Ts 51/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 10 stycznia 2001 r.
Sygn. Ts 51/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wirginiusza B.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej 31 marca 2000 r. zarzucono, iż ustawa z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.), a także ustawa z 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) jest niezgodna z art. 32 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżącego wniósł ponadto o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, powołując się z jednej strony na niemożność znalezienia adwokata do sporządzenia skargi konstytucyjnej, a z drugiej na późne uzyskanie informacji o możliwości skorzystania z pomocy adwokata z urzędu. Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r. odmówiono nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powołując się na upływ trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Wskazano przy tym na zawity charakter wspomnianego terminu uniemożliwiający jego przywrócenie.
Na to postanowienie 6 listopada 2000 r. złożono zażalenie, w którym wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia, rozpoznanie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej i nadanie jej dalszego biegu. W uzasadnieniu ponownie wskazano na niewiedzę skarżącego w zakresie możliwości skorzystania z pomocy adwokata z urzędu przy wnoszeniu skargi konstytucyjnej, a także w zakresie konieczności wniesienia skargi konstytucyjnej w terminie trzymiesięcznym.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji, zaś termin do jej wniesienia, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności, ma charakter materialnoprawny, co uniemożliwia jego przywrócenie (por. np. postanowienie TK z 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 72/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87). Pełnomocnik skarżącego, domagając się we wniesionym zażaleniu na postanowienie z 24 października 2000 r. przywrócenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej nie kwestionował tego charakteru. Nie wskazał jednakże żadnych innych podstaw prawnych uzasadniających przywrócenie wspomnianego terminu. Podstawami takimi nie może być ani nieznajomość terminu przez skarżącego, ani zbyt późne uzyskanie wiadomości o możliwości skorzystania z pomocy adwokata z urzędu.
W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało orzec jak w sentencji.
z dnia 10 stycznia 2001 r.
Sygn. Ts 51/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Wirginiusza B.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej 31 marca 2000 r. zarzucono, iż ustawa z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.), a także ustawa z 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) jest niezgodna z art. 32 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżącego wniósł ponadto o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, powołując się z jednej strony na niemożność znalezienia adwokata do sporządzenia skargi konstytucyjnej, a z drugiej na późne uzyskanie informacji o możliwości skorzystania z pomocy adwokata z urzędu. Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r. odmówiono nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powołując się na upływ trzymiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Wskazano przy tym na zawity charakter wspomnianego terminu uniemożliwiający jego przywrócenie.
Na to postanowienie 6 listopada 2000 r. złożono zażalenie, w którym wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia, rozpoznanie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej i nadanie jej dalszego biegu. W uzasadnieniu ponownie wskazano na niewiedzę skarżącego w zakresie możliwości skorzystania z pomocy adwokata z urzędu przy wnoszeniu skargi konstytucyjnej, a także w zakresie konieczności wniesienia skargi konstytucyjnej w terminie trzymiesięcznym.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji, zaś termin do jej wniesienia, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności, ma charakter materialnoprawny, co uniemożliwia jego przywrócenie (por. np. postanowienie TK z 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 72/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87). Pełnomocnik skarżącego, domagając się we wniesionym zażaleniu na postanowienie z 24 października 2000 r. przywrócenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej nie kwestionował tego charakteru. Nie wskazał jednakże żadnych innych podstaw prawnych uzasadniających przywrócenie wspomnianego terminu. Podstawami takimi nie może być ani nieznajomość terminu przez skarżącego, ani zbyt późne uzyskanie wiadomości o możliwości skorzystania z pomocy adwokata z urzędu.
W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 24 października 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało orzec jak w sentencji.