Ts 23/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
152
Postanowienie
z dnia 18 kwietnia 2001 r.
Sygn. Ts 23/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Ż. w sprawie zgodności:
§ 1 ust. 1 pkt 2; § 10 ust. 1, 2, 8, 9, 11; § 13 ust. 1, 3, 4; § 14 ust. 2; § 18 ust. 1; § 19 ust. 10 pkt 1, 2, 4, 6; § 19 ust. 11 i 12; § 24; § 28 ust. 1 pkt 1; § 40 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 lutego 2000 r. w sprawie warunków sanitarnych oraz zasad przestrzegania higieny przy produkcji i obrocie środkami spożywczymi, używkami, i substancjami dodatkowymi (Dz.U. Nr 30, poz. 377; zm.: Nr 108, poz. 1155) z art. 20, art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Elżbiety Ż. zakwestionowano zgodność § 1 ust. 1 pkt 2; § 10 ust. 1, 2, 8, 9, 11; § 13 ust. 1, 3, 4; § 14 ust. 2; § 18 ust. 1; § 19 ust. 10 pkt 1, 2, 4, 6; § 19 ust. 11 i 12; § 24; § 28 ust. 1 pkt 1; § 40 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 lutego 2000 r. w sprawie warunków sanitarnych oraz zasad przestrzegania higieny przy produkcji i obrocie środkami spożywczymi, używkami, i substancjami dodatkowymi (Dz.U. Nr 30, poz. 377; zm.: Nr 108, poz. 1155) z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz.U. Nr 50, poz. 279; zm.: z 1971 r. Nr 12, poz. 115; z 1974 r. Nr 47, poz. 280; z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198; z 1997 r. Nr 60, poz. 369; z 1998 r. Nr 106, poz. 668; z 2000 r. Nr 12, poz. 136) oraz art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz.U. Nr 29, poz. 245; zm.: z 1971 r. Nr 12, poz. 115; z 1985 r. Nr 12, poz. 49, z 1989 r. Nr 35, poz. 192; z 1992 r. Nr 33; poz. 144 i Nr 91, poz. 456, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 60, poz. 369 i Nr 88, poz. 554 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) oraz z art. 20, art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej ustanowione w zaskarżonych przepisach wymogi higieniczno-sanitarne, jakie powinien spełniać zakład wprowadzający do obrotu artykuły spożywcze, naruszają konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej, rozumianą jako publiczne prawo podmiotowe o charakterze negatywnym, które może zostać ograniczone wyłącznie przez przepis ustawy lub na podstawie wyraźnego upoważnienia ustawowego.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi, w szczególności wskazanie orzeczenia sądu lub innego organu władzy publicznej, które to orzeczenie narusza przysługujące skarżącej prawa lub wolności konstytucyjne.
W piśmie procesowym z 22 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącej stwierdził, iż w niniejszej sprawie nie zapadło żadne orzeczenie sądu lub organu władzy publicznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie przez skarżącego, iż wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego rozstrzygnięcie sądu lub organu administracji publicznej, narusza przysługujące mu prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Wskazanie takiego orzeczenia aktualizuje dopiero interes prawny skarżącego w uzyskaniu od Trybunału Konstytucyjnego orzeczenia o konstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego zastosowanego wobec skarżącego. Brak wskazania takiego orzeczenia wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej. Nadto zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej, stanowi konieczny element treści skargi konstytucyjnej, a jego brak ma charakter braku formalnego.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, jak również pisma procesowego dołączonego w celu wykonania zarządzenia sędziego w kwestii uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi, pełnomocnik skarżącej, formułując zarzut naruszenia konstytucji, stwierdził iż w niniejszej sprawie nie zapadło żadne orzeczenie.
Brak takiego orzeczenia powoduje niemożność rozpoznania zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej, co stanowi przesłankę uzasadniającą odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na nie spełnienie przez nią wymogu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należy podkreślić, że na gruncie art. 79 ust. 1 Konstytucji RP nie przysługuje skarga konstytucyjna bezpośrednio na akt normatywny.
Nie przesądzając merytorycznego rozstrzygnięcia, jakie mogłoby zapaść w toku ewentualnego postępowania sądowego lub administracyjnego, uznać należy, że skarżąca nie wyczerpała przysługujących jej środków prawnych. W tym stanie rzeczy skarga konstytucyjna jest przedwczesna i dlatego Trybunał Konstytucyjny postanowił nie nadawać jej dalszego biegu.
