T 47/01, T 51/01, T 56/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
55
POSTANOWIENIE
z dnia 14 listopada 2001 r.
Sygn. T. 47/01, T. 51/01, T. 56/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosków: Rady Miejskiej w Okonku (sygn. T. 47/01), Rady Miasta Słupcy (sygn. T. 51/01) i Rady Miejskiej w Rogoźnie (sygn. T. 56/01) o stwierdzenie niezgodności:
§ 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz.U. Nr 66, poz. 800) z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji i z art. 25 ust. 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.)
p o s t a n a w i a :
na podstawie art. 36 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643; zm.: z 2000 r. Nr 48, poz. 552, Nr 53, poz. 638; z 2001 r. Nr 98, poz. 1070) nie nadawać dalszego biegu wnioskowi.
Uzasadnienie:
Wnioskiem z 27 września 2001r. Rada Miejska w Okonku wystąpiła o stwierdzenie niezgodności § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gmin (Dz.U. Nr 66, poz. 800 ) z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji oraz z art. 25 ust. 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. Nr 13, poz. 74 ze zm.). 26 października 2001 r. z takim samym wnioskiem wystąpiła Rada Miasta Słupcy, a 6 listopada 2001 r. Rada Miejska w Rogoźnie.
Zdaniem Wnioskodawców określając w § 1 rozporządzenia definicję “podroży służbowej” Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wykroczył poza zakres szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji został bowiem upoważniony art. 25 ust. 10 ustawy z 8 marca 1990 r. jedynie do określenia “sposobu ustalenia należności” z tytułu kosztów podróży służbowej. Miało to ułatwić rozliczenie i uwzględnić celowość wydatków. Nie został natomiast upoważniony do ustalenia powszechnie obowiązującej wykładni wyrażenia normatywnego “podróż służbowa” w odniesieniu do radnych gmin. Stworzenie przez ustawodawcę takiej definicji Wnioskodawcy postrzegają jako naruszenie art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji i art. 25 ust. 10 ustawy z 8 marca 1990 r.
Zgodnie z art. 36 ust 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest zobligowany do zbadania na etapie wstępnej kontroli czy wniosek spełnia warunki formalne i czy nie jest oczywiście bezzasadny. W przedmiotowej sprawie Trybunał Konstytucyjny nie stwierdził braków formalnych, natomiast już po dokonaniu wstępnej analizy uznał wniosek za oczywiście bezzasadny.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego stwierdzenie wnioskodawców, iż ustawodawca wykroczył poza ramy upoważnienia ustawowego formułując definicję “podróży służbowej” jest nieuzasadnione. Dla oceny zasadności wniosków staje się zasadniczym pytanie, czy § 1 kwestionowanego rozporządzenia określa zagadnienie prawne pozostające dotychczas poza prawną reglamentacją.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że § 1 omawianego rozporządzenia nie wprowadza do obowiązującego systemu prawnego nowej normy, nie reguluje także zagadnienia pozostającego poza prawną reglamentacją. Definicja “podróży służbowej” wynika z art. 775 § 1 Kodeksu pracy “Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową”. Wskazany artykuł zawiera wszystkie elementy określenia podróży służbowej, które zostały ujęte w § 1 kwestionowanego rozporządzenia. Trudno bowiem byłoby rozumieć pojęcie podróży służbowej bez trzech zasadniczych elementów, a mianowicie bez wyjazdu poza normalne miejsce pracy, bez bezpośredniego związku ze służbą, która w przypadku radnego polega na wykonywaniu mandatu, czy też bez polecenia pochodzącego od podmiotu organizującego pracę w tym przypadku jest to przewodniczący rady. Nie można stwierdzić więc, że zagadnienie “podróży służbowej” jest zagadnieniem pozostającym poza prawną reglamentacją . Jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z 15 stycznia 1991 r. (U. 8/90) “powtórzenie normy rangi ustawowej w akcie prawnym niższego rzędu nie może być uznawane za kreację nowej normy, co stanowi dopiero aktualny problem wykraczania poza delegację. Takie powtórzenie może być traktowane jedynie jako informacja o normach już istniejących.”
Analiza powyższych argumentów wskazuje na oczywistą bezzasadność wniosków, gdyż pojęcie “podróży służbowej” jest jednolite w całym systemie prawa, uwzględniając specyfikę dziedzin, których dotyczy, i zgodne z powszechnym rozumieniem tego sformułowania. Wobec tego należy uznać, że § 1 wskazanego rozporządzenia jedynie powtarza definicję już istniejącą, co może nie jest rozwiązaniem całkowicie trafnym ale nie narusza konstytucji.
Ponadto względy techniki legislacyjnej wymagają by akty wykonawcze do ustaw określały przedmiot regulacji którą zawierają.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nie doszło więc do przekroczenia granic szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie.
Stwierdzenie oczywistej bezzasadności jest negatywną przesłanką nadania wnioskowi dalszego biegu. Z tych przyczyn wniosek Rady Miejskiej w Okonku, Rady Miasta Słupcy oraz Rady Miejskiej w Rogoźnie nie mógł zostać uwzględniony.
POSTANOWIENIE
z dnia 14 listopada 2001 r.
Sygn. T. 47/01, T. 51/01, T. 56/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosków: Rady Miejskiej w Okonku (sygn. T. 47/01), Rady Miasta Słupcy (sygn. T. 51/01) i Rady Miejskiej w Rogoźnie (sygn. T. 56/01) o stwierdzenie niezgodności:
§ 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz.U. Nr 66, poz. 800) z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji i z art. 25 ust. 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.)
p o s t a n a w i a :
na podstawie art. 36 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643; zm.: z 2000 r. Nr 48, poz. 552, Nr 53, poz. 638; z 2001 r. Nr 98, poz. 1070) nie nadawać dalszego biegu wnioskowi.
Uzasadnienie:
Wnioskiem z 27 września 2001r. Rada Miejska w Okonku wystąpiła o stwierdzenie niezgodności § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gmin (Dz.U. Nr 66, poz. 800 ) z art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji oraz z art. 25 ust. 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. Nr 13, poz. 74 ze zm.). 26 października 2001 r. z takim samym wnioskiem wystąpiła Rada Miasta Słupcy, a 6 listopada 2001 r. Rada Miejska w Rogoźnie.
Zdaniem Wnioskodawców określając w § 1 rozporządzenia definicję “podroży służbowej” Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wykroczył poza zakres szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji został bowiem upoważniony art. 25 ust. 10 ustawy z 8 marca 1990 r. jedynie do określenia “sposobu ustalenia należności” z tytułu kosztów podróży służbowej. Miało to ułatwić rozliczenie i uwzględnić celowość wydatków. Nie został natomiast upoważniony do ustalenia powszechnie obowiązującej wykładni wyrażenia normatywnego “podróż służbowa” w odniesieniu do radnych gmin. Stworzenie przez ustawodawcę takiej definicji Wnioskodawcy postrzegają jako naruszenie art. 92 ust. 1 zd. 1 Konstytucji i art. 25 ust. 10 ustawy z 8 marca 1990 r.
Zgodnie z art. 36 ust 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest zobligowany do zbadania na etapie wstępnej kontroli czy wniosek spełnia warunki formalne i czy nie jest oczywiście bezzasadny. W przedmiotowej sprawie Trybunał Konstytucyjny nie stwierdził braków formalnych, natomiast już po dokonaniu wstępnej analizy uznał wniosek za oczywiście bezzasadny.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego stwierdzenie wnioskodawców, iż ustawodawca wykroczył poza ramy upoważnienia ustawowego formułując definicję “podróży służbowej” jest nieuzasadnione. Dla oceny zasadności wniosków staje się zasadniczym pytanie, czy § 1 kwestionowanego rozporządzenia określa zagadnienie prawne pozostające dotychczas poza prawną reglamentacją.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że § 1 omawianego rozporządzenia nie wprowadza do obowiązującego systemu prawnego nowej normy, nie reguluje także zagadnienia pozostającego poza prawną reglamentacją. Definicja “podróży służbowej” wynika z art. 775 § 1 Kodeksu pracy “Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową”. Wskazany artykuł zawiera wszystkie elementy określenia podróży służbowej, które zostały ujęte w § 1 kwestionowanego rozporządzenia. Trudno bowiem byłoby rozumieć pojęcie podróży służbowej bez trzech zasadniczych elementów, a mianowicie bez wyjazdu poza normalne miejsce pracy, bez bezpośredniego związku ze służbą, która w przypadku radnego polega na wykonywaniu mandatu, czy też bez polecenia pochodzącego od podmiotu organizującego pracę w tym przypadku jest to przewodniczący rady. Nie można stwierdzić więc, że zagadnienie “podróży służbowej” jest zagadnieniem pozostającym poza prawną reglamentacją . Jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z 15 stycznia 1991 r. (U. 8/90) “powtórzenie normy rangi ustawowej w akcie prawnym niższego rzędu nie może być uznawane za kreację nowej normy, co stanowi dopiero aktualny problem wykraczania poza delegację. Takie powtórzenie może być traktowane jedynie jako informacja o normach już istniejących.”
Analiza powyższych argumentów wskazuje na oczywistą bezzasadność wniosków, gdyż pojęcie “podróży służbowej” jest jednolite w całym systemie prawa, uwzględniając specyfikę dziedzin, których dotyczy, i zgodne z powszechnym rozumieniem tego sformułowania. Wobec tego należy uznać, że § 1 wskazanego rozporządzenia jedynie powtarza definicję już istniejącą, co może nie jest rozwiązaniem całkowicie trafnym ale nie narusza konstytucji.
Ponadto względy techniki legislacyjnej wymagają by akty wykonawcze do ustaw określały przedmiot regulacji którą zawierają.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego nie doszło więc do przekroczenia granic szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie.
Stwierdzenie oczywistej bezzasadności jest negatywną przesłanką nadania wnioskowi dalszego biegu. Z tych przyczyn wniosek Rady Miejskiej w Okonku, Rady Miasta Słupcy oraz Rady Miejskiej w Rogoźnie nie mógł zostać uwzględniony.