Ts 57/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:VIII U 6923/00
Pełny tekst orzeczenia
292
POSTANOWIENIE
z dnia 29 listopada 2001 r.
Sygn. Ts 57/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Janusz Niemcewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 września 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza Ł.
p o s t a n a w i a
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 14 maja 2001 r. zarzucono art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) naruszenie zasady ochrony praw nabytych, zasady zaufania obywatela do państwa oraz wyrażonego w art. 67 ust. 1 Konstytucji prawa do zabezpieczenia społecznego. Na podstawie zaskarżonego przepisu Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Szamotułach decyzją z 15 maja 2000 r. (nr Zz-6000-Ł 46/00) odmówił wypłaty kwot tytułem zasiłku chorobowego. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z 10 października 2000 r. (sygn. akt VIII. U. 6923/00) oddalił odwołanie od powyższej decyzji. Od wyroku tego nie wniesiono apelacji.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 września 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na stwierdzony brak wyczerpania przysługującej skarżącemu drogi prawnej, o której mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie to skarżący 24 września 2001 r. wniósł zażalenie, w którym podniósł, iż fakt niewyczerpania przezeń drogi prawnej, będący jedynie przesłanką formalno-prawną, nie może stanowić podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Celem postępowania wstępnego jest analiza skargi konstytucyjnej pod kątem spełniania przez nią przewidzianych prawem przesłanek, takich jak np.: wniesienie skargi w ustawowym terminie, konieczność uprzedniego wyczerpania drogi prawnej, zaskarżenie aktu normatywnego a nie aktu stosowania prawa itp. Spełnienie tych przesłanek stanowi warunek sine qua non merytorycznego rozpoznania skargi.
Podstawę odmowy nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej, jak słusznie wskazano we wniesionym zażaleniu, stanowił fakt niewyczerpania drogi prawnej. Konieczność wniesienia skargi konstytucyjnej po wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej wynika jednoznacznie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W sprawach cywilnych, do których przynależy badana sprawa, dla realizacji wskazanego powyżej warunku konieczne jest uzyskanie rozstrzygnięcia wydanego na skutek złożenia apelacji lub kasacji, o ile ta w konkretnej sytuacji przysługuje.
W analizowanej sprawie bezspornym jest, iż przesłanka wniesienia skargi konstytucyjnej po wyczerpaniu drogi prawnej nie została spełniona, jako że od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 10 października 2000 r. (sygn. akt VIII. U. 6923/00) oddalającego odwołanie od decyzji ZUS z 15 maja 2000 r. (nr Zz-6000-Ł 46/00) nie wniesiono apelacji.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 września 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia złożonego na to postanowienie.
POSTANOWIENIE
z dnia 29 listopada 2001 r.
Sygn. Ts 57/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Janusz Niemcewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 września 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tadeusza Ł.
p o s t a n a w i a
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 14 maja 2001 r. zarzucono art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) naruszenie zasady ochrony praw nabytych, zasady zaufania obywatela do państwa oraz wyrażonego w art. 67 ust. 1 Konstytucji prawa do zabezpieczenia społecznego. Na podstawie zaskarżonego przepisu Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Szamotułach decyzją z 15 maja 2000 r. (nr Zz-6000-Ł 46/00) odmówił wypłaty kwot tytułem zasiłku chorobowego. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z 10 października 2000 r. (sygn. akt VIII. U. 6923/00) oddalił odwołanie od powyższej decyzji. Od wyroku tego nie wniesiono apelacji.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 września 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, z uwagi na stwierdzony brak wyczerpania przysługującej skarżącemu drogi prawnej, o której mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie to skarżący 24 września 2001 r. wniósł zażalenie, w którym podniósł, iż fakt niewyczerpania przezeń drogi prawnej, będący jedynie przesłanką formalno-prawną, nie może stanowić podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Celem postępowania wstępnego jest analiza skargi konstytucyjnej pod kątem spełniania przez nią przewidzianych prawem przesłanek, takich jak np.: wniesienie skargi w ustawowym terminie, konieczność uprzedniego wyczerpania drogi prawnej, zaskarżenie aktu normatywnego a nie aktu stosowania prawa itp. Spełnienie tych przesłanek stanowi warunek sine qua non merytorycznego rozpoznania skargi.
Podstawę odmowy nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej, jak słusznie wskazano we wniesionym zażaleniu, stanowił fakt niewyczerpania drogi prawnej. Konieczność wniesienia skargi konstytucyjnej po wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej wynika jednoznacznie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). W sprawach cywilnych, do których przynależy badana sprawa, dla realizacji wskazanego powyżej warunku konieczne jest uzyskanie rozstrzygnięcia wydanego na skutek złożenia apelacji lub kasacji, o ile ta w konkretnej sytuacji przysługuje.
W analizowanej sprawie bezspornym jest, iż przesłanka wniesienia skargi konstytucyjnej po wyczerpaniu drogi prawnej nie została spełniona, jako że od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z 10 października 2000 r. (sygn. akt VIII. U. 6923/00) oddalającego odwołanie od decyzji ZUS z 15 maja 2000 r. (nr Zz-6000-Ł 46/00) nie wniesiono apelacji.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 września 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia złożonego na to postanowienie.