Pełny tekst orzeczenia

39





POSTANOWIENIE

z dnia 11 października 2001 r.

Sygn. T. 24/01




Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Jerzy Stępień – przewodniczący

Janusz Niemcewicz – sprawozdawca
Andrzej Mączyński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 24 lipca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Miejskiej Wrocławia o zbadanie zgodności:
art. 2 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej



p o s t a n a w i a :

nie uwzględnić zażalenia.


Uzasadnienie:

Uchwałą nr XXX/90/01 Rada Miejska Wrocławia postanowiła wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w zakresie użycia pojęcia “na własną odpowiedzialność”, powodującego rażącą rozbieżność w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jednocześnie w § 2 tej uchwały zaakceptowana została – stanowiąca załącznik do uchwały – treść wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w przedmiocie: “zbadania zgodności art. 2 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w “zakresie użycia nieostrego i niedookreślonego pojęcia “...na własną odpowiedzialność...” powodującego rażącą rozbieżność w orzecznictwie i doktrynie. Wykonanie uchwały powierzono Przewodniczącemu Rady Miejskiej Wrocławia oraz Zarządowi Miasta.
Przewodniczący Rady Miejskiej 9 kwietnia 2001 r. upoważnił dr Elwirę Marszałkowską-Krześ z Kancelarii Prawa Gospodarczego “ELO” we Wrocławiu do działania przed Trybunałem Konstytucyjnym w imieniu Rady Miejskiej Wrocławia w sprawie wniosku o zbadanie zgodności art. 7. ust.1 pkt 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w zakresie użycia pojęcia “na własną odpowiedzialność”, powodującego rażącą rozbieżność w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zakres pełnomocnictwa pokrywa się ściśle z treścią § 1 uchwały Rady Miasta Wrocławia, nie obejmuje natomiast postanowienia § 2 tejże uchwały, akceptującej odmiennie sformułowaną treść wniosku do Trybunału Konstytucyjnego; zbadania zgodności art. 2 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym z art. 2 Konstytucji RP, w zakresie użycia nieostrego i niedookreślonego pojęcia “...na własną odpowiedzialność...”, powodującego rażącą rozbieżność w orzecznictwie i w doktrynie.
12 czerwca 2001 r. pełnomocnik Rady Miejskiej Wrocławia skierowała do Trybunału Konstytucyjnego wniosek nie zgodny z treścią załączonego pełnomocnictwa, nie uwzględniającego zarazem dyspozycji postanowienia § 1 rzeczonej uchwały.
W tej sytuacji, zarządzeniem z 2 lipca 2001 r., pełnomocnik Rady Miejskiej Wrocławia została zobowiązana do uzupełnienia złożonego wniosku, w tym do przedłożenia prawidłowego pełnomocnictwa do reprezentowania Wnioskodawczyni przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Pismem procesowym z 10 lipca 2001 r. pełnomocnik wnioskodawczyni podtrzymała uprzednie wnioski i twierdzenia szeroko wyjaśniając uprawnienia Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia do składania (jednoosobowo) oświadczeń w sprawach, które były przedmiotem obrad Rady; a także do jej reprezentowania na zewnątrz.


Nie odniosła się natomiast w kwestii rozbieżności pomiędzy treścią udzielonego tym pełnomocnictwem upoważnienia, a treścią wniosku skierowanego do Trybunału Konstytucyjnego. Nie przedstawiła też nowego pełnomocnictwa do działania przed Trybunałem Konstytucyjnym w zakresie objętym złożonym wnioskiem.
Wobec nie usunięcia braków Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 24 lipca 2001 r. odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu.
Pełnomocnik Wnioskodawczyni dopiero w dacie 8 sierpnia br. – wnosząc zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego odmawiające nadania wnioskowi dalszego biegu – przedłożyła kolejne pełnomocnictwo Przewodniczącego Rady Miejskiej Wrocławia (z 2 sierpnia 2001 r.), mocą którego została upoważniona do “wniesienia jako pełnomocnik Rady Miejskiej Wrocławia wniosku stanowiącego załącznik do uchwały nr XXX/932/01 tej Rady, stosownie do jej § 2 oraz do reprezentowania w tej sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym. W dalszym ciągu wniosek nie został skorygowany o treść § 1 uchwały Rady Miejskiej Wrocławia.
Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny jest związany granicami wniosku i poza sferą jego kognicji pozostaje kwestia właściwego wykonania uchwały Rady inicjującej postępowanie przed nim, jednakże bezspornym jest, że pełnomocnictwo upoważniające do występowania przed Trybunałem w mniejszym zakresie niż przewidywała to uchwała rady, zostało przedłożone po upływie terminu 7 dni – zakreślonego postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 2 lipca 2001 r. pod wyraźnym rygorem odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu w razie nie uzupełnienia braków.

W tej sytuacji, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia.