Ts 143/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I SA/Wr 1771/2000 I SA/Wr 1772/2000 I SA/Wr 1879/2000 I SA/Wr 2466/2000
Pełny tekst orzeczenia
150
POSTANOWIENIE
z dnia 29 listopada 2001 r.
Sygn. akt Ts 143/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Trzciński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zdzisława Krzemińskiego w sprawie zgodności:
art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 2 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej pana Zdzisława Krzemińskiego z 5 września 2001 r. zarzucono, iż art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 2 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, iż wprowadza zmiany do art. 24 oraz art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) w sposób naruszający zasady stanowienia prawa w demokratycznym państwie prawnym.
Skarżący wskazał, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jego dochody z tytułu prowadzenia zakładu pracy chronionej w 2000 r. zwolnione były z podatku dochodowego. W związku z tym zwrócił się do organów skarbowych o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych kolejno za miesiące styczeń, luty, marzec i maj 2000 r. Decyzjami Urzędu Skarbowego w Świdnicy z 21 marca 2000 r. (Nr PD I/730/4/2/00), 12 kwietnia 2000 r. (Nr PD-I/730/4/5/00), 18 maja 2000 r. (Nr PD-I/730/4/12/00) oraz z 18 lipca 2000 r. (Nr PD-I/730/4/34/00) odmówiono mu stwierdzenia nadpłaty podatku. Decyzje te zostały utrzymane w mocy kolejnymi decyzjami Izby Skarbowej we Wrocławiu – Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu z 15 czerwca 2000 r. (Nr PD-I-732a-49/2000), 13 czerwca 2000 r. (Nr PD-I-732a-57/2000), 18 lipca 2000 r. (Nr PD-I-732a-64/2000) oraz z 4 września 2000 r. (Nr PD-I-732a-108/2000). Naczelny Sąd Administracyjny wyrokami z 23 marca 2001 r. (sygn. akt I SA/Wr 1771/2000, I SA/Wr 1772/2000, I SA/Wr 1879/2000 oraz I SA/Wr 2466/2000) oddalił skargę na decyzje Izby Skarbowej.
Zdaniem skarżącego podatnik ma prawo, by prawa i obowiązki w zakresie podatków, w tym również kwestia zwolnień była regulowana w sposób jasny i kompleksowy w ustawie podatkowej, co wynika z treści art. 217 Konstytucji RP.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych skarżącemu przysługiwało zwolnienie od podatku dochodowego “w zakresie i na zasadach określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych”. Tymczasem zakwestionowana przez skarżącego regulacja prawna doprowadziła do uchylenia stosownych przepisów w ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. W konsekwencji uniemożliwiło to stosowanie zwolnienia z podatku dochodowego z uwagi na brak regulacji do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem skarżącego sytuacja, w której ustawa przyznaje podatnikowi zwolnienie podatkowe i jednocześnie uniemożliwia jego stosowanie jest niezgodna z zasadą pewności prawa wynikającą z zasady państwa prawnego. Zarzucił ponadto, iż likwidacja zwolnienia podatkowego nastąpiła w drodze regulacji zawartej w ustawie niepodatkowej, tj. w ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, co sprzeczne jest z art. 4 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz art. 217 Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty należy uznać za oczywiście bezzasadne. Bezspornym jest, iż zakwestionowany art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) przez zmianę treści art. 24 oraz art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) wykluczył stosowanie zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2000 z tytułu dochodu osiąganego z zakładów pracy chronionej. Wbrew przekonaniom skarżącego art. 217 Konstytucji RP nie wymaga, by zwolnienia podatkowe zawarte były w szczególnych ustawach podatkowych. Z wyraźnego brzmienia tego przepisu wynika jedynie wymóg stanowienia tego typu regulacji w akcie normatywnym o charakterze ustawy.
Zarzut niezgodności zakwestionowanej regulacji prawnej z art. 4 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) nie może stanowić przedmiotu postępowania w trybie skargi konstytucyjnej, ponieważ zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi może być wyłącznie niezgodność aktów normatywnych z Konstytucją, nie zaś sprzeczności czy kolizje występujące pomiędzy regulacjami poszczególnych ustaw.
Skarżący nie sprecyzował także w żaden sposób zarzutu naruszenia art. 31 ust. 2 Konstytucji RP, zaś naruszenie art. 7 i 8 Konstytucji RP odniesiono nie do treści zakwestionowanej regulacji prawnej, lecz do sposobu działania organów skarbowych. Także i w tym zakresie skarga konstytucyjna nie spełnia więc wymogów warunkujących jej merytoryczne rozpoznanie.
