Pełny tekst orzeczenia

162


POSTANOWIENIE
z dnia 4 lipca 2000 r.

Sygn. Ts 146/99



Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Janusz Trzciński – przewodniczący

Jerzy Ciemniewski – sprawozdawca

Teresa Dębowska-Romanowska


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Piotra J.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.


Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Piotra J., sporządzonej przez pełnomocnika z urzędu i nadanej w urzędzie pocztowym w Ś. 5 października 1999 r., zakwestionowano zgodność art. 16 ust. 1 pkt 4 i art. 57 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 77, 78 i 176 ust. 1 Konstytucji RP. Jako ostateczne orzeczenie sądowe, naruszające konstytucyjne prawa skarżącego, wskazano w skardze postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 maja 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 32/99), doręczone skarżącemu 25 maja 1999 r. W postanowieniu tym odrzucona została skarga Piotra J. w przedmiocie zbadania uprawnień Prezydenta Miasta Ś. do wydawania decyzji administracyjnych.
Zarządzeniami sędziego Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wezwany został do uzupełnienia braków formalnych skargi, w szczególności przez dokładne określenie daty zwrócenia się przez skarżącego z wnioskiem do sądu rejonowego o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz daty powiadomienia skarżącego o wyznaczeniu takiego pełnomocnika. Uzupełniając powyższe braki, pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, iż skarżący zwrócił się z wnioskiem do sądu rejonowego o ustanowienie adwokata bądź radcy prawnego z urzędu 9 czerwca 1999 r. Natomiast pismo, w którym powiadomiony został o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego Ryszarda J., skarżący otrzymał 6 sierpnia 1999 r.
Uwzględniając powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 14 marca 2000 r. odmówił nadania skardze dalszego biegu, uzasadniając to przekroczeniem dwumiesięcznego terminu, w którym – zgodnie z art. 46 ust. 1 i art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym – dopuszczalne jest występowanie ze skargą konstytucyjną.
Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącego. Podniósł w nim, iż przyjęta w zaskarżonym postanowieniu interpretacja art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym pozbawiona jest podstaw prawnych. Ponadto, pełnomocnik skarżącego podtrzymał swoje stanowisko odnośnie niezgodności kwestionowanych przepisów ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z art. 45 ust. 1, art. 77 i 176 ust. 1 konstytucji, nie przedstawiając jednakże w tym zakresie żadnych nowych argumentów.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego, zastosowana w zaskarżonym postanowieniu interpretacja art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest prawidłowa, znajduje też pełne potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Z treści tego przepisu wynika bowiem jednoznacznie, iż w okresie rozstrzygania przez sąd wniosku skarżącego o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, bieg dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi ulega zawieszeniu. Przepis ten jednakże nie daje podstaw do przyjęcia, iż od daty rozstrzygnięcia powyższego wniosku termin ten biegnie na nowo. Taką zaś interpretację sugeruje pełnomocnik skarżącego, stwierdzając, iż bieg terminu do złożenia skargi w niniejszej sprawie rozpoczął się 6 sierpnia 1999 r., a więc w dniu, w którym skarżący został poinformowany o osobie pełnomocnika z urzędu, wyznaczonego celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, taki sposób obliczania terminu do złożenia skargi prowadziłby do niczym nieuzasadnionego zróżnicowania sytuacji prawnej skarżących, którzy samodzielnie ustanowili pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej w stosunku do skarżących, korzystających z pomocy prawnej pełnomocnika z urzędu. O ile bowiem, w przypadku tych pierwszych – ryzyko zbyt późnego zwrócenia się do adwokata bądź radcy prawnego obciążałoby zawsze samego skarżącego, o tyle w przypadku skarżących korzystających z pomocy prawnej udzielanej z urzędu, ewentualna zwłoka w złożeniu wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego nie miałaby żadnego znaczenia (por.: postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 22 marca 1999 r., sygn. Ts 92/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 46).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego dokonana w zaskarżonym postanowieniu ocena sytuacji faktycznej, w szczególności dotycząca obliczenia biegu dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, była prawidłowa i zasadna w świetle art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Biorąc bowiem pod uwagę upływ czasu od dnia doręczenia skarżącemu postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 maja 1999 r. (25 maja 1999 r.) do dnia nadania skargi konstytucyjnej w urzędzie pocztowym w Ś. (5 października 1999 r.), z uwzględnieniem okresu, w trakcie którego bieg terminu uległ zawieszeniu (9 czerwca-6 sierpnia 1999 r.), należało stwierdzić, iż ustawowy termin do złożenia skargi konstytucyjnej został przez skarżącego przekroczony.
Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje także w pełni poglądy wypowiedziane w zaskarżonym postanowieniu odnośnie oczywistej bezzasadności złożonej skargi konstytucyjnej. Z uwagi na brak w zażaleniu jakichkolwiek nowych argumentów uzasadniających zarzut niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym zbędne wydaje się powtarzanie stanowiska zajętego w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 2000 r.

W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia.