Ts 15/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZ 104/00
Pełny tekst orzeczenia
276
POSTANOWIENIE
z dnia 23 listopada 2001 r.
Sygn. Ts 15/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński – przewodniczący
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Janusz Trzciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Pauliny Sz.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Pauliny Sz. zostały podniesione zarzuty dotyczące postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00), wraz z wnioskiem o jego uchylenie i wznowienie postępowania. Z dalszej treści skargi, jak również doręczonych późniejszych pism procesowych podtrzymujących poprzednie zarzuty wynika, iż skarżąca domaga się merytorycznej weryfikacji całego postępowania sądowego w sprawie dotyczącej służebności gruntowej. Zdaniem skarżącej, w toku procesu sądy dopuściły się naruszenia zarówno materialnych, jak proceduralnych norm prawa cywilnego i gospodarczego, a także art. 64 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 maja 2001 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz określenie konstytucyjnych wolności lub praw, które zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na kwestionowanych przepisach.
W piśmie procesowym z 8 czerwca 2001 r. skarżąca, nie odnosząc się w ogóle do treści zarządzenia sędziego, po raz kolejny powtórzyła zarzuty zawarte w skardze, podkreślając, iż skarga została sporządzona w oparciu o art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Postanowieniem z 3 lipca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie, podtrzymując w nim wszystkie dotychczasowe zarzuty i wnioski, a ponadto podnosząc, iż w skardze wymieniła akt prawny, który stanowi podstawę zaskarżenia, a mianowicie postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2001 r. (sygn. akt III CZ 104/00).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącej nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana, w szczególności zaś faktu, iż nie zostały usunięte w terminie jej braki, co więcej – wskazując jako przedmiot zaskarżenia postanowienie Sądu Najwyższego zdaje się nie dostrzegać, iż zgodnie z art. 79 Konstytucji skarga konstytucyjna musi zawierać zarzut niezgodności z Konstytucją przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego orzeczenia rozstrzygającego o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącej. Rozstrzyganie przez Trybunał w kwestii zgodności z Konstytucją wydanego przez sąd orzeczenia, z oczywistych względów wykracza poza wyznaczony obowiązującymi przepisami zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.
Skoro w zażaleniu nie sformułowano zarzutów podważających zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r., Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 23 listopada 2001 r.
Sygn. Ts 15/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński – przewodniczący
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Janusz Trzciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Pauliny Sz.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Pauliny Sz. zostały podniesione zarzuty dotyczące postanowienia Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2000 r. (sygn. akt III CZ 104/00), wraz z wnioskiem o jego uchylenie i wznowienie postępowania. Z dalszej treści skargi, jak również doręczonych późniejszych pism procesowych podtrzymujących poprzednie zarzuty wynika, iż skarżąca domaga się merytorycznej weryfikacji całego postępowania sądowego w sprawie dotyczącej służebności gruntowej. Zdaniem skarżącej, w toku procesu sądy dopuściły się naruszenia zarówno materialnych, jak proceduralnych norm prawa cywilnego i gospodarczego, a także art. 64 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 maja 2001 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżąca zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz określenie konstytucyjnych wolności lub praw, które zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na kwestionowanych przepisach.
W piśmie procesowym z 8 czerwca 2001 r. skarżąca, nie odnosząc się w ogóle do treści zarządzenia sędziego, po raz kolejny powtórzyła zarzuty zawarte w skardze, podkreślając, iż skarga została sporządzona w oparciu o art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Postanowieniem z 3 lipca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu, stwierdzając, iż w wyznaczonym do tego terminie nie usunięto braków formalnych skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie, podtrzymując w nim wszystkie dotychczasowe zarzuty i wnioski, a ponadto podnosząc, iż w skardze wymieniła akt prawny, który stanowi podstawę zaskarżenia, a mianowicie postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 23 listopada 2001 r. (sygn. akt III CZ 104/00).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie skarżącej nie może zostać uwzględnione z uwagi na to, iż nie odnosi się ono w ogóle do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca nie kwestionuje przyczyn, dla których skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana, w szczególności zaś faktu, iż nie zostały usunięte w terminie jej braki, co więcej – wskazując jako przedmiot zaskarżenia postanowienie Sądu Najwyższego zdaje się nie dostrzegać, iż zgodnie z art. 79 Konstytucji skarga konstytucyjna musi zawierać zarzut niezgodności z Konstytucją przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, który stanowił podstawę ostatecznego orzeczenia rozstrzygającego o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącej. Rozstrzyganie przez Trybunał w kwestii zgodności z Konstytucją wydanego przez sąd orzeczenia, z oczywistych względów wykracza poza wyznaczony obowiązującymi przepisami zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.
Skoro w zażaleniu nie sformułowano zarzutów podważających zasadność postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 3 lipca 2001 r., Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.