Postanowienie
z dnia 18 kwietnia 2001 r.
Sygn. Ts 23/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Elżbiety Ż. w sprawie zgodności:
§ 1 ust. 1 pkt 2; § 10 ust. 1, 2, 8, 9, 11; § 13 ust. 1, 3, 4; § 14 ust. 2; § 18 ust. 1; § 19 ust. 10 pkt 1, 2, 4, 6; § 19 ust. 11 i 12; § 24; § 28 ust. 1 pkt 1; § 40 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 lutego 2000 r. w sprawie warunków sanitarnych oraz zasad przestrzegania higieny przy produkcji i obrocie środkami spożywczymi, używkami, i substancjami dodatkowymi (Dz.U. Nr 30, poz. 377; zm.: Nr 108, poz. 1155) z art. 20, art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Elżbiety Ż. zakwestionowano zgodność § 1 ust. 1 pkt 2; § 10 ust. 1, 2, 8, 9, 11; § 13 ust. 1, 3, 4; § 14 ust. 2; § 18 ust. 1; § 19 ust. 10 pkt 1, 2, 4, 6; § 19 ust. 11 i 12; § 24; § 28 ust. 1 pkt 1; § 40 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 lutego 2000 r. w sprawie warunków sanitarnych oraz zasad przestrzegania higieny przy produkcji i obrocie środkami spożywczymi, używkami, i substancjami dodatkowymi (Dz.U. Nr 30, poz. 377; zm.: Nr 108, poz. 1155) z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz.U. Nr 50, poz. 279; zm.: z 1971 r. Nr 12, poz. 115; z 1974 r. Nr 47, poz. 280; z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198; z 1997 r. Nr 60, poz. 369; z 1998 r. Nr 106, poz. 668; z 2000 r. Nr 12, poz. 136) oraz art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz.U. Nr 29, poz. 245; zm.: z 1971 r. Nr 12, poz. 115; z 1985 r. Nr 12, poz. 49, z 1989 r. Nr 35, poz. 192; z 1992 r. Nr 33; poz. 144 i Nr 91, poz. 456, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 60, poz. 369 i Nr 88, poz. 554 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) oraz z art. 20, art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej ustanowione w zaskarżonych przepisach wymogi higieniczno-sanitarne, jakie powinien spełniać zakład wprowadzający do obrotu artykuły spożywcze, naruszają konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej, rozumianą jako publiczne prawo podmiotowe o charakterze negatywnym, które może zostać ograniczone wyłącznie przez przepis ustawy lub na podstawie wyraźnego upoważnienia ustawowego.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi, w szczególności wskazanie orzeczenia sądu lub innego organu władzy publicznej, które to orzeczenie narusza przysługujące skarżącej prawa lub wolności konstytucyjne.
W piśmie procesowym z 22 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącej stwierdził, iż w niniejszej sprawie nie zapadło żadne orzeczenie sądu lub organu władzy publicznej.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie przez skarżącego, iż wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego rozstrzygnięcie sądu lub organu administracji publicznej, narusza przysługujące mu prawa lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Wskazanie takiego orzeczenia aktualizuje dopiero interes prawny skarżącego w uzyskaniu od Trybunału Konstytucyjnego orzeczenia o konstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego zastosowanego wobec skarżącego. Brak wskazania takiego orzeczenia wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej. Nadto zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym wyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej, stanowi konieczny element treści skargi konstytucyjnej, a jego brak ma charakter braku formalnego.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, jak również pisma procesowego dołączonego w celu wykonania zarządzenia sędziego w kwestii uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi, pełnomocnik skarżącej, formułując zarzut naruszenia konstytucji, stwierdził iż w niniejszej sprawie nie zapadło żadne orzeczenie.
Brak takiego orzeczenia powoduje niemożność rozpoznania zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej, co stanowi przesłankę uzasadniającą odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na nie spełnienie przez nią wymogu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należy podkreślić, że na gruncie art. 79 ust. 1 Konstytucji RP nie przysługuje skarga konstytucyjna bezpośrednio na akt normatywny.
Nie przesądzając merytorycznego rozstrzygnięcia, jakie mogłoby zapaść w toku ewentualnego postępowania sądowego lub administracyjnego, uznać należy, że skarżąca nie wyczerpała przysługujących jej środków prawnych. W tym stanie rzeczy skarga konstytucyjna jest przedwczesna i dlatego Trybunał Konstytucyjny postanowił nie nadawać jej dalszego biegu.