W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 29 listopada 2001 r.
Sygn. akt Ts 143/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Trzciński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zdzisława Krzemińskiego w sprawie zgodności:
art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 2 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej pana Zdzisława Krzemińskiego z 5 września 2001 r. zarzucono, iż art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 31 ust. 2 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez to, iż wprowadza zmiany do art. 24 oraz art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) w sposób naruszający zasady stanowienia prawa w demokratycznym państwie prawnym.
Skarżący wskazał, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jego dochody z tytułu prowadzenia zakładu pracy chronionej w 2000 r. zwolnione były z podatku dochodowego. W związku z tym zwrócił się do organów skarbowych o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych kolejno za miesiące styczeń, luty, marzec i maj 2000 r. Decyzjami Urzędu Skarbowego w Świdnicy z 21 marca 2000 r. (Nr PD I/730/4/2/00), 12 kwietnia 2000 r. (Nr PD-I/730/4/5/00), 18 maja 2000 r. (Nr PD-I/730/4/12/00) oraz z 18 lipca 2000 r. (Nr PD-I/730/4/34/00) odmówiono mu stwierdzenia nadpłaty podatku. Decyzje te zostały utrzymane w mocy kolejnymi decyzjami Izby Skarbowej we Wrocławiu – Ośrodek Zamiejscowy w Wałbrzychu z 15 czerwca 2000 r. (Nr PD-I-732a-49/2000), 13 czerwca 2000 r. (Nr PD-I-732a-57/2000), 18 lipca 2000 r. (Nr PD-I-732a-64/2000) oraz z 4 września 2000 r. (Nr PD-I-732a-108/2000). Naczelny Sąd Administracyjny wyrokami z 23 marca 2001 r. (sygn. akt I SA/Wr 1771/2000, I SA/Wr 1772/2000, I SA/Wr 1879/2000 oraz I SA/Wr 2466/2000) oddalił skargę na decyzje Izby Skarbowej.
Zdaniem skarżącego podatnik ma prawo, by prawa i obowiązki w zakresie podatków, w tym również kwestia zwolnień była regulowana w sposób jasny i kompleksowy w ustawie podatkowej, co wynika z treści art. 217 Konstytucji RP.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych skarżącemu przysługiwało zwolnienie od podatku dochodowego “w zakresie i na zasadach określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych”. Tymczasem zakwestionowana przez skarżącego regulacja prawna doprowadziła do uchylenia stosownych przepisów w ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. W konsekwencji uniemożliwiło to stosowanie zwolnienia z podatku dochodowego z uwagi na brak regulacji do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 35 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem skarżącego sytuacja, w której ustawa przyznaje podatnikowi zwolnienie podatkowe i jednocześnie uniemożliwia jego stosowanie jest niezgodna z zasadą pewności prawa wynikającą z zasady państwa prawnego. Zarzucił ponadto, iż likwidacja zwolnienia podatkowego nastąpiła w drodze regulacji zawartej w ustawie niepodatkowej, tj. w ustawie z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, co sprzeczne jest z art. 4 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz art. 217 Konstytucji RP.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty należy uznać za oczywiście bezzasadne. Bezspornym jest, iż zakwestionowany art. 2 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 95, poz. 1101) przez zmianę treści art. 24 oraz art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) wykluczył stosowanie zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2000 z tytułu dochodu osiąganego z zakładów pracy chronionej. Wbrew przekonaniom skarżącego art. 217 Konstytucji RP nie wymaga, by zwolnienia podatkowe zawarte były w szczególnych ustawach podatkowych. Z wyraźnego brzmienia tego przepisu wynika jedynie wymóg stanowienia tego typu regulacji w akcie normatywnym o charakterze ustawy.
Zarzut niezgodności zakwestionowanej regulacji prawnej z art. 4 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) nie może stanowić przedmiotu postępowania w trybie skargi konstytucyjnej, ponieważ zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi może być wyłącznie niezgodność aktów normatywnych z Konstytucją, nie zaś sprzeczności czy kolizje występujące pomiędzy regulacjami poszczególnych ustaw.
Skarżący nie sprecyzował także w żaden sposób zarzutu naruszenia art. 31 ust. 2 Konstytucji RP, zaś naruszenie art. 7 i 8 Konstytucji RP odniesiono nie do treści zakwestionowanej regulacji prawnej, lecz do sposobu działania organów skarbowych. Także i w tym zakresie skarga konstytucyjna nie spełnia więc wymogów warunkujących jej merytoryczne rozpoznanie.
W tym stanie rzeczy, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.