatunkowym tylko dlatego, że poszczególne czyny przedzielone były wyrokami skazującymi.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 14 grudnia 1998 r. (sygn. akt II.K.783/98) Sąd Rejonowy w O.W. umorzył postępowanie w sprawie wydania wyroku łącznego w stosunku do skarżącego z braku ustawowych przesłanek przewidzianych w art. 85 kk. W szczególności sąd stwierdził, iż popełnione przez skarżącego przestępstwa przedzielone były wyrokami skazującymi. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z 12 stycznia 1999 r. (sygn. akt IV.Kz.4/99).
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 23 listopada 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej polegających na nie wskazaniu prawa lub wolności konstytucyjnej, których naruszenie skarżący czyni podstawą skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie podnosząc, iż skarżący uważa takie rozstrzygnięcie Trybunału za krzywdzące dla siebie.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, w szczególności zaś faktu, iż nie zostały usunięte w terminie jej braki.
Ponieważ w zażaleniu pełnomocnika skarżącego nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 23 listopada 1999 r., należało zażalenia tego nie uwzględniać uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE*
z dnia 10 maja 2000 r.
Sygn. Ts 144/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 23 listopada 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Krzysztofa L.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Krzysztofa L. z 1 października 1999 r. zarzucono, iż art. 85 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz.U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego zakwestionowana regulacja narusza zasadę równości, albowiem sprawca popełniający przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, bez względu na liczbę i wagę czynów może skorzystać z przywileju absorbcji kary, czego pozbawiony jest sprawca nawet mniejszej ilości czynów i o mniejszym ciężarze gatunkowym tylko dlatego, że poszczególne czyny przedzielone były wyrokami skazującymi.
Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 14 grudnia 1998 r. (sygn. akt II.K.783/98) Sąd Rejonowy w O.W. umorzył postępowanie w sprawie wydania wyroku łącznego w stosunku do skarżącego z braku ustawowych przesłanek przewidzianych w art. 85 kk. W szczególności sąd stwierdził, iż popełnione przez skarżącego przestępstwa przedzielone były wyrokami skazującymi. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z 12 stycznia 1999 r. (sygn. akt IV.Kz.4/99).
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 23 listopada 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej polegających na nie wskazaniu prawa lub wolności konstytucyjnej, których naruszenie skarżący czyni podstawą skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie podnosząc, iż skarżący uważa takie rozstrzygnięcie Trybunału za krzywdzące dla siebie.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie mogła stanowić przedmiotu merytorycznego rozpoznania, w szczególności zaś faktu, iż nie zostały usunięte w terminie jej braki.
Ponieważ w zażaleniu pełnomocnika skarżącego nie sformułowano żadnych zarzutów w stosunku do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 23 listopada 1999 r., należało zażalenia tego nie uwzględniać uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.