Ts 6/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:D II 1798/94 II SA 318/95
Pełny tekst orzeczenia
180
POSTANOWIENIE
z dnia 24 kwietnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 6/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Teresa Dębowska-Romanowska – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 marca 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty Fijałkowskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej 16 stycznia 2002 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1995 r. (sygn. akt II SA 318/95), gdyż jej zdaniem jest on niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 4 lutego 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym wskazania przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz wskazania sposobu naruszenia jej konstytucyjnych wolności lub praw. Pismem z 11 lutego 2002 r. skarżąca samodzielnie, bez udziału pełnomocnika, wskazała że naruszenie jej praw konstytucyjnych nastąpiło na skutek wydania przez Prokuratora Generalnego zarządzenia z 11 lipca 1994 r. (Nr KD II 1798/94) – zarządzeniem tym nastąpiło “bezprawne przetrzymanie mnie w zbiorze asesorów”. Ponadto skarżąca wskazała, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1995 r. oddalający jej skargę w przedmiocie zwolnienia z pracy asesora prokuratury powszechnej został jej doręczony 1 czerwca 1995 r.
Postanowieniem z 12 marca 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu przedmiotowej skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał wskazał, iż skarżąca nie uzupełniła braków formalnych skargi w sposób prawem przewidziany, tym samym w oparciu o art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania jej dalszego biegu. Sformułowane w skardze zarzuty dotyczyły naruszenia praw skarżącej przez akty stosowania prawa, co wyklucza możliwość ich badania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarga konstytucyjna została złożona ze znacznym przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu skarżąca stwierdziła jedynie, że znane są jej i jej pełnomocnikowi warunki, jakie powinna spełniać skarga konstytucyjna.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Złożone zażalenie nie odnosi się w ogóle do podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu. Zażalenie tym samym nie spełnia warunków określonych w art. 36 ust. 4 i art. 32 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a także wymagań, jakie dla pisma procesowego formułuje art. 126 § 1 kodeksu postępowania cywilnego. Z tego względu zażalenie to nie mogło zostać uwzględnione.
Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 12 marca 2002 r. prawidłowo wskazał podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 24 kwietnia 2002 r.
Sygn. akt Ts 6/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Teresa Dębowska-Romanowska – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 marca 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Małgorzaty Fijałkowskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej 16 stycznia 2002 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1995 r. (sygn. akt II SA 318/95), gdyż jej zdaniem jest on niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 4 lutego 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym wskazania przepisów aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją oraz wskazania sposobu naruszenia jej konstytucyjnych wolności lub praw. Pismem z 11 lutego 2002 r. skarżąca samodzielnie, bez udziału pełnomocnika, wskazała że naruszenie jej praw konstytucyjnych nastąpiło na skutek wydania przez Prokuratora Generalnego zarządzenia z 11 lipca 1994 r. (Nr KD II 1798/94) – zarządzeniem tym nastąpiło “bezprawne przetrzymanie mnie w zbiorze asesorów”. Ponadto skarżąca wskazała, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1995 r. oddalający jej skargę w przedmiocie zwolnienia z pracy asesora prokuratury powszechnej został jej doręczony 1 czerwca 1995 r.
Postanowieniem z 12 marca 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu przedmiotowej skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia Trybunał wskazał, iż skarżąca nie uzupełniła braków formalnych skargi w sposób prawem przewidziany, tym samym w oparciu o art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania jej dalszego biegu. Sformułowane w skardze zarzuty dotyczyły naruszenia praw skarżącej przez akty stosowania prawa, co wyklucza możliwość ich badania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarga konstytucyjna została złożona ze znacznym przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W zażaleniu skarżąca stwierdziła jedynie, że znane są jej i jej pełnomocnikowi warunki, jakie powinna spełniać skarga konstytucyjna.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Złożone zażalenie nie odnosi się w ogóle do podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu. Zażalenie tym samym nie spełnia warunków określonych w art. 36 ust. 4 i art. 32 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, a także wymagań, jakie dla pisma procesowego formułuje art. 126 § 1 kodeksu postępowania cywilnego. Z tego względu zażalenie to nie mogło zostać uwzględnione.
Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 12 marca 2002 r. prawidłowo wskazał podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.